Wiskunde systematisch?

De eerste drie jaar op school had Cas een hekel gehad aan wiskunde.
Nou ja, hekel... het was zo nooit hetzelfde. Om het trimester een nieuwe leraar, gemiddeld. De eerste, en hij was zelfs zijn naam vergeten, was er een half schooljaar geweest, tot iets voor kerst. Toen ging hij met pensioen en kreeg zijn klas een invaller voor een maand of twee. Toen kwam de vervanger, die hun dus ruim een jaar lesgaf. Toen bleef hij zitten en kreeg een hysterisch type dat het nog redelijk lang uithield, maar de laatste twee maanden hadden ze weer een ander. Toen ging Cas naar een andere klas en kreeg weer iemand anders. En toen veranderde het vak van een ongelofelijk onvoorspelbare zooi ellende in een veilige, snel vertrouwde plek. Waar hij voor het eerst zevens, achten en negens haalde.

En bovendien was hij daar veilig voor een mentor-op-oorlogspad. Hoe het kwam wist hij niet. Maar die zat dus bovenop wat hij haalde voor wiskunde de eerste maanden. Bleek dat proefwerk niet mee te tellen. Mooi.
Zo ook de huiswerkkwestie. Omdat hij daar nogal lui mee was, dreigde dezelfde klasselerares om zijn ouders erover op te bellen, tenzij hijzelf een oplossing wist. Die wist hij. Alleen zijn wiskundehuiswerk gecontroleerd. Iedereen blij.

Langzamerhand werd wiskunde dus een tegenwicht tegen de invloed van zijn mentor. En dat kwam tot een maximum tijdens de Open Dag toen zij de rondleidingen regelde. En hoe. Op een gegeven moment was hij het zo zat dat hij maar eens ergens anders ging 'helpen'. In het wiskundelokaal. 'Hoezo wil je dat?' 'Ja ik word gek van dat geregel daarbeneden.' Een lachbui volgde. 'Wat zou je dan willen doen?' 'Eh ja ik weet eigenlijk niet.' 'Nou vooruit dan.'

Of dit eens een poosje zo zou blijven? Als het aan hem lag wel en het was ook zo eerlijk om eens niet te hoeven beginnen maar door te kunnen gaan. Toch?

verandering wiskunde wiskunde mentor

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 15 stemmen 1.631