Ben 1. Een gevalletje echte fictie

Over Ben werd eerder gepubliceerd onder (bijvoorbeeld) de titel "Goeie Koop" uit 2023. Dat werd door anderhalve man en een paardenkop gelezen. Ik kan geen onderscheid maken tussen lezers, die op deze plek terugkomen en degenen die hier nieuw zijn komen aanwaaien. Dus het kan best zijn dat ik in herhaling val. Ik plagieer gemakshalve uit eigen werk. Inspiratie moet tenslotte ergens vandaan komen!

Eigenlijk is Ben als inspiratiebron een doorgeefluik naar mij. In mijn verhalen duikt hij af en toe op als een zogenaamde “running gag". Dat verandert nu: Ben zit zelf niet in de hoofdrol, maar is wel de spil in de volgende vertellingen.

Elk mens is uniek, maar Ben is unieker. Het is lastig om dat nader te omschrijven; het beste is de mensen na te praten, die een ongepolijst oordeel over hem hebben. Nou, sommigen liepen gewoon leeg. Bij het vergaren van weetjes bleek dat Ben in de levens van allerlei brave burgers een kwalijke rol heeft gespeeld. Zijn cynische opmerkingen bijvoorbeeld werden niet gewaardeerd. Niettemin zijn ze nog maar vrome schietgebedjes vergeleken bij wat er dagelijks aan grove scheldpartijen plaatsvindt in de sociale media. Toch roept juist Ben weerstand op en vindt men hem een nare kobold. Dat spontaan oproepen van weerstand is eigenlijk ook een soort talent.

Om het enigma Ben te doorgronden heb ik mij laten bijpraten door de meest luidruchtige mensen om hem heen. Wat dat betreft waren rechercheur Jostie Flessentamboer en zijn beddemaatje OM-medewerkster Rietje Buigsaem een goed eerste aanknopingspunt. Dat zijn de functionarissen die in 2012 mij voor de rechter dreigden te slepen. In hun vrije tijd vieren ze triomfen als CliniClowns Jostie en Rietje.

In werkelijkheid zat achter de speurzin van politie en Openbaar Ministerie iets heel persoonlijks. Zij herkenden namelijk verwanten (of zichzelf) in mijn teksten. Zit je gerieflijk uit te buiken in een baantje bij het OM en/of politie en dan lees je tot je schrik hoe ogenschijnlijk aardige mensen uit je familiekring in werkelijkheid hardvochtige, misleiders zijn. Vervolgens treed je op zoals je dat in Oost-Europese dictaturen ook zou doen: pak de schrijver! Als dat ook nog een nare rotzak blijkt tre zijn beleef je nog plezier aan je noeste arbeid.

In Bens verhalen (die ik optekende) ginnegapte hij namelijk over twee zwangzuchtige potten, fanatieke lesbo's, die met een slimme truc gratis aan menselijk zaad kwamen. Laten we hen Katlien en Ankie noemen. Zo heetten ze niet en wie weet bestaan ze niet eens. In de context van dit wellicht fictieve verhaal zijn wij erg begaan met hen. Wat was er gebeurd? Ik heb het in allerlei toonaarden eerder beschreven, maar de korte versie is dit:

Na een debacle in een fertiliteitskliniek polsten ze vruchtbare mannen in hun omgeving. Je mag er eigenlijk niet om lachen, maar geef toe… Er is een ironische, humoristische noot: de mannen uit hun besloten kennissenkring, die zij tot de daad uitnodigden, waren allemaal homosuelen. (Volgens de spelling van mijn exotische buurman Bilal). Niet tot actie te bewegen! Dan blijven er nog altijd massa's "gewone" mannen over. Helaas voor de dames sprongen er bij geen een van hen de knopen van de broek. Dan ontkom ik niet aan het item uiterlijk te bespreken.

Over schoonheid valt niet te twisten. Bij Katlien en Ankie hoefde je dat dan ook niet te doen. In de geest van deze (woke) tijd zou je ze vriendelijk "anders aantrekkelijk" moeten noemen. Katlien (29 jaar) was dat op een Lange Lijs-manier. Vriendin Ankie (27 jaar) was dat op een Dikke Prop-manier.

De omschrijvingen zijn trouwens van die dames zelf. Dat was dan ook het laatste greintje zelfspot dat ze aan de dag legden.

Zie vervolg: Ben 2. Voorlopige werktitel " Wanneer begint het ophangen?"