Met Jezelf Onder Je Arm

Eerst had ik hierboven de uitdrukking ‘met je ziel onder je arm lopen’ willen zetten, maar dat dekt de lading niet. Het betekent zoiets als: niets te doen hebben, lanterfanten of soms verwijst het indirect naar eenzaamheid.
Tegenwoordig ga ik met mezelf lopen c.q. wandelen, niet omdat ik niets te doen heb, maar gewoon een dik uur of zo om een beetje in conditie te blijven en de spijsvertering te stimuleren. Tevens voor een frisse neus.
Voorheen ging ik wandelen met mijn drie herders – heerlijk, je ziet die dieren genieten en ze waren altijd erg dankbaar en daar word je zelf ook een beetje gelukkig van.
Vandaag hebben we de laatste van de drie moeten laten inslapen. Hij had geen echt plezier meer in wandelen en moest ‘s nachts meerdere keren uitgelaten worden. Vanmorgen kon hij eerst even niet meer opstaan – later ging het ietsjes beter, maar het was duidelijk, het vreselijke moment was daar – het afscheid. Hoe je het wendt of keert afscheid nemen van zo’n mensgericht wezen, wat een gedeelte van je leven met je heeft doorgebracht c.q. gemarkeerd doet altijd weer pijn.

Zoals gezegd aan het wandelen met hem beleefden wij beiden geen echt plezier meer. Vooral voor hem was de lol eraf. Anders liep hij altijd voor me uit, nu kwam hij op afstand achter me aan hobbelen en als je zei: ‘Gaan we weer naar huis?’, dan draaide hij zich maar wat graag om, richting huis en mand.
Al een hele poos ging ik dus voor een langere wandeltocht alleen op pad met mezelf. Zo lopend, tenminste ik, neem je veel dingen met jezelf door. Vragen als: had dat anders gekund, had dat anders gemoeten, had ik dat anders gewild, rijzen ongewild op. Het zal de leeftijd zijn. Alhoewel ik dat volgens mij altijd wel heb gedaan. Echt eenzaam, of met je ziel onder arm lopen is dat toch niet, lijkt me.
Het is meer het je bezinnen over je levenswandel.
Trouwens onderweg zie je nog weleens iets gebeuren, valt je oog ergens op en heb je weer materiaal voor een verhaal, beschouwing, of overdenking.

In het bos zie je weinig mensen helemaal alleen lopen. Misschien is men bang zichzelf, in die stilte, tegen te komen en om zichzelf onder ogen te zien. Zelf vind ik het wel verhelderend om alles even te evalueren en op een rijtje te zetten en bepaalde hoofdstukken af te sluiten.
Lopen met jezelf of met jezelf op stap, is dus soms weleens goed om te doen, ongeacht hoe oud je bent.

Ik dank mijn lieve honden voor de mooie wandelingen die ik met ze heb mogen maken en voor de door hun aan mij geboden trouw, vriendschap en opgewektheid.
Het wandelen zonder hond is dus geen echte opgave, het is te doen, en ook wel onderhoudend. Maar zo onderhand heb ik veel dingen op een rijtje.
Dus bezoek ik zo af en toe weer de site ‘dierenasiels en internet.com’; even kijken naar een leuke iets oudere hond, die mij, en ik hem, nog een hele poos plezier kan geven door met elkaar op stap te gaan en elkaar lekker van alles wijs te maken en te leren, want mezelf denk ik nu onderhand wel een beetje te kennen.

Wie weet, wacht er ergens een leuk wandelmaatje op mij.