De stenen spreken

Ik zie bij het betreden van m’n nieuwe appartement, in een geïnnoveerd stadsdeel, door het raam de verlichte Domtoren tussen twee oude gebouwen en een déjà vu gevoel overvalt mij, het gevoel in een onwerkelijke wereld te leven.

Als ik ‘s avonds vermoeid van vele indrukken in bed lig en de slaap niet kan vatten omdat de ene gedachte de andere aflost, wordt het déjà vu gevoel nogmaals opgewekt door sfeer en lichtval in de kamer. Het idee ontstaat dat de ruimte doet denken aan m’n studeerkamer, vijftig jaar geleden en die hier ergens geweest moet zijn. Een lawine van herinneringen uit die tijd overvalt mij: Ik denk aan Joke met haar mooie stem waarmee ze ‘s ochtends op de radio de waterstanden las vanuit het KNMI in de Bilt.

De volgende dag bezoek ik het stadsarchief en het blijkt dat een aantal woonruimtes in oorspronkelijke staat in de innovatie zijn opgenomen, onherkenbaar geïntegreerd in het gebouw en een onmogelijke gedachte komt bij mij op.
Ik laat mijn vingers over het behang glijden in het midden van de muur tot ik op een onregelmatigheid stuit en een stukje behang los maak en als gebiologeerd staar naar de steen met de gegraveerde tekst: “Joke en Henry 15 Juni 1963”.

Het is dezelfde kamer als een halve eeuw geleden toen ik mij zorgeloos voorbereidde op een carrière. Nu ben ik teruggekeerd om uit te rusten tussen dezelfde stenen. Ik hang een lege schilderijlijst aan de wand met in het midden de gegraveerde steen. Een mooi abstract kunstwerk zegt de conciërge.

Het voorval schenkt mij levensmotivatie, ik voel mij jonger alsof het leven opnieuw begint. Alsof ik de kans krijg voor een herstart, maar kan de euforie met niemand delen, een paar vrienden zijn met onbekende bestemming vertrokken en anderen overleden; maar ik ben niet alleen, de sprekende steen neemt me mee naar: m’n jeugd, m’n dromen en m’n weemoed.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 21 juli 2010

hkoster1quicknet.nl

stenen spreken weemo spreken weemoed

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 5 stemmen 263