Verhalen over overig

VERHALENVERTELLERSADVIES

Idioot lange titel, ik weet het maar toch moet het maar, want het is wat het is. Om de kwaliteit van mijn verhalen op te schroeven, heb ik mij tot een echte verhalenverteller gewend, ook ter verdere ontwikkeling van een eigen stijl.
Na het welkomstritueel – een kop thee en een inleidend babbeltje - en na hem van de nodige veren te hebben voorzien, pak ik de koe bij de horens en vraag recht toe recht aan:
‘Hoe pakt u het eigenlijk aan, wat is uw werkwijze?’

Hij zegt: ‘Zie je dat schilderij daar bij de uitgang hangen? Zo doe ik het ook met mijn verhalen. Je zet een schets op met het onderwerp dat je wil gaan schilderen en dan vul je het in met echte verf. En dan moet je proberen er leven in te blazen en dat is nou iets wat de een beter kan dan de ander.’

‘Daar had ik graag iets meer over gehoord, maar ik denk dat u gelijk heeft dat valt gewoon onder de noemer talent.’

‘Klopt, maar laat vooral je hart spreken, leef je in, in de personen en situaties die je beschrijft en doe dat waarheidsgetrouw, met passie, compassie en eerlijkheid.’
Na nog een poosje over de technieken en dergelijk gesproken te hebben, heb ik hem hartelijk bedankt met een fles echte Berenburg. Ik zag bevestigd dat hij er verzot op is. Op de schoorsteenmantel stonden er meerdere, enkele nog in cadeauverpakking.
‘O ja, ik begrijp dat u dus ook schildert?’ Het schilderij was veel slechter dan z’n verhalen.
‘Nee, hoor, dat is van mijn kleinzoontje. Hij is net 10 jaar. Dat hangt daar voor de talentloze mensen die mij bezoeken, een hint, iets ter overdenking.’
‘Hoe bedoelt u?’
‘Nou heel misschien dat ze inzien, als ze vertrekken, dat hun verhalen net als dat schilderij zijn. Het kind vindt het geweldig, maar het wordt nooit wat. Hopelijk dat de meesten van jullie dat ook inzien.’
De Berenburg bleek te vroeg gegeven.