Dierenambulance Roeken

Duivelshaard

Zwart als de nacht vlammen vlerken vurig tegen het heldere glas van de haard. Krakende krassen schieten vonken rood met helwitte ogen heen en weer alsof duivelsgeesten meester waren van de anders zo sfeervolle haardstede. Doelloos draaien gevederde gedaantes rond in de dolende assen van welleer. Zoekend naar een uitgang om roet te strooien; te walmen tussen knus en kuis. En dan kom je thuis.

Zoiets moet een dame aangetroffen hebben voor ze de hulp inriep van de dierenambulance. Want wat te doen als je een roek aantreft, die op de één of andere manier achter het glas van je haard gevangen is komen te zitten? Het probleem lijkt redelijk te overzien. Zet het glas op een kiertje, grijp de roek daadkrachtig in de vlerken en `t probleem vliegt in een mum van tijd de deur uit. De dame trof echter geen enkele roek aan, maar een vergadering van vier stuks. Hoe de familie asgieren het voor elkaar hadden gekregen om als kwartetters het rookkanaal naar beneden te tuimelen zal wel voor altijd een raadsel blijven. Uitvogelen dat, mocht één van de zwartjoekels weten te ontsnappen uit hun nieuwe serre, deze voor een behoorlijk duister decoratieve omslag zou gaan zorgen in huize dame, was minder moeilijk puzzelwerk. Dit waren geen roeken meer maar regelrechte roeten.

Gerda, vaste vrijwilligster van de dierenambulance, was de uitverkorene om dit brandhaardje te komen blussen. Ze heeft al voor heel wat hete vuren gestaan dus zou niet al te veel moeite hebben om deze vier roekeloze varkentjes te wassen. Hoewel ze over het algemeen niet snel afgeeft over haar werk (Ze houdt niet van zwart kijken), was ze na dit klusje geen katje meer om zonder handschoentjes vast te pakken. De Sint was niet in `t land, maar daar had dit kwartet sintels het land aan. Vier zwarte pieten kwamen en vijf gingen.

Na controle op verwondingen, werd het haardstelletje vrijgelaten. Gerda nam een lange stevige douche en de dame spaarde het jaarlijkse schoorsteenvegen uit.

Schrijver: WOLF, 5 februari 2005