Verhalen

ZORGENVRIJ

De zwervers zaten al vroeg op deze zonnige morgen op hun bankje aan de rand van het park. Beiden hadden hun eerste blikje ontbijtbier al aangebroken. Ze keken richting de ochtendzon en zagen de eerste fietsers voorbij komen op weg naar hun werk in de torenflats.
‘Arme ambtenaren, gewoon zielig toch.’
‘Hoe bedoel je dat nou weer Sjors.’
‘John jongen, jij moet beter kijken, dan kun je het ook zien. Kijk hun eens goed in hun ogen, naar de uitdrukking op hun gezicht. Dat kun je het ook lezen.’
‘Ik snap niet wat je bedoelt.’
‘John jongen, wij zitten er ook niet fraai bij, maar als je hun in de ogen kijkt, zie je bijna alleen maar ellende.’
‘O ja?’ ‘Ja, ik zie zware op hun iele schouders drukkende hypotheken, hoge lasten, een chagrijnige partner thuis, en jengelende kinderen. Problemen met de opvang van die monstertjes, de auto die gerepareerd moet worden. En wie kijkt dit weekend naar oma om? Waar haal ik nog tijd vandaan en rust. Kortom zorgen, zorgen, zorgen.‘
‘O, zo bedoel je.’ ‘Ja, zo bedoel ik, de mensen maken zich het leven zo verdraaid moeilijk. Gisteren zat ik hier alleen m’n ontbijt te nuttigen, rijdt er iemand langs met zo’n blik van: Gatverdamme , daar zit weer zo’n nietsnuttige viezerik. Weet je die blik stond me helemaal niet aan.’
‘Nou ja, Sjors, wat doe je eraan.’
‘Wat doe je eraan? Ik heb hem ‘klootzak’ nageroepen en een bierblikje naar hem gegooid.’
‘Zonde man, van dat blikje.’ ’Wees maar niet ongerust, ik ben niet gek, hij was al leeg.’
‘Wat, zei die toen?’ ‘Hij noemde mij een vieze smeerlap.
Ik zei: ‘Klootzak, ik ben dan wel een smeerlap, maar ik heb niet zoveel zorgen als jij, ik ben bijna zorgenvrij’.