Primeur
Miljoenen jaren had men het zonder gedaan en plotsklaps was het daar, dat vreemde geluid. Aanvankelijk zachtjes, dan aanzwellend, uiteindelijk luid en duidelijk en stilte, verbaasde stilte. Voor het eerst had een mens gezongen, al drong dat niet meteen door tot desbetreffend persoon, een Neanderthaler van het zuiverste water. Dat had je nog in die tijden, schoon water. Afijn, wat was er aan de hand? Manlief had de hele daglichte dag rondgelopen met zijn knots in de aanslag teneinde een smakelijk hapje op de kop te kunnen tikken. Thuis wachtte zijn vrouwmens, een lieftallig Neanderthalerinnetje met toch ietwat grove jukbeenderen, op wat de pot zou gaan schaffen.
Maar vandaag leek het woud betoverd, de dieren lieten zich niet horen, geen tak kraakte, er viel domweg niets te ritselen. Grote beesten als mammoeten en elanden leken opgelost in het landschap, hij kon niet bevatten dat ze nu al uitgestorven zouden zijn. Dan maar de blik verlegd naar de kleinere diersoorten. Maar ook de zwijnen, herten en konijnen schenen verdwenen, er was geen haasje over. Uit frustratie stiet hij een woest gebrul tussen de verweerde tanden door, en dat had hij beter kunnen laten, nu was er zelfs geen kip meer te bekennen.
Teleurgesteld droop hij af, holwaarts want een grot konden hij en z'n gade zich niet veroorloven, zijn knots hing bloedeloos terzijde. Leg dat maar eens uit als kostwinner, de ganse dag op pad en met lege handen thuiskomen. Het hol werd al snel te klein, ondanks dat onze hoofdpersonen slechts neanderthalig waren en derhalve in beperkte mate uit hun woorden konden komen, werd me er toch een partij gefulmineerd door mevrouw Jukbeen! Hij kreeg van alles naar zijn hoofd geslingerd, geluk bij ongeluk was dat men in die tijd weinig huisraad had, maar toch deed het pijn, vooral aan zijn oren, zijn belangrijkste navigatiesysteem bij de jacht. Derhalve gooide hij z'n knots voor de voeten van vrouwmens en bedekte hij de schelpen ter weerszijden van zijn hoofd met grove handen. Dat hielp, maar equivalenten van huidige grove uitdrukkingen sijpelden door de vingers. En toen, ja toen gebeurde het! Deze beresterke man, voor geen dier bevreesd, stond op het punt te breken. Hij stamelde onverstaanbare klanken ter verdediging, maar zij foeterde maar door en door. Op zijn dieptepunt, en haar hoogtepunt, deed zijn tong alleen nog maar luh luh luh, en vlak voordat het feminisme dreigde te worden uitgevonden begon zijn mondholte te kriebelen en hij ging van lalalalala. Dat hielp, en dus ging hij daarmee door, langer en harder, steeds harder. Ondanks dat de ogen van zijn vrouw vuur schoten, voelde hij zich overwinnaar.
Hoe het vuur is uitgevonden hoef ik u inmiddels niet meer uit te leggen.
Geplaatst in de categorie: muziek
zingen
765
Geef je reactie op deze inzending: