Verhalen

Droogdoek

Afwassen deden we vroeger als jongens niet en nu door de afwasmachine nog steeds niet. Nee, dat was de afdeling van moeder en zusje. Net zoals eten koken, wassen, bedden verschonen. Onze moeder had er nog een tijdschriftenwijk bij en ze maakte de school ook nog schoon. Toen ik op mezelf kwam te wonen en ik alles na werktijd zelf moest doen, besefte ik hoe druk dat mensje het gehad moet hebben met het huishouden en de kinderen. Als je klein bent, besef je dat niet altijd goed, maar nu alsnog petje af.

Op kantoor hoorde ik ooit een collega tegen een andere collega zeggen: ‘Even kijken wat moeder de vrouw nou weer op het brood heeft gesmeerd’. Het leek ‘Debiteuren Crediteren’ wel. Wat ze niet bliefden werd weggegooid en daarna haalden ze uit de kantine een vette hap. Ik kon het niet laten om er iets van te zeggen en vroeg:
‘Dat is een flauw grapje, neem ik aan’.
‘Wat bedoel je?’
‘Nou van dat brood smeren.’
‘Moet zij om half zeven alleen maar, voor jou, opstaan om jouw broodjes te smeren en dan gooi je het ook nog eens weg?’

‘Ja, natuurlijk’. ‘Schaam je beste vriend, denk je dat ze het niet druk genoeg heeft met ook jouw drie kleine kinderen, we leven niet meer in de vorige eeuw hoor, en wat mankeert er trouwens aan je handjes?’ Natuurlijk kreeg ik de nodige bijval, vooral van de dames. Dat soort lamlendig types, dat zich door hun vrouw tot laat op de avond en vaak ook ’s nachts laat ‘bedienen’ – ik heb er een beetje een hekel aan.
‘Al goed jongen, dan doen we het in het vervolg zelf wel,’ zei hij om de niet te winnen discussie uit de weg te gaan.
Ik ben bang dat het nog moet gebeuren.
Ach, dat soort herinneringen komen soms nog weleens bovendrijven, als ik met een droogdoek in handen sta om de vaat te drogen.