Verhalen

Wie

De vijftien discipelen hadden zich in een halve kring rond de meester verzameld en zaten in afwachtende opwinding te wachten op diens woorden.
‘Ik wil’, begon hij, ‘dat ieder van jullie me zegt waarom je hier bent en wat je wil bereiken. Ik zal ieder van jullie apart ontvangen.’
De meester trok zich terug en reeds na een kwartier werd de eerste discipel bij hem geroepen. Al na een minuut stond deze terug buiten met een beduusde blik. De andere veertien verging het eveneens zo. Ze keken elkaar niet begrijpend aan maar spraken niet met elkaar, dat waren de regels van het klooster. Enige tijd later kwam de meester bij hen en beval hen terug in een halve cirkel rond hem te zitten.
‘Een van jullie zei dat hij het eeuwige leven wou bereiken.’
‘Een ander zei dat hij de toekomst wou kennen.’
‘Iemand zei me dat hij mensen wou genezen.’
‘Iemand anders wou vliegen.’
‘Er was iemand die gewoon verlichting zei.’
‘En iemand zei dat hij met de dieren wilde spreken.’
‘Er was ook iemand die de demonen in hemzelf wou bestrijden.’
‘En iemand wou zijn emoties onder controle krijgen.’
‘Iemand zei geluk.’
‘Een ander zei vrede.’
‘Er wou iemand zijn zoals mij.’
‘Er was iemand die zei dat hij niet-ik wou zijn.’
‘Iemand wou witte magie leren.’
‘En iemand wou de gedachten van de anderen kennen.’
‘En een van jullie zei dat hij het niet wist.’
‘Jullie hebben allemaal een antwoord gekregen. Welk was dat?’
En uit één mond klonk het:
‘Welke ik?’