In de wachtkamer

Ik zit met mijn dochter van twee in de wachtkamer.
Ze komt naast me zitten en kijkt nieuwsgierig de ruimte in.
Ze ziet de boekjes en kiest er 1 uit.
Ze ziet de lego-blokjes en maakt een werkje.
Ze komt weer naast me zitten en kijkt verlegen rond.
De anderen in de wachtkamer vragen haar iets en
ze geeft netjes antwoord.
De anderen vertellen me wat een lief meisje ze is,
en zo krijgen we ongevraagd goedkeuring.

Ik zit met mijn zoontje van vijf in de wachtkamer.
Hij staat op de stoelen en springt van stoel op stoel de ruimte in.
Hij ziet de boekjes op tafel en schuift ze op de grond.
Hij ziet de lego blokjes en roert er ruw mee in het rond.
Hij bemoeit zich met alles en iedereen.
Overal heb ik al iets van gezegd.
Hij reageert niet op mijn vragen, niet op mijn correcties.
Soms geeft hij een kort antwoord om vervolgens weer verder
te gaan met waarmee hij bezig was.
De anderen in de wachtkamer kijken alleen maar.
Ze zeggen niets maar je ziet aan hun houding en gezicht
dat dit gedrag van ons niet wordt goedgekeurd.

Nu zou ik graag aan de anderen laten weten
- in beide situaties ben ik dezelfde mama -
dat het me bijna geen moeite heeft gekost een ideaal
meisje op te voeden. Veel ging vanzelf.
Maar dat het een hele prestatie is van mij en mijn mannetje
om te leren zo te reageren op de situatie dat
niet alles nog net een beetje erger werd.
Maar helaas dat zien die anderen niet.
Er staat nu eenmaal niet op je voorhoofd: ik heb ADHD.
De anderen blijven bij hun mening, en er verandert niets.

Schrijver: Natasja Verhappen van de Kerkhof, 4 april 2005

rolfnatasjahotmail.com

ADHD wachtkamer zoon wachtkamer zoontje

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.2 met 13 stemmen 1.183