Verhalen

Eureka

Ik heb het gevonden.
Eindelijk en dat na al die moeizame dagen.
Heel gewoon, een beker water met een theelepeltje zout en drie lepeltjes suiker.
Waarom was ik hier niet eerder opgekomen?
Vermoedelijk door dezelfde warmte denk ik.
Welk had ik de laatste dagen een enorme zin in een zak chips.
Een veeg teken, dom van mij dat ik het een en ander niet kon combineren.
Maar, ik bof dus met goede vriendinnen, die net als ik hun wetenswaardigheden rondstrooien.
In dit geval ging er dus meteen bij mij een belletje rinkelen.
Het hielp waarachtig ook nog.
Eigenlijk schijnt het een beproefd middel voor kindertjes te zijn die uitdrogingsverschijnselen kunnen oplopen als ze diarree hebben.
Niet zo'n leuk praatje, maar wel realistisch hè.
Bij dit middel heb ik het niet gelaten, ik begreep dat ik ook eens in beweging diende te komen en dat er hier ook nog een klein katje rondloopt dat het ook warm had.
Door deze hitte en doordat ik me helemaal in de rol van baasje heb gestort, laat het diertje alles toe.
Ik maakte het erg nat met een nat washandje.
Hij zag er niet uit, maar werd er wel actief van en begon zich driftig schoon te poetsen.
Het is inmiddels een rustig gehoorzaam katje geworden dat mij af en toe wil bijten.
Dat laatste schijnen ze te doen als ze je aardig vinden.
Toch weet dit 4 maanden oude slimme diertje al dat hij mij dan zeer kan doen.
Hij bijt dan heel zachtjes en kijkt me aan en wacht of ik misschien weer au roep.
Dat is dus tegenwoordig niet meer nodig, het is inmiddels een lief opgevoed kattenkind geworden.
Zijn nagels houdt hij in, misschien omdat hij altijd binnen is.
Natuurlijk komt hij ook wel buiten maar dan aan de lijn en tegenwoordig heel veel.
Hij ligt dan voor de voordeur te kijken en ook te spelen.
Ik gooi een propje papier dat hij nog terug komt brengen ook.
Het leven is mooi.