WIJS EN SLIM

‘Opa,’ zei kleindochter Irene, ‘buurman Sjeng zei gisteren tegen mij dat ik een wijze opa had. Ik wist niet precies wat het inhield. Hij zei een soort van slim. Je opa legt het je wel uit.’
‘Die buurman toch, nou goed ik heb wel een verhaaltje waarin het je hopelijk duidelijk wordt.’

‘Zoals je weet wordt de uil over het algemeen bestempeld tot het wijste dier van het bos. Hoe of wat dat zo is gekomen, is en blijft volgens mij gissen. Heeft het te maken met de manier waarop hij de wereld vanuit een hoge boom overziet. Kalm zijn kansen overwegend en geruisloos toeslaand als het moment daar is? Heel wijs; geen extra energie verspelend? Het is waar, een uil is zo bekeken wijs, ziet veel en weet daardoor ook veel, maar of hij in alle opzichten nou echt ook de slimste is? Daar mag soms wel aan getwijfeld worden.
De uil in dit verhaaltje zat in een boom en had een muis in het vizier. De muis had hem gelukkig ook in de gaten.’ ‘Hallo, meneer de uil. Probeer maar niks, ik heb u in de gaten, dus bij mij hebt u geen kans vandaag.’ ‘Hoe bedoel je dat muis?’
‘Hoe bedoel je dat?’ herhaalde de muis, ‘ik zie het water al bij u om de snavel lopen, ik ben niet dom, mocht u dat denken.’
‘Ach, jij houdt mij voor een iets minder sympathiek familielid.’
‘O ja?’
‘Ja, jij bent bang voor mijn neefje de schransuil.’ ‘Schransuil?’
‘Ja, die vreten echt alles. Mollen, muizen, ratten, eekhoorntjes en kleine vogeltjes. Ik zal je eerlijk zeggen, wij bosuilen zijn daar echt niet zo blij mee. Ze bezorgen ons een slecht imago.’
‘Maar wat eten jullie bosuilen dan zoal?’
‘Wij eten, wat het bos ons geeft. Zoals bosbessen, dennenappels, eetbare paddenstoelen en dergelijke.
Jullie muizen zijn niet echt slim, dat zou je toch moeten weten - dat je van mij als bosuil niets te vrezen hebt.’
‘Ja, ja ik ben gekke Henkie niet,’ zei de muis, die natuurlijk zijn leugen doorzag.
De uil was zo stiekem aan, steeds verder naar het uiteinde van z’n tak geschuifeld, dus steeds dichter richting de muis, om zo op ieder moment ongehinderd z’n duikvlucht in te kunnen zetten.
De muis was op z’n qui vive, want hij was immers toch degene die deze ontmoeting moest proberen te overleven. Hij besefte ik moet hem uit z’n concentratie en fixatie halen – ik moet dat zien te doorbreken.
Wijze uilen willen het ook weten dat ze dat zijn. De muis roerde daarom juist dat punt aan.

‘Zeg uil, men houdt jou voor een van de wijste dieren, maar weet je dat dat misschien helemaal niet zeggen wil dat je ook de slimste bent?’ Hiermee was gelijk z’n fixatie en concentratie op de muis doorbroken.
‘O nee, wie mag dan wel de slimste zijn?’
‘Nou, in ieder geval zijn wij muizen slimmer.’
De uil moest hardop lachen: ‘Arme domme kleine muis, ik sta op het punt om jou op te vreten en dan kom je met zoiets onnozels op de proppen.’
‘Zie je nou wel, laffe leugenaar – dennenappels en paddenstoelen. Ja ja, dat is voer voor de zwijnen. Maar goed ook al vreet je mij op. Wij zijn met veel meer dan jullie eenzame zielige uilen. Misschien komt dat wel omdat wij iets slimmer zijn.’

De uil zette zich schrap, om de zweefvlucht richting de muis in te zetten. De muis waagde een laatste uiterste poging om z’n lot te ontlopen:
‘Dikke domme uil, achter jou hangt een vliegende hond om jou te bespringen en op te vreten, terwijl jij je bezig houdt met zo’n onnozel muisje, als ik.’
De uil schrok hevig. Z’n zo wijze hersentjes draaiden op volle toeren, verdorie een hond en ook nog wel eentje die kan vliegen. Hij had wel eens iets over die enge beesten gehoord via een overzees familielid. Echte griezels zijn het. Het zal toch niet waar zij; er komen steeds meer vreemde dieren zoals wolf en goudjakhals hierheen. Hij keek hevig geschrokken en angstig achterom.
De muis bedacht zich niet en rende weg, veilig naar z’n holletje. Even later toen de uil zichzelf weer hervonden had, hoorde hij een zacht gegiechel en besefte dat deze muis hem te slim af was geweest.

En Irene? Irene klapte blij in haar handjes en begreep het.

wijs slim uil muis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 125