Poes

Ze staart naar het schaaltje met brokjes op het blauwe dienblad met tropische vissen. Het staat nog op de vloer tussen afwasmachine en prullenbak.

Door het raam ziet ze de dikke, rode kater van de overbuurman nuffig snuffelend in hun tuin rondwandelen. Daar is die andere rooie ook. Ze heeft dezelfde vachtkleur, maar is een kilo of drie lichter. Zouden de poezen het doorhebben? Denken ze: “Hoe gaat het met ons zwartharig maatje?” Of: “Ha, hier valt wat te halen.” Als een stelletje plunderaars, na een ramp. Ze ziet ze loeren bij het kattenluik.

Tussen al het speelgoed van hun tweejarige zoon valt haar oog op het groene balletje met het belletje. Soms raakte Mickey helemaal in de ban van dat balletje. Zo uitgelaten had ze hem al maanden niet meer gezien.

Al die jaren was hij stil en trouw — een goeierd die zich graag liet aaien. Vooral T., die hem ruim veertien jaar als huisgenoot heeft gehad, kon een potje bij hem breken. Samen hebben ze meer tijd doorgebracht dan wij met elkaar, denkt ze.

Mickey gedroeg zich steeds vaker als een kieskeurige klant in een restaurant. Op het laatst openden ze drie keer per dag een zakje met eten voor hem, telkens een andere smaak en een ander merk. Met zijn veeleisende gedrag joeg hij haar soms in de gordijnen. Laatst had ze hem een preek gegeven over zijn onmogelijke gebedel. Ze dacht er met spijt en schaamte aan terug.

Hoe vaak had hij de tuinslippers van T. niet ondergekotst? Bijna dagelijks — soms zelfs twee keer, ze raakte eraan gewend. Ze hield de slippers onder de kraan en legde ze in de zon te drogen.

Zijn misselijkheid klonk steeds grimmiger. Hij rekte zijn dunne nek uit, zijn lijf schokte reflexmatig. Ze vonden het een hartverscheurend gezicht. Zoon keek vooral belangstellend toe. “Poes is een beetje ziek,” constateerde hij. Na een aai of troostend woord grepen zij of T. naar de fles Glassex en de keukenrol.

Toen hij niet meer in staat was om sierlijk op de vensterbank te springen en zich te nestelen op zijn rode kleed, drong het pas echt tot haar door. Zacht hadden ze hem over zijn neusje geaaid. Het rode kleed lag op de grond; Mickey kwam er nauwelijks nog vanaf. Hij had al vijf dagen niets gegeten.

T. liep met ferme passen naar boven en kwam terug met de geruite poezenreistas. Hij had een afspraak gemaakt met de dierenarts en kon direct langskomen.

“Oma!” had hun zoon verrukt geroepen. Het Schotse ruitje van de tas lijkt als twee druppels water op de jas van oma. Behoedzaam had T. het magere hoopje poes opgepakt. Hij liep naar buiten, aan zijn rechterhand de poezentas.

Ze stond samen met zoon voor het raam. Hij had enthousiast gezwaaid. De ernst op T.’s gezicht deed haar slikken.

Ze hoorde de sleutel in het slot. T. was terug. Hij zette de tas neer.

Leeg.

afscheid poes

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 9 stemmen 169