Ben 5. Een bizarre afspraak

Kenmerkend voor Ben was, dat niemand hem graag zag. Het type van 12 ambachten en 13 ongelukken. Hij was een nietsnut en mislukkeling zonder weerga. Als kind was hij het rare jongetje dat nooit (of op zijn gunstigst het laatst) werd gekozen om in een team te zitten. Uit een grabbelton vol geruchten en roddels kwam geheid één ding naar boven, namelijk dat Ben een zonderlinge eenzaat was.

Raarheid lijkt een geldige reden om iemand buiten te sluiten. Ironisch genoeg versterkt uitsluiting van een individu juist diens eventuele excentriciteit. Zo'n persoon gaat zich namelijk gedragen naar zoals van hem verwacht wordt. Vervolgens neemt zijn omgeving hem dàt weer kwalijk. Types zoals Ben staan langs de lijnen en bemoeien zich nergens mee. Best handig, want zo heb je een nieuw verwijt, namelijk dat hij geen interesse toont. Nou Harrem, ga die maar eens gezellig interviewen…

Ik zou Ben een sfeerverzieker willen noemen. In modern Nederlands "party pooper". Er ging iets deprimerends van hem uit. En toegegeven… ook ik zou hem niet uitnodigen voor een kopje koffie. De ironie van het noodlot wilde echter, dat ik voor onze eerste ontmoeting bij hem op de koffie kwam. In 2003 ontmoette ik - na bemiddeling door Leen Snikkelorem - hem voor het eerst. Inmiddels was hij een gelouterde zaaddonorveteraan. Actief sinds ongeveer 1985. Er moest dus een smak Benino’s rondlopen, waarvan het zeker de vraag is of ze eigenlijk wel wisten dat ze uit Bens zaadwinkeltje afkomstig waren. Ben was niet de vader waarmee je loopt te pronken!

Volgestouwd met de waarschuwingen van zijn omgeving was ik goed voorbereid op een ongewone ontmoeting. In de binnenzak van mijn jasje bevonden zich een paar houten staken. Je weet maar nooit waar je die voor nodig hebt. Je kunt daarmee een tent vastzetten, maar ze zijn ook best handig in een confrontatie met lichtschuwe types. Ook belangrijk voor een goede voorbereiding is dit: in Bens woonplaats was een pizzeria, waar ik vooraf lunchte. Mijn keuze viel op een rijkelijk met knoflook doortrokken pizza. Aldus beschermd tegen het engs van de wereld ging ik - verpakt in een vampierproef walm - op weg naar Bens woning. De avond was inmiddels gevallen…

Het enigma Ben ontving mij in zijn onderkomen, dat in de oude stadskern bleek te zijn weggestopt tussen andere oude gebouwen. Je zou er argeloos aan voorbij lopen als je daar niet speciaal een bepaald adres zocht. Inwendig peptalkend tegen mijzelf stapte ik zijn obscuur ogende woning in. Het rook er enigszins vreemd; iets van zwavel of zo. Alsof de duivel Heer Beëlzebub zelve net vlak voor mijn binnenkomst zijn hoeven had gelicht.

Inmiddels moest ik regelmatig denken aan een zekere Guus, ook zo'n buitenbeentje. Wie nieuwsgierig is, vindt antwoorden in "Boerenpsychologie (3/3) - Guus". Als je je Ben probeert voor te stellen geeft namelijk het personage Guus hem aardig weer.

Over raar gesproken: bij binnenkomst zag ik net op tijd dat er overal knikkers op de parketvloer lagen. Een stap verder en ik was binnenskamers aan het surfen geslagen. Die ouwe gladjanus had zich op die manier perfect beschermd tegen ’s nachts binnensluipende inbrekers. Terwijl ik de onverwachte obstakels met mijn ogen onderzocht voordat ik ook maar een voet in de kamer zette, werd een ander zintuig sterk geprikkeld.

In Guus’ darmstelsel vierden namelijk sommige bacteriestammen een onstuimig feestje. Daarbij produceerden ze zwavelhoudende verbindingen met een stank, waar rotte eieren niet tegenop konden. Als Beëlzebub er al zou zijn geweest, dan had hij met dichtgeknepen neus het pand via de afzuigkap verlaten. Dat kon ik fatsoenshalve inmiddels niet meer doen, dus ik legde mij maar neer bij het gegeven dat Ben ongegeneerd scheten produceerde.

Er werd wel eens gezegd dat ik een goede neus had voor interviews. Dat leek me altijd enigszins overdreven totdat ik bij Ben aanbelde…

Zie vervolg: Ben 6. Voorlopige werktitel: “Potjes met lucht”

vampier huurmoordenaar luguber

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 18