Zo Maar Een Gesprekje

Vanuit het ziekenhuis bel ik mijn vrouw: ‘Sorry, maar het wordt allemaal even wat later. Ik vermoed dat ik rond half zeven thuis ben.
Ik lig er om onder andere wat bloed bijgetankt te krijgen en ja het is zo’n dag dat alles een beetje tegenzit. Was er al voor tien uur en de vorige donderdag was het helemaal niet druk en hoefde ik slechts een paar minuten te wachten op de prikpoli, kon nog net niet direct door lopen. Nu moest ik een half uur wachten en daardoor eigenlijk te laat.

Toen, na het gesprek met de specialist, de derde Moderna boosterprik halen en daarna naar de afdeling waar ik het bloed toegediend zou krijgen. Ondertussen nog naar de apotheek, de bestelde medicijnen ophalen. Helaas mijn nummer werd te laat opgeroepen. Maar ik zei tegen de dames dat ik naar de bloedafdeling moest en helaas niet langer kon wachten. Goed er was een medicijn bij dat in koeling moest en ik zou er nog wel een dikke drie uur zijn – dus ze brachten het wel langs.

Ik belde dus zo tegen vijf uur mijn vrouw dat het in plaats van half zes eerder half zeven of zelfs kwart voor zeven zou worden. Omdat ik op die afdeling ook weer een dik half uur moest wachten. Ach ja ,je hebt van die dagen.

En dan kan een simpel leuk gesprekje alles weer wat opvrolijken.
Terwijl ik haar bel, kom er een man met blocnote en pen binnen, wacht keurig en vlak na hem komt de apothekersassistente.
Ik zeg tegen mijn vrouw: ‘Ik breek het gesprek af, er komen net een paar mensen binnen die, volgens mij, iets van mij willen.’
‘O ja,’ zegt de man, ‘hoe weet u dat, kunt u voorspellen, bent u helderziend?’
‘Nou ik vermoed zelfs en voel, dat ik weet wat u wilt en ook wat de jongedame wil.’
‘Nou raad maar eens dan,’
‘U komt mij vragen, wat voor eten ik wil hebben, en de jongedame komt mij kadootjes brengen’
‘Hoe is het mogelijk, daar moet U mee op de kermis gaan staan, kunt u grof geld mee verdienen.’
‘Ach man, dat is leuk, maar niet alles zaligmakend; er zijn waardevoller dingen, die niet in geld zijn uit te drukken en ik ben niet zo van de kermissen, dat opgefokte gedoe.’
‘Ik snap wat u bedoelt.’ En met een serieus gezicht:
‘Maar, misschien kan ik u toch blij maken met een broodje met beleg naar keuze en eventueel een soepie?’
‘Beste man, heel vriendelijk aangeboden, maar ik ben van nature al een redelijk blij mens en trouwens mijn vrouwtje heeft straks warm eten klaar staan, dus doe maar niets.’
‘Oei,’ zei hij, ‘Als mijn vrouw dat woord zou horen, dan was het oorlog.’
De apothekersassistente die keurig op haar beurt wachtte knikte instemmend, zo van dat moet die van mij me ook niet flikken.
‘Natuurlijk,’ zei ik, ‘Als die van mij het zou horen, slaap ik ook een week op de logeerkamer. Maar wees eerlijk buiten de deur zeggen wij mannen dat toch allemaal. Het is een soort liefkozend woordje en suggereert tevens hoe de machtsverhoudingen in huis liggen – ook al is het meestal gelogen, toch?’
De assistente keek even bedenkelijk.

‘En jongedame,’ zei ik tegen haar, ‘jullie vrouwen hebben het buitenshuis meestal over: die kerel van mij doet dit en dat niet of juist wel. En in dat woord kerel liggen ook meerdere gevoelens besloten, toch? Enige bewondering en zoiets als afkeuring en wie weet nog wel meer.’
Ze herkende het natuurlijk en knikte bevestigend met een gulle warme glimlach.

Ach, zo wordt zo’n vervelende dag toch nog in een heerlijk luchtige sfeer afgesloten.

glimlach ziekenhuis helderziend kermis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 3 stemmen 189