Het meisje met de melkkan

Daar bij het kraaien van de haan, het ochtendgloren door haar raam,
ontwaakte zij - het melkmeisje, het meisje met de melkkan.
Spreidde haar lakens, zei de nieuwe morgen gedag, en trok haar werkkledij aan,
ach de steeksels vallen los, maar ze had geen tijd voor haarzelf.
Beneden staan de tafels reeds al klaar gedekt te worden met het porselein en zilver,
zo ook de was en het linnengoed dat wenst gestreken te worden.

Het arme meisje werkte zich kapot...

In haar aubergine kleurige jurk dartelde zij al haastig deze trap af,
deze oude trap, waarvan de splinters zich maar al te graag in je voeten nestelen.
Eenmaal beneden zag zij in het hoekje van deze herberg een edelman zitten,
daar hij haar wenkte - zij niet hoefde te komen, het was immers nog geen tijd.
Doch liep zij met de melkkan in haar hand richting zijn tafel,
waar de kaarsjes al branden, zijn ogen fonkelden bij het kaarslicht.

Leken deze ogen nu nog mooier te zijn...

Vroeg haar te zitten - daar waar zij plaats nemen kon, keek haar lieflijk aan,
zij herkende hem, het was Phothelius de dichter, wat doet zo'n nobele man hier.
Droeg hij opeens hier in deze herberg één van zijn poëzie werkjes voor,
geschreven als aan mij, ik het melkmeisje... wat kon hij voelen voor mij?
Maar Photelius bleef tijdens het voordragen eeuwig trouw in mijn ogen kijken,
vroeg niet naar melk, en keek nimmer naar mijn volle boezem, hij keek naar mijn hart.

Waarin hij mij leek te kunnen lezen...

Daar ik - het meisje met de melkkan, zijn wangen deed kleuren,
glimlachte ik naar hem, waarop hij mij een handkus gaf.
Sinds die ene dag verzorgde ik niet langer het huishouden en de gasten,
niet langer meer was ik het meisje met de melkkan, de werkkledij weggedaan.
Trouwde ik een dichter - mijn Phothelius, schrijft mij iedere dag een poëzie werkje, daar ik voor altijd zijn muze zal zijn, Phothelius zijn muze.