Bestemming bereikt
DEN HAAG (ANP) - Het gedrag van een autobestuurder is te voorspellen aan de hand van het automerk dat hij rijdt. Dit blijkt uit onderzoek van Trendbox in opdracht van de Stichting Nederland Schoon, waarvan de resultaten maandag zijn bekendgemaakt. Zo zegt de Citroën-rijder weinig troep te maken. 71 % beweert zelfs nooit rommel te laten vallen. De Peugeot-rijder daarentegen geeft toe dat hij wel eens rommel op straat laat vallen (43 procent) en die niet meer opraapt. Ook zegt 30 % van hen het niet zo nauw te nemen met de verkeersregels. 2 % doet absoluut geen moeite zich aan de regels te houden.
Toen ik dit bericht las moet ik ineens denken aan wat me overkwam toen ik laatst in een plaatselijke kroeg mijn pilsje zat te drinken. De deur ging open en een wat verlopen uitziende man slenterde naar binnen. Hij gooide schijnbaar achteloos zijn autosleutels op de bar en ging zitten, nauwelijks vijf minuten later omringd door al het vrouwelijk schoon dat de kroeg die avond in de leeftijd tussen paardestaart en looprek te bieden had, de mannelijke helft van het barbezoek in totale verbijstering en onafgemaakte gesprekken achterlatend. Ik moest er het mijne van weten en liep tijdens een toiletbreak achter hem aan. Ik gluurde over de rand van het urinoir en dacht: "Hmm, daar ligt het dus niet aan" en vroeg hem: "Hoe krijg je dat voor elkaar makker? Al die vrouwen..." "Ach! 't is simpel!" glimlachte hij: "Neem een bos autosleutels met dure merken, BMW, Jag, Porsche, gooi em losjes op de bar als je binnenkomt en je zit geramd voor de avond..." Ik glunderde: "Bedankt voor de tip vriend! Ik wil wel eens uitvinden of dat echt werkt!"
De volgende avond (denk nou niet dat ik alle dagen in de kroeg kom, dit was puur experimenteel) duwde ik om half tien de deur van het café open en met een boog gooide ik mijn sleutelbos op de toog. Er gebeurde niks, helemaal niks! Ja, tante Jannie, een platinablonde, gepensioneerde bardame met één houten been, draaide zich in haar veel te krappe tijgeroutfit naar me om, knipoogde en wierp me een sexy grom toe. Ik knikte beleefd aarzelend terug en smeet de sleutelbos met iets meer lawaai op de bar, wat me weinig meer dan een fronsende blik van de barkeeper opleverde. Vijf minuten later kwakte ik de bos nog maar eens met geweld op de bar. Niks! Nada! Wanhopig zocht ik naar oorzaken, keek vertwijfeld om me heen en zag mijn tipgever van de vorige avond iets verderop zitten. Ik keek hem eerst vragend aan, wenkte hem en fluisterde bijna smekend: "Ferrari, Porsche, Mercedes! Wat wil je nog meer?" Hij keek me schouderophalend aan: "Aan de sleutels ligt het niet." Ik greep hem beet, schudde hem hardhandig door elkaar en gilde: "Wat doe ik fout! Zeg het me!! Zeg het me!!!" Hij haalde diep adem en sprak: "Misschien is het de volgende keer beter als je voordat je binnenkomt je helm af zet..." U zult begrijpen dat ik sindsdien geen stap meer in die kroeg heb gezet.
Zelf vind ik natuurlijk niet dat mijn gedrag af te leiden is aan de auto die ik rijd. Sinds kort is dat een Peugeot 307 SW, een lease-auto, met meer ruimte en snelheid dan eigenlijk goed voor me is. Het moet gezegd, ook voorzien van alle gemakken van deze tijd. Handsfree bellen met spraakcommando op het stuur. Handig hoor, je koppelt een naam aan een nummer, roept een keertje en prompt wordt het nummer gedraaid. Handig! Tenminste, soms. Niet als je om half zes 's ochtends zo'n bumperklevende bouwvakker in je nek hebt hijgen op de A1 richting Hilversum. Van die irritant brede Volkswagen- of Mercedesbusjes, volgepakt met stoere zware shag-rokende mannen in t-shirt zonder mouw. Als een opgejaagd dier kijk je in de spiegel, roept ondersteund door mimiek en gebaar: "Lul de behanger!!" en even later klinkt een slaperige stem door de telefoon: "Ja hallo, met Henk!" Niet altijd handig dus, zo'n spraakcommando.
Wat ook irritant is, aangehouden worden door de politie, die vervolgens op zo'n "Blik op de Weg" maniertje gehurkt bij het rechterportier op barse toon komt vragen: "Goedendag meneer, hebt u dat bord met 80 niet gezien?" Kun je zwaar zuchtend voor de zoveelste keer gaan uitleggen dat je bij een snelheid van 156 kilometer per uur met ál die idioten op de weg toch écht geen tijd hebt om ook nog eens op die borden te letten. Kom op zeg, als er één gedisciplineerde Peugeot rijder is in dit land, dan ben ik dat wel.
Ok, ok, ik geef toe, sinds ik een navigatiesysteem heb is mijn richtingsgevoel flink verbeterd. Mijn systeem is uiteraard voorzien van de stem van een bekende Nederlander. Patty Brard wijst mij de weg, ze is mijn eigen Radar Love. Ik ga soms bewust een verkeerde kant op alleen om haar te horen zeggen: "Je had driehonderd meter geleden linksaf gemoeten lieverd!" Mmmm... waanzinnig! Zo'n navigatiesysteem is natuurlijk ook efficient als je te laat vertrokken bent voor een afspraak. Dat gebeurt me nog wel eens. Zo moest ik vorige week naar Kollummerpomp. Ik was aan de late kant en vlak voor de bebouwde kom besluit ik te melden dat ik er met vijf minuten zal zijn. Geen spraakcommando aanwezig, dus dan maar een smsje. Da's nog knap lastig typen hoor, met tachtig kilometer per uur op een klinkerweg. Daardoor zie ik de van rijkswege gesubsidieerde verkeersdrempel te laat en enkele tellen later boort mijn Peugeout 307 SW met glazen dak zich in het "De Koffie Staat Klaar" bord van Dorpshuis 't Trefpunt. En terwijl de airbag met donderend geraas uit het stuur klapt hoor ik mijn Patty nog net schaterend en heerlijk ordi uitroepen: "Bestemming bereikt schat!"
home.nlGeplaatst in de categorie: verkeer
Navigatie
866
Geef je reactie op deze inzending: