Zoeken
Het moest in deze buurt zijn. Langzaam stijgend heuvelland, dat plotseling afbrak bij steile rotsen bij de kust.
Bij een inham lag een wit huis. Hij reed er naar toe. Uit de tuin kwam een vrouw die hem vragend aanzag. ‘Goede morgen.’
‘Goede morgen.’
‘Kan ik je helpen?’
Hij haalde de schouders op. ‘Mogelijk. Alleen weet ik zelf niet goed waar ik moet zijn.’
‘Je ziet er moe uit. Lang gereden?’
‘Ja, de hele dag.’
‘In die hitte. Kom even binnen, dan geef ik je wat te drinken. Ik heet Katie.’
‘Men noemt mij Bern.’
Een lage kamer, met zware plafondbalken. Het geluid van de zee was hier niet te horen door de dikke muren. Het was er koel.
Hij hoorde glasgetinkel in een andere ruimte. Vermoedelijk de keuken. Ze kwam binnen met twee glazen geel vocht. ‘Appelsap,’ verduidelijkte ze. ‘Eigen teelt. Hier achter in de tuin.’
‘Met die wind steeds?’
‘Ja, maar daar kunnen ze wel tegen. Ze zijn alleen kromgewaaid. Kijk maar.’
Ze deed de gordijnen weg van een raam aan de andere kant van de kamer en wenkte hem. In de tuin stonden appelbomen vergroeid als heksen, vol met vruchten. Toen hij naast haar ging staan, rook hij een bedwelmende lichaamsgeur, onbenoembaar maar koppig, kruidig.
Bern ging terug naar zijn stoel en nam zijn glas. Het rook zuurzoet en smaakte ook zo. Met beheerste teugen dronk hij. ‘Dat waren appeltjes van een vorig jaar, denk ik.’
Katie knikte. ‘Ja, al enigszins gefermenteerd.’
Hij dronk door. Enigszins of niet, maar op zijn lege maag werkte het als een goeie lichte wijn.
‘Ben je op reis of aan het toeren?’
‘Een combinatie. Ik zoek eigenlijk een soort cottage, eenvoudig, maar wel van de basisgemakken voorzien.’
‘Afgelegen of in een dorp?’.
‘Aan de de rand. Ik moet kunnen lopen naar de winkels.’
‘Je bent een loner.’
‘Min of meer.’
‘Niet schuw?’
‘Nee. Wat terughoudend misschien.’
Ze dronk haar glas leeg en knikte. ’Veiligheid. Nou, in het dorp moet wel een passend onderkomen te vinden zijn.’
Katie stond op. ‘Laat ik je niet ophouden, Bern. Het loopt tegen de avond en dan kun je voor donker nog wat zien. In het dorp is een goed klein hotel.’
‘Oh. Zou daar nog plaats zijn?’
Ze pakte een telefoon. ‘Druk maar op de twee. Ik bel ze dikwijls om er een hap te eten, als ik geen zin heb zelf iets klaar te maken.’
De kiestoon klonk en dan een stem. ‘Herberg De Witte Zwaan. Wat kan ik voor u doen?’
Er was een kamer beschikbaar. Bern reed verder langs de kustweg. De laagstaande zon blikkerde op de zee. Bij een inham zag hij mannen op een strandje tussen de rotsen werken aan kleine sloepen. Sommige hadden lantaarns voor nachtvisserij.
Hij stapte uit. Een man keek op naar hem. ’Hoi. Hoe was het bij Katie?’
Bern knikte. ‘Goed.’
‘Een wereldwijf.’ Er klonk een verborgen waarschuwing doorheen.
‘Ja. En ze had goeie appelsap ook.’
‘De dubbel gebeide. Nou, dan vond ze je wel aardig. Die geeft ze niet aan iedereen.’
Hij splitste een touw met verweerde handen. ‘Zaken?’
Bern haalde de schouders op. ‘Nee. Of misschien ook wel. Ik weet het niet.’
Hij ging naast de visser zitten. Die stak zijn hand uit. ‘Jonathan. Kom je van ver?’
Bern knikte langzaam. ‘Heel ver.’
Jonathan keek hem schattend aan. ‘En je moet nog verder. Nou, als je reisadvies nodig hebt. Ik ben ook nog nooit aangekomen. Misschien ben ik nooit weg gegaan.’
Bern stond op en tikte de man op de schouders. ‘Goed, Jonathan, zie je dan.’
Die knikte. ‘Zeg maar Jon in het dorp. Anders hebben ze geen idee.’
De weg kronkelde steil naar beneden. Hij zag het dorp liggen, met witte huisjes, gegroepeerd in concentrische cirkels rond een plein. Daaraan lag een kleine kapel met een begraafplaats. Er tegenover het hotel. Een grote witte zwaan aan de gevel. Verder wat winkeltjes.
Hij zette de auto aan de rand van het dorpje stil. Hij moest dit lopend ondergaan. Toen hij uitstapte kwam er een vrouw naar hem toe.
‘Zet ‘m hier maar op het erf, in die hoek. Kan er niks mee gebeuren. Buurman heeft een beetje grote maaimachine. Tot ziens.’
Inzender: Hendrik Laanen, 19 februari 2009
live.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
rotsen
672
Geef je reactie op deze inzending: