Verhalen

Is dit het?

Is dit het?
Heb ik hiervoor gezocht of ben ik verdwaald geraakt?
Ik zie dat het licht uit is. Dat waar ik gevochten voor heb, de strijd opgeblazen is. Als een zinkend schip of als een gewond hert.
Het is over, maar ik ben er nog niet achter. Verdriet, maar nuchter. Ik zie mezelf als een verlaten kind in de ondergane wereld. Pijn in m’n navel, ze hebben te hard getrokken aan de navelstreng.
Ze knipte hem niet af, maar rukte. Als een draadje wat los zit aan een dekbedhoes.
Ik bouwde een mand waar ik in kon slapen. Ik verzorgde het en vroeg me af of het klaar was. Ik zag de veren lakens en de gestorven eend waarvan de kleren af waren gescheurd.
Zomaar, vroeg ik me af, net als nu; Is dit het nu?
Op een dag vroeg ik naar de weg, maar het bleef stil. Ik wilde zinken in de afgelegde grond.
Ik wilde dansen in de stront van de aarde. Ik wilde meer dan alles wat zich liet zien. Want; is dit het?
Een giraffejong, zomaar, overgegeven aan de wereld. De wereld is in oorlog, gestreden en overgegeven. Er is geen huis meer om in te leven, er is geen leven meer na de hel.
De hel is de wereld en de wereld is de hel. Maar toch klopte dat niet, niet vroeger. Toen begon de vrede al weg te stromen. Weg over de akkers, weg over de hooibanen, weg over de zee.
Als een veertje dat niet meer te pakken is. Als een wegstromende zee vol leugens en valleien vol gewaar wordingen.
Ik praatte alleen nog over de ontlasting van de wereld, niets meer dan dat.
Tot ik meer dan genoeg wist en voelde. Tot de tijd daar was en ik geen hap meer lustte van de kots van de straat. De urine van de wereld.
Ik kon niet meer en daarom sta ik nu hier. Verdwaald of verlaten? Misschien wel verwaarloost.
De pijn van de aardkorst.
Ik heb genoeg gehad en vraag me af of dit alles is of dat er nog meer zooi uit zal groeien. Want dat gebeurt.
Daarom hier mijn vraag; is dit alles?