Het mysterie van de mini-baby's

Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria, klonk het in koor.
Het vrolijke kindergezang galmde door het hele huis. MH was jarig en dat moest gevierd worden. We zaten aan de grote tafel in de kelder, die voor de gelegenheid mooi versierd was. Aan haar stoel hingen gekleurde ballonnen en van muur tot muur had ik de vorige avond slingers opgehangen. De ruimte die normaal dienst deed als atelier was omgetoverd om mijn dochters eerste kinderfeestje te vieren. Ze werd 5 en had vijf kinderen uit haar klas uit mogen nodigen. Het waren allemaal meisjes die ze gevraagd had om te komen, want jongens vond ze maar stom.

Ik maakte enkele foto’s om deze feestelijke gebeurtenis vast te leggen. Eerst verstopten de kinderen de cadeautjes die ze voor de jarige meegebracht hadden. MH wachtte gespannen in de studeerkamer, die zich boven de feestruimte bevond, totdat ze weer terug naar beneden mocht komen. ‘Kom maar’, schreeuwde haar beste vriendin Marieke. MH stormde de trap af en begon driftig te zoeken. Ze kende de atelierruimte goed, omdat we daar vaak samen knutselden. Het duurde daarom ook niet lang voordat ze alle vrolijk ingepakte geschenken gevonden had. Vlug scheurde ze het papier eraf, zo nieuwsgierig was ze om te ontdekken er in zat.

Na de slagroomtaart en de ranja, las ik een verhaal voor, dat ik eerder die week geschreven had. Het verhaal van 6 mini-baby’s die op raadselachtige wijze verdwenen waren. Geboeid zaten de kinderen te luisteren en opperden om de baby’s te gaan zoeken. Dat was precies de reactie waarop ik gehoopt had. Het was het eerste kinderfeestje dat ik organiseerde en ik wist vooraf niet hoe er gereageerd zou worden. Maar hetgeen ik met heel veel zorg en liefde voorbereid had, bleek te werken. Voordat we de zoektocht begonnen, maakte ieder kind van een leeg luciferdoosje een mooi bedje. De baby’s zouden immers wel moe zijn als we ze zouden vinden en dan zou het fijn zijn als ze meteen konden gaan slapen. Van oude restjes stof werden lakentjes en dekentjes gemaakt en kleine hoopjes watten dienden als matras en hoofdkussen. Enkele meisjes gaven het bedje nog een kleur. De kleur roze was absoluut favoriet. Kennelijk gingen ze ervan uit dat de verdwenen baby’s meisjes waren. Vertederd keek ik naar de mooie bedjes die op een rijtje op tafel stonden. ‘We zijn klaar’, riep MH, ‘laten we nu maar gaan zoeken!’. En zo geschiedde. In het bos vlakbij ons huis zochten we achter iedere boom. Ook tussen de vele struiken werd gekeken of ze daar niet toevallig waren. Op het grote parkeerterrein van de plaatselijke petanquevereniging maakten de kinderen met stoepkrijt een mooie tekening, die als herkenningspunt moest dienen. ‘Als de baby’s dit zien’, vertelde Lisa trots, ‘dan weten ze tenminste dat we naar ze op zoek zijn’. De anderen waren het volledig met haar eens. Ook zongen we liedjes en verzonnen we namen voor de baby’s die we regelmatig riepen. Het mocht allemaal niet baten. De baby’s bleven zoek. Er was geen spoor van hen te bekennen. Enigszins teleurgesteld, doch vastberaden de baby’s te zullen vinden, vervolgden we onze zoektocht.

Omdat een enkeling moe werd van de lange wandeling, pauzeerden we even in het gras, waar we limonade dronken en chips aten om weer aan te sterken. Het duurde nog zeker een uur voordat we zonder het gewenste resultaat weer thuis aankwamen. De meisjes, voorafgegaan door de jarige, gingen weer terug naar de kelder. Ik heb nog nooit zoveel verbazing op kindergezichten gezien als toen op dat moment. Het werd helemaal stil. Niemand durfde meer iets te zeggen. Met grote ogen keken de meisjes naar de 6 bedjes die ze leeg achtergelaten hadden op de grote tafel. Maar de bedjes waren niet meer leeg. In elk bedje lag een piepklein babypopje rustig te slapen onder een dekentje. Ik aanschouwde van een afstand het tafereel dat zich in de kelder afspeelde. 6 verwarde, verbaasde en blijverraste meisjes, die geen enkel idee hadden hoe dit toch allemaal mogelijk kon zijn. De emotie van opluchting en blijdschap was voelbaar.

Het heeft zeker nog een jaar geduurd, voordat het mysterie van de mini-baby’s opgelost werd. Ik geloof dat het Jasmijn was, die als eerste het geheim ontdekte. Mijn dochter MH, die binnenkort 12 wordt, kijkt nog steeds met veel plezier terug op haar eerste verjaardagsfeestje.
Het babypopje heeft ze al die tijd bewaard.

Schrijver: Marianne
Inzender: Marianne Pepels, 16 oktober 2006