Alle inzendingen van Elvira Taelman

De behandeling bij de tandtechnicus duurde langer dan ik verwacht had. Een onderdeeltje van mijn implantaat was afgebroken en moest vervangen worden. Gelukkig werd ik dezelfde dag geholpen. Opgelucht stapte ik een uurtje later in een taxibusje waarin een getinte man achter het stuur zat. Hij had ...

'Wat een rare titel boven dit verhaal' zullen sommige lezers denken. En misschien voelen ze al wat nattigheid. Wat ik nu beleefd heb is bijna niet te geloven. Het is een prachtige dag met een schitterende blauwe lucht, witte wolken en een stralende zon op 1 maart j.l. Een ideale dag om er op...

"Hoelang fotografeer jij al,?" vraagt Peter, een kennis van me. Hij overhandigt mij een stapeltje foto's dat hij net bekeken heeft, "dat heb je zeker al meer gedaan? Misschien toen je voor de krant werkte?" "Nee, toen schreef ik alleen," antwoord ik. Ik ben een beetje verrast door zijn co...

Een grote spanning neemt bezit van mijn lichaam. Het is de eerste keer dat ik met ecoline ga schilderen. Potjes met verschillende kleuren inkt staan als gedrilde soldaten in gelid, op mijn tafeltje. Een groot stuk papier, ongeveer zestig- bij tachtig centimeter, kijkt mij uitdagend aan. Daarnaast li...

Het weerbericht spreekt van uitzonderlijk warme paasdagen. Het is eind jaren vijftig. Verscheidene winkeliers in onze stad hebben hun etalage summier versierd. Een uitzondering daarop vormt de etalage van een electriciteitszaak in de voornaamste winkelstraat van onze stad. Met onze neuzen tegen het ...

"We gaan door," roep ik tegen mijn moeder. Ze hangt een laken aan de waslijn en knikt. "Om vijf uur thuis zijn en pas goed op je kleine broertjes," waarschuwt ze. Het is een warme zomerdag. Ik loop met de kleintjes de straat uit en voel de zwoele wind op mijn gezicht. We gaan naar mijn doopmete...

'Waar is nou weer die grote handdoek gebleven?' vraagt mijn moeder met lichte stemverheffing. Het bloed stijgt naar mijn hoofd en ik verberg mijn rode wangen. Mijn ogen zoeken mijn kleine zusje en broertjes. Ik leg mijn vinger op mijn mond. Als samenzweerders in een groot complot zijn onze monden ...

De ober wijst naar een klein, vierkant tafeltje. "U kunt hier plaatsnemen mevrouw," zegt hij vriendelijk. Ik ga zitten en kijk rond. Het chinees restaurant in het Vlaams aandoende stadje ziet er sfeervol en keurig uit. Op mijn tafeltje ligt een roze kleedje en een kunstig gevouwen servet. Rechts...

De chauffeur opent de taxi en ik ga zitten. Hij pakt de autogordel, schuift deze over mijn schoot en klikt hem vast. Het is een donkere dag. Dikke regendruppels vallen op de voorruit van de wagen. De ruitenwissers bewegen driftig van de ene naar de andere kant. Ik draai me even naar links en overhan...

Het is bijna niet voor te stellen, maar rond 1960 was het een realiteit voor mijn moeder, vader en hun veertien kinderen; ze hadden geen koelkast. Hoe moesten de levensmiddelen dan bewaard worden? Ik hoorde als kind wel eens van grote koele kelders in grote huizen van rijke mensen. In mijn kinderlij...

Het vriest dat het kraakt. Zo was de winter van 1959. Mijn slaapkamerraam is bedekt met prachtig, witgekleurde ijsbloemen. Het is ongelooflijk dat die uitbundige vormen vanzelf ontstaan als je slaapt. Door het raam kijken is onmogelijk, er is geen enkel plekje dat niet is bedekt met ijs. Ik blaas mi...

Als je over pieken en door dalen gaat, heb je steeds een ander uitzicht.