Zonnetje in huis
Het interesseert me momenteel werkelijk geen zier, dat de rest van de wereld zich druk lijkt te maken om de ophanging van Saddam of hoeveel vuurwerkslachtoffers er dit jaar weer zijn gevallen. Vriendinnen in crisis moeten nog een weekje wachten op troostende woorden en advies en Sonja Bakker heb ik even achter slot en grendel gezet.
Het is Wendy-time!
Normaal gesproken voel ik me knap ellendig in deze tijd van het jaar. Ik moet altijd een extra tandje bijzetten om niet in een winterdepressie te geraken. Als ik pech heb, begint het al in oktober en eindigt het pas in februari met als cliché-dieptepunt, de donkere dagen rond kerst. Ook dit jaar leek de winterblues zijn intrede weer te maken. Ik had geluk, het was al november.
Maar ergens tussen een weekendje Maastricht begin december en de kerstdagen kwam er een omschakeling. Ik betrapte mezelf op een glimlach, terwijl ik in de ijzige kou de lucht opsnoof en mijn muts rechttrok. Zeker tien minuten lang heb ik me daarna afgevraagd wat er net gebeurd was. “Ben ik ziek? Of gek geworden? Zit er iemand anders in mijn velletje?” Ik besloot er mezelf maar aan toe te geven. Zo erg kon het toch niet zijn om te genieten van een donkere, grijze, natte winter?
Op de radio hoorde ik dat Nederlanders met Oud en Nieuw vooral terug blijken te kijken naar het afgelopen jaar, terwijl andere culturen deze dagen juist aangrijpen om vooruit te kijken. Ik wilde mijn goede gevoel vasthouden en besloot maar eens niet mee te doen met de Nederlandse cultuur. Geen zin om terug te kijken, maar eigenlijk ook niet om vooruit te kijken. Als ik me zou hebben bedacht wat er allemaal nog staat te gebeuren in 2007, zou dat voldoende reden zijn geweest om weer in de stress te schieten, maar ik had eindelijk het knopje gevonden. Het knopje wat het verleden en de toekomst uitschakelt en me alleen maar in het ‘nu’ deed leven.
Ik heb nog een week vakantie en het knopje staat nog steeds ingeschakeld. Ik weet dat ik vandaag of morgen toch echt weer na zal moeten gaan denken over bepaalde dingen. We hebben nog een huis te bouwen en nog een te verkopen. Ik moet weer aan het werk, mijn dochter weer naar school. Maar zolang ik nog vakantie heb en zolang ik me wonderbaarlijk goed voel voor de tijd van het jaar, geniet ik er nog even van op zeer egoïstische wijze. De rest van de wereld kan me namelijk gestolen worden. Het enige waar ik me druk om maak is welke idioot bepaald heeft dat de legging voor de man ‘hip’ is komende zomer. Moet je nagaan...
Nee, het is januari en ik heb niks de zeuren, niks te klagen en niks te zeiken. Heerlijk!
hotmail.comGeplaatst in de categorie: emoties
winterblues
775
Geef je reactie op deze inzending: