wraak

Duistere schemering. Ochtend. Vroege ochtend en ik lig wakker en naakt in mijn bed ergens in een afgelegen stadje in Italië. Jij bent beneden, in de kroeg. Mijn ramen zijn gesloten. Ramen uit horizontale stukken hout. Over de houten vloer zie ik de zon haar hart ophalen.
Een accordeon speelt uit een oude radio. Een viool komt hem gezelschap houden. Ja, ik luister Oblivion van Astor Piazolla en herinneringen overspoelen me weer. Ik denk aan de fout en het plan die ik maakte. De fout was een vergissing maar het is iets dat rechtgezet kan worden. Het plan is onomkeerbaar. Het is in gang gezet. Ik moet van mijn hart een steen maken. Ik moet doorgaan hiermee.

Ik draai me om op mijn zij naar het nachtkastje en wikkel me makkelijker in de witte lakens. Het glas absint dat er nog van gisterenavond staat, wordt als een magneet naar mijn hand gezogen net als mijn ogen naar het groene spul. Mijn ogen worden groter van verlangen. Verlangen. Een gevoel dat een mens tot waanzin kan drijven. Ik wil het gevoel wegduwen, wegblazen, wegdrinken…maar het lukt me niet. Toch staat het in de weg van mijn plan.
Ik ben nog steeds wie ik vroeger was. En ja, ik geloof er nog steeds in. Maar het verdween toen jij kwam.

Ik duw het glas in het nachtkastje en de fles kletst tegen de grond wanneer ik jouw voetstappen de trap op hoor komen.
Jij mag het niet weten. Mijn plan is geheim. Tot ik mijn wraak heb.

Schrijver: leen veldeman, 7 augustus 2007

lveldemanhotmail.com

emoties

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.2 met 4 stemmen 505