Verhalen

Twijfel

Ik tel. Ik tel voor de zoveelste keer. Stel nou dat er bij ons 7 mensen blijven zitten, alles meegerekend. Dan in 3b 5, 3c en 3 d ieder 4 en in 3e 2. Dat maakt 23. Dus dan zouden er zeven moeten blijven zitten in de vierde om vijf klassen te houden. Van die vijf klassen hangt voor mij een hele hoop af. Sport. O ja, ik heb er op lopen schelden. Maar dan nog... ik vind het heel lastig om toe te geven, maar een andere leraar, dat is ellende. Voor mij dan. Een andere mentor trouwens ook. Maar daar kan ik zelf wat aan doen. Of niet. Niet als ze nee zegt, en de angst daarvoor is de reden dat ik nog niks ondernomen heb. Toch zal ik het moeten doen. Anders is het altijd nee. Dan gebeurt er niks. Maar wat als de andere jongens me dan een sukkeltje vinden? Als ze me uit gaan lachen?

Ik breng de pauze rennend door. Af en toe bots ik wel op tegen mijn mentor-en-hopelijk-ook-volgend-jaar, maar ik mis de moed. Ik ren rondjes, dat weet ik. Op een gegeven moment zal ik de cirkel doorbreken, maar nu nog niet. En dan krijg ik de kans in mijn schoot geworpen! 'Tobias, jij had vorige week een vraag.' Ja. En die vraag is al wel beantwoord. Maar ik heb er nog een en die... kan ik moeilijk stellen met een drietal anderen die tuk op een scheldpartij, hun oren wijdopen hebben staan. Niet nu. 'Eh. Eh. Ehm, ja die... had ik, maar...' 'Nu ben je hem vergeten?' 'Nou... nee.' Kijk, Niels bemoeit zich ermee. Dat kan ik niet hebben. En wat er nu gebeurt is ook niet prettig, aangeraakt te worden door een volwassen vrouw in het bijzijn van anderen... en dat heeft ze dus al eens eerder gedaan. Eigenlijk maakt het me niet eens echt uit. Maar vragen... dat kan niet nu. Dinsdag maar, of straks even aanschieten.

Ondanks alles voel ik me, drie minuten later over mijn wang vegend, een lafbek.

Schrijver: Douwe, 18 juni 2004