Verhalen

HET HONDJE

‘Ach meneer, wat een schattig leuk hondje heeft u daar. Waar heeft u die gevonden?’
‘Gevonden, gevonden? Mevrouw dat hondje is eigenlijk helemaal niet van mij.’
‘Nou, hij geeft anders wel de indruk echt bij u te horen.’
‘Beste mevrouw, het is een hondje met een beetje een kattenverstand.’ ‘Een hond met een kattenverstand? Nog nooit van gehoord.’
‘Nou toch is het zo. Weet u, het is namelijk zo, dat ik niet dit hondje heb gevonden, maar hij heeft mij gevonden. Net als een kat die zomaar ergens naar binnenloopt en dan gewoon blijft.’ ‘Dat is eigenaardig?’
‘Ja, iemand zal hem wel gedumpt hebben. En ja dan geef je hem uiteindelijk, na zij smekende blikken niet langer te hebben kunnen weerstaan, maar te eten. Je laat zo’n beestje toch geen honger lijden. Of wel? Nee toch?’
‘Nee, natuurlijk niet, maar wat edelmoedig van u. Ach, maar ze zijn ook zo lief en leuk hè, die kleine hondjes.‘
‘Ja, mevrouw dat is waar, maar hier in Haren hebben we verreweg de hoogste hondenbelasting van heel Nederland en de dierenartskosten zijn ook op z’n Harens – als u begrijpt wat ik bedoel. En dat van mijn AOW– tje.’
‘Ik begrijp het meneer.’
‘Maar u vroeg me toch waar ik dat hondje had gevonden? Begrijp ik uit die opmerking dat u ook zoiets zocht? U mag hem van mij overnemen – en nog wel gratis ook.’
‘Heel vriendelijk aangeboden meneer, maar dat kan echt niet.’ ‘Verdorie, iedere keer weer hetzelfde liedje. Iedereen vindt het zo’n leuk beestje. Maar niemand wil hem.’ ‘Sorry, zo bedoelde ik die opmerking niet, meneer.’
‘Ach, trek het u niet aan mevrouw. Dit hondje heeft zich al helemaal in mijn hart genesteld. Dit beestje gaat echt nooit nooit meer weg.’