Twee vrienden

Eens had ik een vriend. Zijn kaken werden omlijst door een zware, zwarte baard en zijn gezicht werd gedomineerd door zijn mokkabruine Indonesische ogen van waaruit mij een stroom van intelligentie en warmte tegemoet trad.

Maar de jarenlange, gefundeerde, kennelijk gevestigde traditie van onze vriendschap werd ogenschijnlijk vernietigd door enkele futiele misverstanden, zoals een rietstengel buigt en breekt onder de uitbarstingen van een vulkaan als waren de grondvesten rot en poreus en berustend op een moeras en als stond het gebouw van onze vriendschap op instorten.

Zoals een eigenmachtige, eigenzinnige schaakspeler de stukken van zijn tegenspeler van het schaakbord wist, eigenmachtig verhinderend dat deze nog aan zet komt, verbrak hij de communicatie.

Hij was verwond door een speldenprik zoals iemand anders door een kankergezwel en een onuitroeibaar wantrouwen vatte bij hem post en haatdragendheid en hatelijkheid regeerden voortaan zijn gedrag.

Niettemin waren de zondagen zonder hem als een woestijn waarvan ik kennelijk de zandkorrels moest tellen als het evenzovele zand van een tropisch landschap.

Zeven jaar later vond ik een nieuwe vriend bij het kalm en vredig kabbelende water van de Rijn, bij Oosterbeek en Arnhem waar bevallige villa's schijnbaar vermoeid tegen de heuvels leunen.

vriendschap breuk herstel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 15