Verhalen

Een jeugddroom.

Ik baan mij een weg over veelgelopen grond. Fijngestampte stenen schieten onder mijn voeten weg en vallen geruisloos een paar centimeter verder weer neer. Stille momenten laten ons vergeten gedachtes herinneren.
Hoe meer ik denk, hoe vaker ik mijzelf erop betrap niet waar te nemen. Normaliter was er zo nu en dan een mooi moment om te filosoferen, die momenten zijn tegenwoordig op de bon. Ik tracht geforceerde gedachtes te produceren die hoogstwaarschijnlijk niet eens gedacht hoefden te worden. Tegenstrijdig veelal overigens. Ik probeer visies te verwerken die ik niet gezien heb, vergeet te leven naar eigengemaakte idealen. Langzaam zal de massa mij verorberen, op mij kauwen en mij kneden tot één van hen... Tot alle anderen. Wat maakt mij beter dan een ander? Wat maakt mij anders?
Behoef ik eigenlijk wel anders te zijn? Hoe clichématig lijkt het alsof alle anderen gelijker zijn dan ooit.

Gedachten verspringen en ik spring, als een kuddedier de illusies achterna. Ik droom de dromen die ik zou moeten hebben. Ik vergaar kennis die vele anderen zichzelf al meester hebben gemaakt. Ik wéét alleen niet wat ik moet weten...Dat is misschien het enige waarmee ik mijzelf uniek probeer te maken, maar tot nu toe zonder enig resultaat. In mijn zoektocht naar antwoorden dwaal ik alsmaar verder af. In mijn hoop anders te zijn wordt ik meer en meer opgenomen in de eenheid. Want met mij zijn er velen die waarheden niet van onwaarheden kunnen scheiden. Zo ontstaat er op zijn beurt een nieuwe massa kuddedieren, waarvan uiteindelijk een elitegroep zich zal afzonderen. Deze groep zal groeien en weer zullen er mensen zijn die verder willen, en onwetend niet beseffen dat ze nooit verder komen.

Uitgeput en verminkt blijf ik achter.

Schrijver: vogh, 2 maart 2006