Kroes -5-
“Aux vieux bon temps”. Ze heette het hotel, waar Anita direct op afliep.
‘Gôh. Het bestaat nog. Kijken of ze plaats hebben. Ze spreken er ook Nederlands.’
Te mijnen faveure, bedoelde ze fijngevoelig.
Een oudere dame stond in de receptie.
‘Bonjour, madame de Bournage.’
Die keek haar onderzoekend aan, dacht even na en zei toen: ‘Ah. Anita. Wat leuk dat je hier weer eens komt. En nog wel met ….’. Ze liet discreet invulling achterwege. Ik gaf haar netjes een handje en liet haar kwalificatie buiten bespreking. Deze vrouw leek me een scherpzinnig type.
Anita reageerde evenmin en bestelde een kamer. ‘Liefst die aan de rivierkant.’
Madame de Bournage glimlachte geheimzinnig. ‘Naturellement, mon enfant. Je comprends. La vue. ’
Anita lachte op haar beurt samenzweerderig. ‘Precies mevrouw. Vanwege het zicht.’
De kamer was een kleine zaal, met verschillende niveaus. Eén voor het hemelbed. Eén voor een zitje, met de bar onder handbereik. En spiegels. Vooral spiegels. Overal, tot en met het plafond toe.
Anita zag mij kijken maar zei verder niets. Ze kleedde zich onbekommerd uit, duizendvoudig weerkaatst door het spiegelwerk, en haalde andere kleding uit haar koffertje. Een keurige zwarte rok met BH en witkatoenen blouse. En pumps. Pumps nota bene. Ik dacht dat die al waren bijgezet in de costuumafdeling van het Haags Gemeentemuseum. Ikzelf had niet veel meer dan een hemd en trui meegenomen, maar wel van goede kwaliteit, dus ik stak niet al te zeer af. De sportieve jongeling van goeden huize, die het zich kon veroorloven informeel gekleed te zijn. Wat kan het leven banaal zijn. En ik kreeg nog honger ook
De maaltijd werd ruimhartig besproeid door drank van verschillende herkomst, maar van goed tot zeer goed. Opa had zijn kleindochter opgeleid om mee te doen met de besten onder ons. Waarom ik was goedgekeurd is dan de vraag.
We eindigden met een soezerigmakend, mij onbekend maar onmiskenbaar erotisch nagerecht. We gingen naar boven.
Anita zette zich in het zitje op de verhoging. Keurig de benen naast elkaar, de rok over de knieën. Dat ze zeer welgevormd waren kon zij niet tegengaan. Evenmin dat ze in veelvoud weerspiegeld werden. Onder één hoek bezien was de aanzet van het dijbeen prominent.
‘Wat moet dat nou met ons?’
Ja, wat moest dat nou met ons. De vraag verdiende omzichtige behandeling, teneinde niet gedwongen te worden met de trein naar huis te moeten. Ik gaf nog geen antwoord, omdat ik dat niet had.
Anita specificeerde: ‘Wil jij met me trouwen?’
Ik had net genipt van de wijn, die de zorgzame waardin gekoeld op de kamer had gezet. Met enige moeite kon ik voorkomen dat ik het meubilair ondersproeide.
Anita schoot in de lach. ‘Ik kan me een elegantere reactie voorstellen.’
Evaluatie geblazen. Alleen had ik geen zin in het afwegen van sociale en intellectuele implicaties. Niet omdat die geen rol zouden spelen, maar gewoon omdat ik maar één impulsief, alles overheersend antwoord had. De vraag was of ik dat zo onvoorbereid en zonder omwegen kon zeggen.
Anita schatte de situatie goed in.
‘We zien morgen wel.’
Daarna kwam een roes van gebeurlijkheden, waarvan de letterlijke beschrijving alleen maar ontluisterend zou werken. In hogere kringen noemt men dat besmuikt ‘het erotisch gebeuren’, waarvan men kennis neemt in publicaties bij de betere haarverzorgers. Thuis had men die vanzelfsprekend niet, al was het maar vanwege de kinderen. Dat de nakomelingetjes de betrokken geschriften in eigen beheer aanschaften, uitvoerig bestudeerden en bij gelegenheid toepasten, werd gemakshalve veronachtzaamd.
Anita echter werd niet gehinderd door overwegingen van hypocriete aard. Alles wat in haar kast zat haalde ze er uit, kosten noch minnaar gespaard. Het spiegelmateriaal vermenigvuldigde de effecten met enige factoren. Ik kon slechts amechtig achter de feiten aan liggen.
Uiteindelijk was echter ook aan haar vermogens een eind gekomen. Ik kreeg een laatste serie zoenen, verdeeld over het gehele lichaam, maar bij de laatste viel ze in slaap. Gelukkig was die op mijn mond gericht.
In de verschillende dimensies van de spiegels om ons heen zag ik hoe ze aan mijn borst lag te slapen. Eén gespierd been, als teken van bezit, over me heen geslagen. Haar lange blonde haar als een zijden sluier gespreid over haar schouders. Ze maakte zachte kind-geluidjes en smakte met de lippen.
Van tijd tot tijd veranderde ze van houding. In een slowmotion-beeld zag ik de spiegel-effecten in allerlei perspectief.
Tegen twee uur viel ik uitgeput in slaap. Maar Anita werd om zeven uur monter wakker en wilde ontbijt op bed.
Ze propte een broodje in de mond, vergezeld van koffie.
‘Beefefal?’
Pardon?
Ze slikte moeizaam het voedsel weg.
‘Weet je ’t al?’ Ze voegde duidelijkheidshalve toe: ‘Of je met me wil trouwen.’
Jawel, dat wist ik al uren. Maar ik durfde haar er niet voor wakker te maken. Ik moest nu verbaal kleur bekennen.
‘Ja.’
Daar is nooit meer op terug gekomen.
Maar hoe het verder ging, dat is een ander verhaal.
Inzender: hendrik Laanen, 28 april 2010
live.nlGeplaatst in de categorie: liefde
temps
479
Geef je reactie op deze inzending: