In Ben 1 had ik het over de kracht van herhaling... Zo worden teksten van mij wel eens herkend maar alleen door terugkomende lezers! Een nieuwe bezoeker immers vraagt zich misschien wel af waar ik het in godsnaam over heb. Ook kan het zijn, dat ik tien keer hetzelfde vertel, omdat sommige misstanden schreeuwen om herhaaldelijk in de schijnwerpers te staan. Kennelijk kwam ik de eerste keer niet goed over.

Een strategisch argument: omdat op verschillende plekken en verschillende tijden met…

In de kamer van het woord is van alles te lezen, waar je ook kijkt. Boven je, onder je, op de muren - de verhalen ontvouwen zich zonder een concreet begin of eind. Je voelt je schuldig, want misschien staan je voeten wel op de wending van een plot. Er is hier geen ik, of een protagonist. De tekst in deze kamer is als een rivier die aan je voorbij stroomt. Aan jou de keuze of je erin springt en je mee laat voeren, stroomafwaarts. In de kamer van het woord verdwijnt je individualiteit. Je zal je…

Wij eten meestal rond de middag de warme hap. Ondertussen kijk ik gelijktijdig, voor zover mogelijk, met het bord op schoot naar het kookprogramma van Max. Vooral als die vlotte, eeuwigjonge, meisjesachtige, sympathieke en charmante Sandra Ysbrandy aan de beurt is om haar kookkunsten te vertonen.
Bij ons kook ik meestal. We (of eigenlijk ik dus) hebben slechts een beperkte kaart – niet moeilijk, basic en redelijk snel klaar. En als ik naar Sandra kijk inspireert ze mij zo af en toe tot het…

Hij komt thuis, later dan normaal. In de gang legt hij zijn tas neer. Zijn jas hangt hij aan de kapstok erboven. Hij loopt de huiskamer in. Hij voelt het meteen. Er is iets anders, maar hij kan het niet plaatsen. Opeens weet hij het: de kraan. Drup, drup, drup. Hij loopt er snel heen en draait hem stevig dicht. Hij heeft een pest aan druppelende kranen.
Hij kijkt rond. Alles lijkt hetzelfde als toen hij vanochtend vertrok. Dan valt hem op dat het zoutvaatje op de keukentafel bijna leeg is. Zij…

Als hij binnenkomt, worden tassen verplaatst, stoelen iets van hem weggeschoven. Het is of hij besmet is met iets wat je beter niet hardop kunt uitspreken. Dirk lijkt het niet te merken. Of hij doet alsof.
Sinds hij bij zijn dochter woont, is het erger geworden. Vlak nadat de buurvrouw een kort gesprek met hem had gevoerd, sprong er een loslopende herdershond tegen haar op en brak ze haar heup. Zijn kleinzoon kreeg een paniekaanval na een wandeling samen. “Weet niet,” zei hij toen zijn…

April 2025… Even een uitstapje naar wat het nieuws beheerst.
Was ik net goed op gang (afleveringen Ben 1 tot Ben 100+) met het oprakelen van een oude geschiedenis over bedrog in het zwartzaadcircuit. En dan werpt de pers zich op een parallel verschijnsel: massadonatie. Wij dachten ze allemaal gehad te hebben, de massadonoren, zodat ik mij kon concentreren op een individueel geval van hoe je een behulpzame zaaddonor pootje licht. 
Eigenlijk was ik bezig met een schrille tegenstelling te…

De Fanfare St. Cecilia Bocholtz is in 1903 opgericht en de huidige dirigent is de aimabele baron Henri Bonhomme, de bewoner van het Kasteel De Bongard op de Schoolstraat 40 in Bocholtz. Henri geniet van zijn oude dag en van zijn dirigerende rol in de fanfare, die om de twee weken in zijn kasteel oefent. Met mooi weer doen ze dat in de ommuurde binnenplaats. Barones Huberta Van Rijckevorsel, die de sopraansaxofoon bespeelt, woont in Kasteel Goedenraad op de Meester Dr Froweinweg 61 in Eys. Zij…

Een zeer bijzondere gast vandaag in de uitzending. Drie dagen voor Pasen. Nu hebben we steeds speciale mensen kunnen spreken en dit keer is het iemand die ooit getuige was van een wrede straf en die ook zelf onderging.
'Welkom, Dismaz mag ik zeggen hé en ik mag je tutoyeren hebben we voorafgaand aan de uitzending afgesproken. Je knikt nogmaals instemmend zie ik.
Ik val maar direct met de deur in huis.
Je werd indertijd gearresteerd voor roof begreep ik?'…

De deur van het buurthuis piept als hij hem openduwt. Zoals altijd is hij de eerste.
Uit de meterkast pakt hij een flacon smeerolie en een doekje. Hij smeert alle drie de scharnieren in.
Daarna tilt hij de stoelen van de tafels, haalt een vochtige doek over de tafelbladen, zet kopjes klaar op een dienblad en stapelt bokkenpootjes op een bord. Hij zet een ketel theewater op het vuur en vult het reservoir en het filter van het koffieapparaat.
Mevrouw De Wilde is de eerste die binnenrolt achter…

Iedere donderdag eten we samen. Ik kook, Peter brengt wijn die hij niet zelf betaalt mee van zijn werk. Hij weet dat ik het weet. We zijn vrienden sinds de middelbare school. Of eigenlijk: we zijn nooit gestopt elkaar te zien.
‘Je ziet er moe uit,’ zegt Peter terwijl hij zich over de tafel buigt en de fles pakt.
Ik knik. ‘Klote week geweest,’ voeg ik eraan toe.…

‘Hij komt niet meer terug,’ zegt Carla terwijl ze het koffiekopje op het aanrecht zet. ‘Dat weet jij ook wel.’
Frans trekt de mattenklopper van het haakje. Zo’n houten, met gevlochten riet.
‘Hij zei dat hij alleen even naar Den Bosch moest. Voor z’n moeder.’
‘Z’n moeder is al vijf jaar dood.’…

Ze hebben zich verzameld als de Tapinoma’s rond een gevallen stuk fruit.
Ik bezie het van afstand, zittend in het gras, mijn notitieboek op schoot.
Hun gedrag is kenmerkend voor de Homo Touristicus. Bij vermeend gevaar ontstaat collectieve stress. Dat leidt tot kuddegedrag. De rationaliteit wordt uitgeschakeld en spiegelneuronen zorgen voor gelijksoortige reacties. In dit geval: afkeren van het gevaar, waarbij sommige exemplaren bevriezen in een afwerende houding.
Een vrouwtje met kort…

Over Ben werd eerder gepubliceerd onder (bijvoorbeeld) de titel "Goeie Koop" uit 2023. Dat werd door anderhalve man en een paardenkop gelezen. Ik kan geen onderscheid maken tussen lezers, die op deze plek terugkomen en degenen die hier nieuw zijn komen aanwaaien. Dus het kan best zijn dat ik in herhaling val. Ik plagieer gemakshalve uit eigen werk. Inspiratie moet tenslotte ergens vandaan komen!
Eigenlijk is Ben als inspiratiebron een doorgeefluik naar mij. In mijn verhalen duikt hij af en…

Een essentieel onderdeel om te weten voor je dit verhaal leest. Ik heb sinds december 2020 al epilepsie. Dus is het niet dat ‘t ineens uit het niets kwam.
Ik zou maandag tot en met vrijdag werken, en vrijdag zou dan mijn laatste werkdag zijn.
Maar mijn brein vond het leuk om iets anders te doen, echter laten we rustig beginnen.
Ik ging dinsdag van 8u tot 15u werken en het ging ook lekker.…

Op mijn wandeling richting de brievenbus, die zo’n 200 meter bij ons huis vandaan staat, spraak mijn oude buurman mij aan. Hij heeft niet vaak wat te vertellen – het is een zwijgzaam type, die z’n hart niet zo gauw zal luchten, zelfs niet bij mij.
Maar gisteren kon hij het niet laten. Er zat hem iets dwars. Hij zei: ‘Weet je buurman, wat ik gisteren beleefde was ronduit verbijsterend. Ik merk dat de laatste tientallen jaren mij heel veel is ontgaan.’
‘Ontgaan, hoe bedoel je…

In de zestiende eeuw woonde er een heel bijzondere en beeldschone barones in Kasteel Warmelo op Stedeke 11 in Diepenheim. Dit was barones Adelgonda van Lawick. Zij had ravenzwart haar tot over haar omhoog springende billen. Die wulpse billen waren beweeglijke eilanden in haar peperdure jurken. De hitsige mannen van Diepenheim droomden van de geul tussen die eilanden, van de aantrekkelijke bilspleet van Adelgonda, hoe zij daar met vol enthousiasme in wilden duiken om zo snel mogelijk naar de…

(Nederland, 2023, regie: Linde Voskamp, 82 min., kleur)
De film opent met een man in een bushokje. Hij eet een boterham. Achter hem hangt een reclameposter met een tropisch strand. Regenwater druipt langs de glazen wanden van het hokje.
Tegelijk zien we op een parallel spoor een vrouw in een wasserette. Ze kijkt hoe de trommel van de droger ronddraait. Uit haar jaszak haalt ze een verfrommeld briefje. Een ogenblik glijden haar ogen over de tekst. Op de grond achter haar ligt een…

De snoek ligt stil tussen het wier, als een vergeten gedachte.
De wereld boven hem ruist van licht. Elke golf verandert de kleur op zijn kieuwen.
Honingzacht glijden de peddels van de visser door het water. De vis herkent hem. Deze roeit altijd zo, alsof hij stilte door het water klutst.…

Het binnengaan mijn broers kamer voelt als een vuist in mijn gezicht.
Over de hele vloer ligt een tapijt in de kleur van rijpend graan. De muren zijn geverfd in een doffe, ijzerachtige tint, als opgedroogd bloed. Zelfs op bewolkte dagen lijkt de kamer te gloeien, alsof er ergens in de buurt brand is. Op zijn bed ligt een schreeuwende deken. Oranje. Als je erop gaat zitten, voel je de warmte van een net uitgeschakelde motor. De kleur maakt hem wakker, zegt hij, alert.
De violette gordijnen doen…

"Schertsverhalen", Deel 1 en 2 spelen zich af in 2003. In Deel 3 werd ik op het bestaan van Ben geattendeerd door Leen Snikkelorem, gerenommeerd kleinveefokker, die ik interviewde voor een hobbyblad. Ben van 't Padje (zoals hij hier voluit heet) is in zekere zin ook hobbyfokker. Hij heeft namelijk zijn zaad gedoneerd aan twee (achteraf onbetrouwbaar gebleken) zwanglustige lesbiennes.
U kunt het personage herkennen uit mijn eerdere verhalen. Hij Is een gezegende verhalenverteller, die jammer…