Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het ronde raam

Het ronde raam gaf toegang tot de groene buitenwereld. Struiken, bomen en weilanden met koeien in de zomerse maanden. Inspirerende wolken aan een blauwe hemel of een grijze, monotone, deprimerende lucht. Elk jaar werden de struiken hoger en verdwenen de weilanden geleidelijk. Nu zie ik slechts die groene struik met bomen en een stukje van de lucht. Misschien dat volgend seizoen alleen de immer groene struik zichtbaar zal zijn en de buitenwereld verscholen ligt te wachten op het snoeimes. Waarom is dit raam rond en klein? Waarom niet groot en vierkant? Dit raam is klein, omdat mijn straf groot is. Groter dan het grootste raam en benauwender dan beklemd te zitten in de donkerste spelonk.Wachten op de straf van duisternis en blindheid. Weten dat het mes van bevrijding de weg niet kent naar deze snel groeiende heester. Schuld en straf zijn verweven met de vitaliteit der natuur.Wachten en overleven. Het voldragen vrije leven opnieuw beleven en bevragen wanneer het is mis gegaan. Ideeën omtrent waarden, vriendschap en onwetendheid.Verraad en eerlijkheid, liefde en onbaatzuchtigheid. Woorden blijven vaak woorden als het antwoord wordt gegeven alvorens de vraag wordt gesteld. Vragen zijn woorden uit het verleden, die verdampen in het heden en weer gaan regenen in de toekomst.

Ik ben een druppel uit een oceaan aan leugens en het ergste is dat de neerslag mij niet kan bereiken, zodat ik verstoken blijf van het gevoel van verbondenheid.Eenzaamheid is alleen zijn zonder enige verbondenheid. En als je lang eenzaam bent verlies je zelfs de verbondenheid met jezelf. Dan ga je denken aan een leven zonder jou als aanwezig persoon. Dan voel je je feitelijk dood. Dood in het leven zonder jou. Zonder woorden en zonder denken. Het ronde raam is nog alles wat is. Alles wat was is weggegaan, verdwenen in de fossiele resten van planten en dieren en verdwenen uit de herinnering.Als het licht door het ronde raam wordt verhinderd door de snel groeiende struik, dan is mijn levensruimte alleen maar schaduw. Donkere gedachten en duisternis, vervlakking en verkilling. Kleiner dan het ronde raam wordt mijn hoop op meer uitzicht. De speling van de natuur die de groeikracht bepaalde van de altijd groen blijvende dwarsligger. De groene pestkop, de levende verduisteraar,het groene hart van haat, die mijn liefde ondermijnt voor al het denkbare. De dagen worden weer korter en het licht verdwijnt tussen de groene bladeren. Het is hier vreselijk koud en mijn vingers zijn verstijfd en oud.Wordt dit mijn laatste winter hier? Ik ril en voel geen koude meer. Ik zie de warmte als een dampende lavastroom de berg afstromen. Een scheut van intense prikkeling, van een elektrische ontlading neem ik in mijn hoofd gewaar en dan wordt alles weer warmer.

Ik kijk nog eens naar buiten, naar de nacht en zie iets fonkelen tussen de bladeren.Een puntje licht, is het een ster, een boodschapper van licht? Er gloort hoop in mijn verdwaasde hoofd en sluit mijn vermoeide ogen. Ik blijf het licht zien, het wordt steeds feller en feller. Ik knijp mijn ogen krampachtig samen, maar het licht verandert niet van intensiteit. Ik word opgetild door een gevoel van intense liefde, een gevoel waarvan ik dacht dat het niet meer zou bestaan. Ik open heel langzaam mijn ogen en voel de speelse schoonheid van een zomerse dag. Er vliegt een witte vlinder langs mijn raam en zonnestralen verwarmen mijn gelaat. Het ronde raam wordt groter en groter en opeens ben ik buiten en hoor de vogels, zie de wuivende bomen en ruik de lucht van het boerenland. Ik kan de wolken zo met mijn hand aanraken en mijn ogen kunnen het kleinste detail vergroten.
Ik ben thuis gekomen en vergeet wie ik was. Ik ben vrij en onschuldig, herboren en vol van intense liefde.Ik ben waar ik wil zijn en zijn wie ik ben.

Schrijver: J.J.v.Verre, 19 augustus 2017


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 227

Er is 1 reactie op deze inzending:

Karel Jong, 7 jaar geleden
Kost voor liefhebbers van 'meer tussen hemel en aarde'. Ooit waren hier heftige draadjes te lezen tegen lezers, die dit genre waagden ter discussie te stellen. Pek en veren, en wegwezen. Nu blijft dit vergezicht een tikje hangen in het luchtledige van de site, zo het lijkt. Mogelijk koos de auteur niet voor niets als schermnaam van Verre. Is dit zijn of haar werkelijke naam, dan lijkt mij dit passend voor deze bijdrage.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)