Verloren

Ze gaat met haar vriendinnen naar het pas geopende doolhof. Spannend!
In het doolhof zijn haar vriendinnen opeens verdwenen. In paniek rent ze door de gangen, rechtdoor, linksaf, weer terug, rechtsaf…
In haar gedachten ziet ze het beeld van de Leviathan, het monster, het symbool voor angst en ondergang. Ooit had ze daar een verhaal over gehoord. Sindsdien duikt het monster regelmatig op in haar nachtmerries en als ze heel erg bang is, zoals nu. Ze heeft het gevoel dat ze in een doolhof van angst haar ondergang tegemoet loopt.

Nog steeds geen spoor van haar vriendinnen! Oké, ze is vaak onaardig tegen ze. Eigenlijk erg vaak. Zouden ze haar daarom nu in de steek laten, wetend dat ze dan heel angstig zal worden? Ze zullen haar toch niet zomaar hier achterlaten...? Ze rent huilend door, rechtdoor, linksaf, weer terug, rechtsaf…
Dan eindelijk, eindelijk staan daar haar vriendinnen. Ze is zo opgelucht dat ze geen woord kan uitbrengen. Als ze een beetje bijgekomen is, vertelt ze haar angst, dat ze haar hier zouden achterlaten.

‘Nee, dat zouden we nooit doen, maar je had wel een lesje nodig. Zoals je ons de laatste tijd behandelde was echt vreselijk. Op zo’n manier was je ons echt kwijtgeraakt.’
Stamelend zegt ze dat het haar verschrikkelijk spijt en dat ze hen niet kwijt wil. Ze belooft dat ze aardiger en begripvoller zal zijn. Haar vriendinnen zeggen dat ze haar in het vervolg erop zullen wijzen als ze weer zo egoïstisch bezig is. Langzaam komt ze weer tot rust, maar deze angstige belevenis zal ze niet gauw vergeten.

angst doolhof

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 115