Hondenweer

Het leek wel alsof er een magnetisch veld om haar heen was gecreëerd waar het positieve niet kon overleven. Ze trok alleen maar negativiteit aan. Haar leven was één doffe ellende.

Moeizaam gleed ze uit bed en slofte naar het toilet. Ze waste haar handen, schudde haar hoofd en schuifelde de trap af naar de huiskamer. Niets was meer zoals het ooit was, ze voelde nergens meer vreugde bij. Overal zat een sluier van mist voor, alsof er een donkergrijs rolgordijn was neergelaten in haar hersenpan. Ze keek onderweg naar beneden nog even in de spiegel en dat bevestigde haar deplorabele staat van zijn. Piekerig, vet haar, zwarte wallen in een bleek gezicht, ogen die haar vermoeid aanstaarden, een oud T-shirt en een pyjamabroek met gaten.

Zowel tijdens waken als slapen kwam er regelmatig een beeld in haar hoofd op van een felrode duivel met zwarte hoorntjes. Deze duivel had ze gezien op het bloemencorso in Zundert, prachtig gemaakt van dahlia´s. Ze had de hele corso- stoet vastgelegd met haar camera. Dat was al weer enige maanden geleden, toen voelde ze zich nog prima, vol levenslust. Nu kleefde dat duivelse beeld vast aan haar netvlies, iedere positieve gedachte wegprikkend met zijn drietand. Ze had zich totaal geïdentificeerd met dit beeld, ze zag in iedereen een vijand, ze rook zelfs de geur van zwavel. Hij had haar volledig in zijn macht.

Drie dagen geleden toen ze een stukje kaas afsneed was ze ineens geïntrigeerd geraakt door het fonkelnieuwe aardappelschilmesje. Het zou een eind kunnen maken aan al haar problemen. Ze had een tijdje met het mesje in haar hand gestaan en geprobeerd zich voor te stellen, hoe het zou zijn om het leven uit haar lichaam weg te laten vloeien. Deed het pijn? Duurde het lang? Durfde ze het?
Ze had het niet gedaan, maar het idee had haar de afgelopen dagen niet meer losgelaten. Voorlopig had ze het mesje veilig opgeborgen, om niet in de verleiding te komen.

Het was donker in de huiskamer, de gordijnen sloten het daglicht buiten. Het rook naar vochtige kleding, er was al lang niet gelucht. Overal lag stof en vuil, oude kranten en tijdschriften slingerden rond, er stonden halfvolle theekopjes en vuile borden op het aanrecht. Het was één grote puinhoop. Dat was geheel in overeenstemming met hoe zij zich voelde.

Haar oog viel op een klein streepje daglicht, dat tussen de gordijnen door de kamer binnendrong en op hetzelfde moment flitste er een nieuwe gedachte door haar hoofd. Misschien zou het helpen om een beetje op te ruimen, meer licht binnen te laten en de schuifdeuren open te zetten om te ventileren. Zonder verder na te denken trok ze de gordijnen open, zette de deuren open en liet frisse lucht de kamer binnenstromen. Ze ruimde tijdschriften en kranten op, de aanval op de chaos was geopend. Al snel was ze nat van het zweet en haar ademhaling was zwaar, maar ze dacht niet aan opgeven. Na een paar uur hard gewerkt te hebben, moest zij er zelf aan geloven, een verfrissende douche zou haar goed doen.

Met nog natte haren besloot ze op de bank te gaan rusten, aan haar bed verschonen was ze nog niet toegekomen en in de woonkamer rook het nu lekker fris. Ze sloot haar ogen en viel al snel in een droomloze slaap.
Ze werd wakker van iets vochtigs op haar arm. Ze draaide zich om en keek in de vriendelijke ogen van een hondje, die rechtop staand tegen de bank, enthousiast aan haar arm likte. Verschrikt veerde ze op: ´Hé, wat doe jij hier?´ Het hondje draaide licht met zijn kop en liet zich aaien. Hij was natuurlijk door de open deuren binnengekomen, hij zag er schoon en verzorgd uit. Een klein hondje met een bruine, licht krullende vacht, en een vrolijke snoet. Precies het soort hondje waar ze haar moeder vroeger gek om had gezeurd, maar een cavia was het hoogst haalbare geweest.

Nu liep haar kinderwens zomaar ineens haar leven binnen en voor het eerst sinds maanden voelde ze ontspanning in haar gezicht en haar mondhoeken gingen voorzichtig omhoog. Het hondje reageerde meteen en kwispelde enthousiast met zijn staart. Opeens begon ze te lachen, een bevrijdende lach. De hond sprong bij haar op de bank ten teken dat hij het had begrepen.
Ze nam zich voor om vanaf nu het leven niet meer uit de weg te gaan.

Hondenweer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 3 stemmen 283