Weerzien
Eindelijk: Na een vlucht van vier uur en vijftien minuten zette de piloot onze Boeing 737-800 enigszins wiebelend maar toch zacht aan de grond op de landingsbaan van het vliegveld Gando (Las Palmas) op het eiland Gran Canaria. Na een afwezigheid van maar liefst 12 jaar waren we weer terug op het ons zo vertrouwde “stekkie” en na een transfer van 25 minuten betraden we onze vakantiebungalow. Het was inmiddels 23 uur locale tijd en we waren blij dat wij een half uur later konden gaan slapen.
De volgende ochtend keken wij eerst of er veel was veranderd. We bezochten vanaf 1989 reeds negen keer dit eiland, waarvan vijf keer eerder dit bungalowpark. Hoewel alle bungalows en het terrein een ingrijpende renovatie hadden ondergaan, was het uiterlijk verder ongewijzigd gebleven. Er was nog dezelfde gezellige sfeer als in het verleden. Van alle vroegere medewerkers waren er nog vijf personen in dienst. Tot onze verrassing bleken zij ons nog te kennen of te herkennen en het kon niet anders of we voelden ons er onmiddellijk weer thuis.
In de plaats zelf waren er een paar nieuwe gebouwen verrezen, maar meer uiterlijke veranderingen konden wij niet waarnemen. Enkele feiten echter waren een beetje onthutsend. Zo bleken mijn echtgenote en ik trajecten van enkele kilometers niet meer lopend aan een stuk te kunnen afleggen. Hoogteverschillen van het terrein, het klimaat maar vooral ook het hebben moeten inleveren van lichamelijke conditie deden zich nu gelden. Na twee dagen besloten we dan ook ons looptempo met enige tandjes te verlagen en om de zoveel honderd meter een rustpauze in te lassen. Daarna ging alles zonder haperen.
Opvallend was ook het ontbreken van de vakantiedrukte van 12 jaar geleden. Men maakte ons bij navraag duidelijk, dat het niet lag aan het seizoen. Het teruglopen van het aantal toeristen zou reeds zijn begonnen met de invoering van de euro, gevolgd door de voorkeur van velen voor het land Turkije en, niet te vergeten, de crisis, die ook hier voelbaar was. Toen wij aan de hand van deze informatie onze ogen goed de kost gaven, viel het ons ook op, dat talloze zaken failliet waren en hun deuren hadden gesloten en dat dit vooral in de grote winkelcentra het meest zichtbaar was.
Hangjongeren maar ook drugsgebruikers en dealers, die men jaren geleden voornamelijk kon aantreffen in en rond de winkelcentra ‘Kashba’ en ‘Metro’, bleken nu incidenteel ook in het rustige gedeelte vlak bij ons park op te duiken. Vermoedelijk wist men, dat de locale politie daar minder patrouilleert. Nadat wij eerst drie cocaïnegebruikers in een auto actief hun lijntje hadden zien snuiven, versperde een groep jongeren even later een oversteekplaats. Bier drinkend en met een joint had men de grootste pret. Enigszins benauwd en de handen op onze bezittingen staken wij over, strak voor ons uit kijkend. Het flitste meteen door mijn hoofd, dat mij twee jaar geleden nog 150 euro op slinkse wijze werd ontfutseld (Inzending: Maar ik niet…).
Plotseling deed één van de jongeren twee passen in onze richting, trok een brede grijns en gilde: “Happy New Year”…
“You … euhh… you too” haperde ik met een grimas, dat een goedbedoelde glimlach moest uitbeelden. Het kostte me gelukkig alleen maar wat moeite mijn schrik te overwinnen en geen 150 euro. – Dit incident buiten beschouwing gelaten (we hebben hen niet meer terug gezien) was het een vakantie, waarvan wij de laatste jaren hebben gedroomd, zeker gedurende die tijd, dat mij het reizen per vliegtuig sterk werd ontraden.
Volgend jaar weer terug, zo hebben we ter plekke besloten…, onder voorbehoud, dat een nieuwe regering ons qua belastingheffingen en kortingen op voorzieningen niet tot op het hemd uitkleedt. Er komt dus een misschien een hernieuwd ‘weerzien’ en dat zullen we dan tegen die tijd wel ‘weer zien’.
Tot een volgende keer.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: vakantie
weerzien
227
Geef je reactie op deze inzending: