Alle inzendingen van I.Broeckx

Haar sinds lange tijd grijze haar valt in een lok gedeeltelijk over haar gezicht. Haar kleine, lieflijke handen zijn zwaar getekend door ouderdomsvlekken, zoals het hart en de ziel getekend en verminkt zijn door de opeenstapeling van incidenten in haar leven, door de insnijdingen van de pijn, van het leed en het ongeluk. Ze bezoekt me en in de witgelakte…

Ik ben gearriveerd op het Zorgcentrum. Het blijkt dat de verwarring van mijn vriendin is toegenomen, maar zij wil graag boodschappen gaan doen bij de "grote Albert Heijn", een in Tilburg bij vrijwel de gehele bevolking bekende en in hoog aanzien staande zaak. Vandaag zal de wispelturigheid toeslaan, maar geheel buiten de regie of de schuld van Ans…

Ik ben opnieuw verschenen voor de man die mijn redding en toekomstverwachting zou moeten betekenen; de longarts. Zijn eerste pertinente uitspraak was: "Ik moet u in mijn vingers krijgen" (zou hij werkelijk mijn oude Rubensiaanse lichaam willen omhelzen?). "De foto is goed", beweerde hij, tactisch en gevoelig, snel na het onderzoek en wonderlijk…

Mevrouw was naast me komen zitten op het metalen zitje bij de bushalte. Diepe rimpels bezetten haar gezicht en hals. Haar bruine, trouwhartige ogen waarmee zij opgewekt de wereld scheen te beschouwen rustten in diepe opgezwollen beddingen. "Wij komen uit Goirle", verklaarde ze, "maar we wonen al vijf jaar in Tilburg". Ze bood me een "Dextro-Energen…

De voormalige kerk, die jaren geleden verbouwd is tot Wijkcentrum, herbergt op haar eerste verdieping mooie sfeervolle lokalen met witte neonverlichting en chique meubilair. Een inpandig raam biedt een doorkijkje naar een peuterspeelzaal waar rieten kinderstoeltjes staan opgesteld. Een gebrandschilderd raam aan de andere kant toont de afbeelding van…

En zo herinner ik me, vader!, hoe we samen in de stoelen met de kobaltblauwe stoffen bekleding in de desolate gang van het verpleeghuis, omringd door wanden van glas, bespraken hoe je me de encyclopedie zou nalaten, je kostbare en dierbare bezit. De encyclopedie die voor jou na de woelige oorlogsjaren de wederopstanding van kunst, cultuur en filosofie…

Aan het interieur kan een zekere huiselijkheid niet ontzegd worden, hoewel de verloedering is ingetreden. Aanvankelijk denk ik het nog te kunnen vergelijken met de "gezegende omstandigheden" waarin ik eens verkeerde; met de vriendenhuizen waarin ik welkom was en met de sfeer en de gunstige ambiance die eens de boventoon voerden in het gezelschap van…

In de lichtgroene lijkwade, waar zij zelf met een rand omheen gefestonneerd had, zou zij neergelaten worden in het vers gedolven graf op de natuurbegraafplaats. Sterke mannen zouden het drieëntachtigjarige lichaam neerlaten in de aarde nadat de liederen zouden zijn gezongen en de woorden van het levensverhaal zouden zijn uitgesproken. Zestig personen…

Het is welhaast vanzelfsprekend dat in Tilburg voor de studenten in de omgeving van de campus heel wat tot stand is gekomen dat voorziet in hun behoeften. Grote witte letters geven aan dat zich ergens achter de solide stenen vesting van de muren de sportzaal bevindt waar ik veertig jaar geleden bokkensprongen maakte in het gezelschap van mijn medestudenten…

We waren nog kinderen en we speelden in het struikgewas aan weerszijden van de lange gang die de arbeiderswoningen flankeerde en met elkaar verbond tussen de stekelige hulststruiken met de rode besjes en de andere struiken en planten waarvan we de namen niet kenden. We maakten uit twijgen een raamwerkje waarop we spinnenrag spanden. De arme insecten…

Hij kwam aanfietsen bij de kruising. Zijn gigantische, formidabele buik verhulde het lager gelegen driehoekje dat de doeleinden waarvoor het diende bezwaarlijk nog kon vervullen. Een gedeelte van zijn harige buik bleef ontbloot en onbedekt boven de korte broek, zijn handelskenmerk. Een gouden ketting om zijn hals symboliseerde momenteel, zo verklaarde…

Ze droeg lang, wonderlijk mooi haar, haast tot haar middel en was in elk ander opzicht een schoonheid. We kwamen te praten op de bank vóór de Copyshop, in de winkelgalerij. De datingsite had zijn beloftes waargemaakt en ze woonden al sinds februari jongstleden samen. Hoewel ze geen tatoeages of grijsheid had geprefereerd, was haar nieuwe vriend…

Mevrouw droeg twee fragiele, lieflijke armbandjes, samengesteld uit kleurige kraaltjes. Haar echtgenoot had ze voor haar van kinderen aan de deur gekocht. Ze was toch nog naar de knutselgroep gekomen, op een wat later tijdstip, hoewel ze "in de startblokken" stond voor onderzoek naar de meest gevreesde ziekte die men reeds bij haar vermoedde. Een…

Een nachtvlinder kwam mij onlangs bezoeken. Het "demonische" beestje dat niettemin geen kwaad in de zin had was als het ware uit een horrorfilm gestapt en het fladderde opgewekt onder het lamplicht. Ik zette de balkondeur open en liet de nu koele, nachtelijke lucht toe. Mijn bezoeker koos voor de wijde, weidse atmosfeer, voor de nachtblauwe hemel…

Het huis ligt daar enigszins geïsoleerd en het is buiten de bebouwde kom van het dorp Heeze gesitueerd. Mijn dierbare zus en zwager hebben daar al veertig jaar hun domicilie. Een zwarte hond, genaamd Fendel, houdt de wacht en de roodbruine kippen worden bewaakt door een trotse maar koppige haan die parmantig heen en weer stapt en die in de vroege…

Het interieur van Café-Restaurant "Boerke Mutsaers" kan men met recht bewonderen. Na de verbouwing is een sfeervolle ambiance tot stand gekomen. Ik was er met een "jaargenoot"; we delen hetzelfde geboortejaar en maakten in onze afzonderlijke omstandigheden de woelingen van de laatste halve eeuw door. En toen we aldaar koffie dronken, weerklonk…

En dan zei ik: "Ik kom voor de borstcontrole" en dan zei hij: "Ga maar in het hokje" Vervolgens moest ik me uitstrekken op de onderzoeksbank en kwam hij met zijn koele artsenhanden en kneedde hij de zware lobben die op mijn bovenlichaam rusten als halve citroenen, landurig. Allerlei ondefinieerbare "gezwellen" bevonden zich daarin die vooralsnog…

Het was ongetwijfeld een festiviteit die georganiseerd was door Zwemvereniging "De Tilburgse Watervrienden". We hadden bij die vereniging leren zwemmen en zijn ongetwijfeld met de bus naar Amsterdam getogen, naar de Bosbaan. We waren veertien jaar oud en ik herinner me nog dat mijn vriendin Lucia een zeegroen badpak droeg. In het zwarte water van…

Tussen bloeiende planten met rode en paarse bloemen; geraniums en petunia's, in de schaduw, heb ik een plaatsje gevonden op een houten bank op het terras van Café-Restaurant "Boerke Mutsaers" en een Earl Grey thee met koffiemelk besteld. Bij de thee wordt als een soort verrassing een klein glaasje likeur met slagroom geserveerd. De treinen razen…

Hij kijkt me aan als met wezenloze ogen waaruit wanhoop stroomt als vloeistof uit een vat, die over zijn medemensen uitgestort wordt. Stilzwijgen overheerst; hij ligt hele dagen op de bank en met zijn hand betast hij voortdurend zijn voorhoofd in een zinloos gebaar, als om zijn noodlot te bezweren of te vermijden voor zover dat nog mogelijk is. Hij…

De dames hadden me gemist en ze noemden me bij mijn naam. "Ineke" zeiden ze en ze beweerden: "Een grotere groep is toch gezelliger". Ik heb weer gekleurd aan de kleurplaat. Het is best gezellig werk maar wel een beetje onnozel en stupide. Het boek dat ik cadeau kreeg bevat kleurplaten van vogels en dieren en andere taferelen. De andere dames borduurden…

Mevrouw is nog altijd van plan te gaan reizen en te gaan wandelen in het Heidepark en ze ontvouwt enthousiast de kleurige plattegrond van het park. Het zal er niet meer van komen. Verdwaasd en versuft zit ze aan de tafel in haar nieuwe onderkomen, een kleine kamer met alleen het hoogstnoodzakelijke. Ze is de regie kwijt; "Alzheimer" nam het roer over…

Het was onlangs nog zonnig op een mooie augustusdag. September, de maand die ik ondanks alles het meest prefereer, zou spoedig aanbreken. Een bont tafereel ontvouwde zich voor mijn ogen op het Koningsplein, op de markt en ook de meneer die in tal van kooitjes de arme vogels tentoonstelt, die ik zo graag de wijde horizonten en de hemelse sferen zou gunnen…

We raakten in gesprek bij de halte van lijn zeven, hier vlak in de buurt. Twee witte, metalen zitjes dienen aldaar voor het comfort van de toekomstige passagiers en we hadden zij aan zij plaatsgenomen. Ik verzekerde mijn medepassagier dat hij maar niet op schoot moest komen zitten; de "Me-too-associaties" waren al te groot. Hij droeg een rood-geruite…

Op een stormachtige, onheilspellende avond in het midden van oktober zijn de man en het meisje weer bij me aan gekomen. Ik zag wel dat hij goed voor haar was en wellicht ook amoureus bij haar betrokken. Ze hebben de spullen in de berging vluchtig geïnspecteerd bij het licht van een zaklamp. Het meisje moest die avond nog naar Antwerpen en nam in…

Nooit meer zal de bovenbuurvrouw, hippend als een ekster, de drie trappen beklimmen die leiden naar het appartement dat ze deelde met haar vriend en nooit meer zullen haar liefdeskreten mijn oren bereiken door het dunne plafond en nooit meer zal zij een blik werpen in mijn woning en de negentiende-eeuwse kast, een erfstuk, bewonderen. Renate is niet…

We verpoosden op het terras achter het Woonzorgcentrum, gelardeerd met stalen, loodgrijs tuinmeubilair en de zon van augustus verwarmde en streelde onze fragiele lichamen. Een enkele wesp naderde de lichtpaarse, hoog opschietende bloemen die wellicht de naam "lavendel" dragen.... Mevrouw mijn vriendin was om voor haarzelf ondoorgrondelijke redenen…

Ik hoorde mijn naam weerklinken in de Kringloopwinkel. "Ien" noemde ze mij; het was de naam "Ien", afgeleid van mijn werkelijke naam "Ineke" die ik graag hoor weerklinken en uit verre, verre diepten, uit onachterhaalbare verten, uit een zo ver verleden herinnerde ik mij de vrouwengroep, waartoe ik had behoord en de vergaderingen waarvan ik verslag…

Monumentaal weerspiegelt mijn vrouwenlichaam zich in de winkelruit en ik beschouw de forse benen, bezet door de kwabben, die mij nog altijd dragen. Daarboven de vooruitspringende buik, omringd door plooien van vet, uitmondend in de met schaamhaartjes bezette driehoek, die mij, evenals de lobben die als halve citroenen rusten op het bovenlijf, mede tot…

Op Internet rijgen zich de foto's aaneen van het Zuid-Amerikaanse plaatsje genaamd Saint-Laurent-du-Maroni. Daar gingen dus mijn trans-Atlantische brieven naar toe, in een ogenschijnlijk nooit eindigende stroom; in een betreurenswaardige, tot dwang verworden sequentie, die slechts mijn hartzeer vermeerderde. Telkens schreef ik jouw naam op de envelop…