Gedreven

(voor Gerard Reve)

Ik heb een foto van jou (waar je weer eens duister en gepikeerd brutaal de lens vervuilt) uit de krant en op een houten kaasplankje geplakt, de rand heb ik paars geschilderd en nu heb ik dus een zelfgemaakte ikoon van jouw keurige bakkes, soms zeg ik een weesgegroetje voor jou en voor onze Moeder en als ik weer eens wanhopig ben over mijzelf, dan troost 'jij' me door een voorbeeld te zijn van hoe men het bittere lijden, ondanks vele gebreken, toch kan doorstaan, hoe men rustig een herkauwende bejaarde kan worden met de gouden Parker showerig achter de schaamteloze oren, hoe wij de boekenwurmen zijn, die in plaats van boeken onszelf opeten en de wurmen maar lachen, die vreetzakken!

Je hebt de kaars gebruikt en de kommernis verwerkt achter veel gesloten luiken, in wereldvreemde kerken, gevaarlijk balancerend op de turnbalk van de dood, wijnverslaafde, letterverslaafde, mannenverslaafde, tot slot onsterflijk scherend als een zenuwziek despoot de ruimte in. Jouw hart van klei lag gebroken op de havenkade van het eiland Eerste Man, waar zijn de woorden waarin jij hem verdwijnen liet in de steen die jij voelde?

De grijze man van Athos vuurde gebeden op jou af, als ik het niet dacht: gezakt voor je studie vampirisme. Alle nachten sliep jij buiten in de kou, je bouwde je piramide in de poppenkasttuin van de zelfvoldane bourgeoisie, je vlees lag blauw geslagen door de tirannie van de afwijzing, arme verstoteling, denkend aan dat handjevol kunstenaars, die je de laatste eer bewezen, maar wel een handjevol échte vrienden, dat telt duizend keer meer!

Er bleef niets anders over dan de waanzin vóór te zijn, men gaat immers dood aan eenzaamheid, je moest de stokjes wel bewegen, net als je trouwe collega Hugo Claus, ook al denkt de harteloze wereld aan een spel dat jij bibberend verloor.

Gedreven Reve Gerar Reve Gerard Claus

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 127