Alle inzendingen van I.Broeckx

De zwakzinnige en autistische man had heel zijn leven al verbleven onder de zorg van een steeds wisselende stroom verpleegkundigen aan wie hij zich bezwaarlijk kon of durfde te hechten. Hij is mijn broer die sinds jaar en dag verblijft in wat men "zijn appartementje" noemt en waar de...

Ik kwam hem tegen in de supermarkt. Aanvankelijk herkende ik hem niet doordat zijn mondkap de helft van zijn gezicht in beslag nam. Zijn kale kruin torende er bovenuit. Vijf jaar vóór dit tijdstip had de Weense muziek weerklonken in de aula van het Crematorium waar we afscheid hadden genomen van...

Hij had naast mij plaatsgenomen op een bankje vóór de Copyshop. Hij droeg een lange, grijze, onappetijtelijke baard waar hij de mondkap overheen had gedrapeerd maar liet deze zakken toen een kennelijke vriend, een in mijn ogen zeer aantrekkelijke "he-man" hem aansprak, die begon te ratelen in...

Een vaste groep Tilburgers verzamelt zich dagelijks vóór de Kapel. Bij de man in de rolstoel, een van hen, heeft de suikerziekte zijn verwoestende werk gedaan; de verbonden stomp van zijn rechterbeen hangt desolaat neer in zijn invalidenwagen. Voor zijn goede hart heeft hij emplooi gevonden;...

In vroege jeugdjaren was ik weleens met mijn ouders het lage, carré-vormige, witte gebouw, ontworpen door architect Jos Bedaux gaan bezichtigen, onwetend en onbewust dat ik er in latere jaren mijn entree zou maken als studente (bij die gelegenheid stapten roze flamingo's, "geleend" van het...

Onze Willem II-straat - die zich uitstrekt tussen de Spoorlaan en de Nieuwlandstraat - heeft op een zonnige voorjaarsmorgen (die de panden in een bescheiden, bleek licht zet) toch wel iets van een grootstedelijkheid die aan Wenen, Parijs of Praag kan doen denken, maar die Tilburg in haar haveloze...

....en zo maakte eens mijn oma - mijn door mij boven alles vereerde oma, die zonder slag of stoot drieënnegentig jaar oud is geworden - het plakboek voor mij over de Zwitserse Sint Bernardshonden Steffie en Zara (die om hun hals de vaatjes levensreddende cognac dragen), dat ik nog ergens moet...

Het was in het kapitale pand van tandarts K. aan de Ringbaan Oost dat de pakjesavond voor de scholieren plaatsvond. De gymnasiasten woonden allen in villa's in de stad of in de naburige dorpen maar mijn vader, een klein ambtenaartje, kon mijn studie ternauwernood betalen. Mijn klasgenoot...

...en zo gebeurde het dat in de omgeving van het station, terwijl ik verpoosde bij de bushalte van lijn zeven, bij uitzondering geen menselijke gedaante mij aansprak, maar dat een wonderlijk, zwartgerokt dier mij naderde; een vogel, een kraai, die de schuwheid kennelijk overwonnen had en als het...

Ze noemen haar "Tulipifera", Tulpenboom. Nu moet ze bloeien in die tuin op de hoek van de oude straat waarin mijn geboortehuis staat. In langvervlogen tijd, in kindsdagen, speldde mijn vriendinnetje haar bloesem op mijn vestje. Ik herinner me de zonnige straat, de bovenwoning, de huizen aan de...

Als ik het St.Annaplein passeer met de bus, weet ik dat daar achter de gevels van de huizen, achter de welhaast geblindeerde, in het zonlicht blikkerende ramen zich nog steeds de kamer bevindt; mijn eerste kamer, sinds jaar en dag door iemand anders bewoond, wellicht door een jonge student, die...

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt.... Na de zoveelste ruzie stapelde mijn leed zich op als een ongewenste Toren van Babel; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk...

De levenskracht was uit haar weggevloeid en ze bivakkeerde op de kale bodem van de rivier van haar bewustzijn. Heel haar leven had zij wanhopig gezocht naar de partner die zij nooit gevonden had.... Ze liep veertig jaar aan mijn zijde maar steeds strekte de neerslachtigheid zijn klauwen als met...

In de ontwakende tuin stonden in dat langvergeten jaar de ouders, de meisjes en het jongetje, hand in hand.... Het wilde, ongezeglijke broertje was niet te handhaven op het kinderdagverblijf of op de kleuterschool. De moeder nam hem mee naar de arts, die niets geloofde, totdat de wilde jongen...

Bij de grote, mooie, nieuwe zaak van de "Aldi", in het lage gebouw hier op de hoek dat geruime tijd geleden verrezen is, had ik bescheiden ingekocht: wat koffie en kaas; vruchtensalade. De rij bij de kassa was niet lang en eenmaal daar gearriveerd bood ik mijn inkopen en mijn pinpas aan en wilde...

Destijds zat ik in de ruimte met de geel-gesausde muren een groot deel van de dag met de telefoon in mijn handen, dat wil zeggen op momenten waarop ik niet de toetsen van de typemachine aansloeg. Mijn ambities waren echter groter en meeromvattend. De studie lokte en lonkte. Hoopvol wachtte ik...

Er waren: Wilfried, Paul, Ludo, Emil, Martien; er waren Louise en Mariet. Hoewel studenten aan onze universiteit waren we in die tijd nog kinderen, nauwelijks ontsnapt aan onze turbulente puberteit; nog maar net aangetreden in de collegebanken. Onder het lamplicht kwamen we bijeen in de...

De Conradhof in Tilburg is ook via een "sluiproute" wel te bereiken want vele wegen leiden naar Rome.... Mijn nagels die als het ware getekend zijn door schilderijen van moderne kunstwerken moeten weer "bijgewerkt" worden en in het kleine kamertje op de eerste verdieping dat bereikbaar is via een...

Ik moest een omweg maken om de ingang van onze befaamde LocHal te bereiken. Stoere, gehelmde heren waren her en der bezig in de omgeving met onduidelijke werkzaamheden en het asfalt was grijs en nat. Gearriveerd op mijn bestemming via de achterdeur zag ik dat op lange tafels veel mooie oranje-rode...

In haar zeer getormenteerde jeugdjaren, toen zij in dienst was op Kasteel "Vaeshartelt" in Zuid-Limburg, had zij de hond gekend die men "Obri" noemde, een forse, zwartharige Rottweiler. Toen de kasteelheer zich misdadig had vergrepen aan zijn echtgenote, was zij gevlucht van het kasteel. Zij...

....en zo, Vader, luisterden wij samen naar die muziek, op die zaterdagmiddagen in die achterkamer van mijn goede, oude ouderlijk huis. De platenhoezen, nog in mijn bezit met daarop die legendarische namen en die kleurrijke afbeeldingen die zozeer tot de verbeelding spreken, lagen op tafel en als...

Het is zonder meer waar dat je al je verfijnde, kunstzinnig verantwoorde voorwerpjes uitstalt voor je ramen. Maar je deur is hard en vijandig afgesloten; deze biedt niemand toegang. En zo loop ik door de straten en beschouw ik die merkwaardige universa van de mensen; alle verscheiden; alle...

Het merkwaardige paar, man en vrouw, gewikkeld in een duistere, dan wel florissante liefde die mij ontging en die ik bezwaarlijk kon peilen, bewoonde nog altijd het flatje op de bovenste verdieping. Noodgedwongen moest ik er aankloppen wegens verlies van mijn sleutels. De grote eettafel die de...

De psychiatrische patiënten zitten bijeen in kennelijke en ogenschijnlijke verdwazing en neerslachtigheid, uitgeblust, afgeschreven, op hun laatste station gearriveerd. Wie hun woning betreedt, verliest alle hoop; de hoop; de heilzame gave, het geschenk en het ultieme soelaas van de weldadige...

Lang had ik in de rondte gedrenteld, steeds weer de voordeur naderend, die hardnekkig voor me gesloten bleef. Het speelde zich af in het warmste seizoen en de hitte drukte loodzwaar op de wereld en op mijn lichaam. Daarbinnen vond klaarblijkelijk een buitenissige therapeutische sessie plaats en...

...en in die langvervlogen tijd, die tijd van onze jonge jaren, toen we God nog in ons hart droegen, die tijd van onschuld en kameraadschap waarnaar ik vaak zozeer verlang en die nooit meer terug zal komen, verzamelden wij de speldjes die we haalden bij de diverse winkeliers en we prikten ze op een...

De ambulance die ik had besteld was wonderlijk snel gearriveerd en de twee verplegers, man en vrouw, gekleed in hun groengele uniform en beladen met apparatuur, traden mijn woning binnen. Mijn telefoontje naar 112 was, gezien mijn astma, als legitiem en allerminst als "aanstellerig" beschouwd....

Een vermoedelijk Zuid-Amerikaans, dan wel Afrikaans tafereel, bestaande uit langwerpige, kleurige, platte boten waar gekleurde mannen zich om verdringen, tekent zich af op een grote wandplaat achter een "balie" in het Twee Steden Ziekenhuis. Ik ben gekomen voor mijn long-injectie maar ben...

Ijle, witte berkenstammen tekenen zich in de verte af. De avond valt en een late zon zet de bomen in een schemerachtig licht. De narcissen die mij al begroetten bij mijn vroege komst in deze woning staan weer te pronken met hun licht- en donkergele kopjes. De vogels die zijn teruggekeerd, bevolken...

Het was in het jaar 1971, toen ik nog een kind was, een groot kind van negentien jaar, dat ik aantrad, samen met zeventig medestudenten, om de academische studie in de psychologie te gaan volgen; een radicaal misplaatste keuze. In de lage barakken van wat men toen nog noemde: "De Katholieke...