Alle inzendingen van I.Broeckx

Het viel niet te ontkennen dat het aardige jonge studenten waren die de belastingaangiften behartigden. Zij "zetelden" in een omvangrijk lokaal van "Wijkcentrum West" waarin ook ooit gymlessen plaatsvonden en een kunstzinnige muurschildering herinnerde aan jeugdig enthousiasme. Een toch wel wat norse jongeman met donkerblonde krullen, die wanordelijk…

Aan mijn raam bungelt nog altijd het gazen hartje dat danst in de warme lucht die opstijgt vanaf de centrale verwarming. Eens schonk je het mij; uit hartverbondenheid, uit zielsverwantschap? Ver ben je; verder dan ver; de dood heerst in mijn hart. Mijn beige gordijnen zijn eveneens het geschenk van een deserteur; de trouweloze "vriendin" die me…

Het prieel vóór onze "Hasseltse Kapel" is gesierd - zoals ik eerder meldde - door lieflijke viooltjes, door oude lantaarns en door triomfantelijke, eerbiedwaardige eiken. Eiken, die hun kruin tot in lengte van dagen welwillend, liefdevol en zelfs vergevingsgezind uitstrekken boven de arme Tilburgers die hier graag samenkomen om hun wederwaardigheden…

De allerliefste vond toentertijd al dat ik te eenzaam was en ze had alles voor me over, dus ze wilde iets voor me doen. Ik bewoonde een onderkomen in het zuidelijke gedeelte van de stad waar ik toch wel blij mee was maar de eenzame kan niet voorkomen dat de muren weleens op haar afkomen. En dus verwees de liefste die overigens sinds lang niet meer…

De heide wachtte al op ons. Ze lag met haar paarse pracht, met haar boomgroepen en grafvelden uitgestrekt tot aan een verre horizon en weer doorkruisten we haar, via het "schelpenpad" dat diep in haar doordringt. Het voorjaar was nog koud maar mijn hortende en rochelende ademhaling kon ons nauwelijks storen. Mijn trouwe vriendin aan mijn zijde probeerde…

De "Hasseltse Kapel", onze oude Tilburgse kapel uit het jaar 1400, bevindt zich als het ware in een oase. Zij is merkwaardig gesitueerd zo vlakbij het "medisch bolwerk" dat het Twee Steden Ziekenhuis vormt en ook vandaag de dag is het er een komen en gaan van vele devote Tilburgers. Het klassiek aandoende uurwerk op de gevel wees 14.00 uur toen…

In de advertentie in onze plaatselijke krant had men verzocht om "geroutineerde typistes". Met ogen op steeltjes, krampachtig, verstijfd, gekleed in de zelfgemaakte geel met zwart geruiten jurk maakte ik in dat lang vergeten jaar kennis met de Chef Personeelszaken van het "Hoogheilige" Bureau Van S. De hartelijke glimlach wilde zich maar niet…

Het evenement van jouw magistrale gezicht waarop zich een symfonie ontrolt en aftekent, zal me blijven inspireren. Je lippen bleven een heiligdom dat ik niet mocht beroeren en ze toonden vaak je lach die je grote verdriet moest maskeren. Je ogen, melancholiek en vervuld van droefenis, staarden als om oneindige, metafysische verten te doorschouwen en…

Het was een feestelijke gebeurtenis als we een filmvoorstelling kregen in de klas. In die verre jaren van geestelijke armoede en verwaarlozing waren we niet veel gewend en er was toen ook nog geen televisie. Achter in de klas, achter de ouderwetse banken van glanzend hout werd het filmapparaat op een hoge "standaard" opgesteld. En dan ontrolden zich…

We schrijven maart 2021. De narcissen in het plantsoen die mij al begroetten bij mijn komst in deze straat en in deze woning, meer dan 30 jaar geleden, tonen hun maisgele en citroengele bloemen al en de bomen aan mijn venster dragen al heel kleine twijgjes, voorboden van een nieuw seizoen.... Op een mooie poster in de hal van ons appartementencomplex…

Wij hebben hier in Tilburg onze "Bijsterstede", een toevluchtsoord voor ouderen, met een "Social Sofa" voor de deur waarop men, als men geluk heeft, nogal eens iemand tegenkomt.... Maar hoe dit ook zij, op een nog koude voorjaarsdag moest ik kennelijk in die contreien eindeloos op mijn regiotaxi wachten. Plotseling was toen als vanuit het niets…

Het neonlicht van een enigszins merkwaardige "boulevard" die mijn geboortestad de allure en de grootstedelijkheid schijnt te verlenen die zij wellicht niet verdient of bezit is zichtbaar vanuit mijn raam. In de nacht lichten de rode en blauwe letters op van de eveneens merkwaardige maar vanuit een ander oogpunt beschouwd heel gebruikelijke winkels…

De teststraat bevindt zich in een kale hal, ergens op een industrieterrein waar troosteloze fabriekspanden oprijzen en zich aaneenrijgen. Het wattenstaafje in de keel voelt niet aangenaam aan en doet mij kokhalzen. De Intelligente Lockdown blijkt inderdaad intelligent te zijn; men kan bezwaarlijk beweren dat de beleidsvoerders tot stupiditeit…

De schilderijen sieren nu een kamer in mijn flatje en ze tonen een boerderij, een molen en een stadsgezicht. Mijn ogen moeten er ook in mijn jongste jaren vaak op gerust hebben en voor de ogen van een kind neemt alles snel magische, wonderlijke proporties aan... De schilderijen hebben me vergezeld tot op mijn oude dag. De kleuren zijn gedempt, maar…

Eens schonk je mij het schilderij met de vogels (zijn het kraaien; zijn het raven?) omdat je vermoedde dat het mijn lievelingsvogels zijn. Als kind naast jou observeerde ik de dieren al graag. Nu, ten tijde van onze felle strijd die ik zozeer had willen vermijden, wekken de afbeeldingen mijn tranen op. Blijf aan mijn zijde, mijn kameraad, mijn…

Zo communiceerden we eens in lang vervlogen tijd: mijn leraar en ikzelf, zijn favoriete leerlinge, via de opstellen die ik bij hem moest indienen; we waren als gevangenen die elkaar heimelijk briefjes toespeelden of als geliefden die op andersoortige wijze elkaar niet zouden kunnen bereiken. Hij onderrichtte ons over de Tachtigers en de Rederijkerskamers…

Vannacht zag ik je in mijn droom, vadertje! Ik wist dat je terug zou komen van gene zijde, dat we weer samen zouden zijn. Je was altijd vredelievend, vadertje, je beschermde me, alles heb je me willen geven, nooit heb je me geslagen. Op je saaie kantoor maakte je dag aan dag gedurende veertig lange jaren de zinloze berekeningen om je dierbare gezin…

Ik passeerde op een zonnige lentemorgen het kerkhof, de dodenakker aan de Noordhoekring, omringd door onze witte standbeelden die tot onze verbeelding spreken, zoals dat van Joris, die manmoedig de draak het zwaard in de keel steekt als om deze te doden. In de Wilgenstraat wachtte in het kleine vertrekje achter de kapsalon mijn trouwe Sultan, terug…

Ze is altijd de rust zelve; is ondanks haar immens kwellende pijnen altijd vriendelijk. Ik durf het haar nauwelijks te vragen maar ik vermoed dat ze de dood, die haar zal bevrijden, voortdurend in het vizier heeft. Ik noem haar "Ans" en spreek haar naam vaak uit. In de kamer die uitzicht bood op een binnenplaats en op een feeërieke tuin waar het…

De nieuwe benedenbuurman is gearriveerd. Ik ben hem tegengekomen in het portaal. Hij droeg een wollen muts en een grijze "Nietzsche"-snor, groette mij niet en keerde mij de rug toe. Ik kon een blik werpen in de woning waarin timmerlieden bezig waren op een mooi schilderij in uitbundige, felle kleuren. Wat zal de toekomst ons brengen? Zullen wij…

Al in vroege jeugdjaren fietste ik aan je voorbij, achterop de fiets bij mijn goede, onvergetelijke ouders en huiverde ik om de gekruisigde, om de Christusfiguur aan het kruis, daar in die bocht, die we passeerden, opgesteld. En je gotische torens verhieven zich, verheffen zich nog, zullen zich verheffen totdat ik het niet meer na kan vertellen. Ik…

Waar ik eens rondsjouwde met jou (vertwijfeld, wanhopig, huilend; je zware lichaam in de rolstoel vóór me) verheffen zich nu nog de marktkramen, met wit zeildoek bedekt en bekleed, waarop de blinkende dode vissen liggen opgestapeld en het glanzende, kleurige fruit. Opgewekte, vrolijke kooplui prijzen de waren aan. Mijn Tilburg bleef me trouw...…

Men zou niet vermoeden dat die grote coryfee van het existentialisme (nu ook al gedateerd en door de ongenadige tijd ingehaald?) genaamd Jean Paul Sartre in de vorm van een van zijn beroemde romans nu ook "verkrijgbaar" is bij ons uiterst provinciale en kleinburgerlijke Wijkcentrum "De Poorten". Wegens de algehele Lockdown kan men nu boeken…

Mijn broer wacht al op mij. In de verte zie ik zijn gestalte vóór de glazen deur die zijn armzalige appartementje begrenst als danst hij een mallotige, onzinnige dans, ten teken van zijn krankzinnigheid. Ik heb paaseitjes voor hem gekocht; kleine eitjes, omhuld door een paars, glanzend papiertje en twee vrolijke paashazen, in cellofaan verpakt die als…

Café-Restaurant "De Postelse Hoeve" strekt zich uit aan de Rueckertbaan met haar langgerekte serre en haar kleinere zaal met de kunstzinnig vervaardigde lampen, waar ik vaak mijn eenzame uren botvierde. Men zegt dat het restaurant verbouwd zal worden tot studentenhuisvesting. Dan zal nooit meer de ober, mijn vriend, in zijn zijden gilet de drankjes…

Aanvankelijk was het nog niet druk in de wachtkamer maar gaandeweg stroomde deze vol. Allen waren nu getooid met de inmiddels welhaast tot traditie verheven mondkap. Ze hadden mij genood "om mijn laatste adem uit te blazen" (nu ja, geachte lezer, neemt u dit niet te letterlijk! Er is daar echter een machine opgesteld die hoge eisen stelt aan de…

....en eens, ten tijde van onze gezamenlijke studie en van onze toentertijd nog bestaande verwantschap en saamhorigheid lazen wij samen "Die Amsel" van de fameuze en onvergetelijke Robert Musil. De taal, die ooit misbruikt is voor brute, onmenselijke commando's, beheerste je volkomen en deze rolde als een melodie van je lippen. Ons afscheid…

Het was in dat jaar, het lang-vergeten jaar 1965, dat ver terug ligt in de herinnering dat onze muziekleraar, de heer H., de kandidaten wierf voor het koor uit de pas aangetreden brugklassers. Er zou een majestueuze opera opgevoerd worden in onze plaatselijke schouwburg ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van onze school over een astronaut…

De lichtblauwe voorjaarshemel overkoepelde onze Regte Heide waar grafheuvels aan een verre Prehistorie herinneren en hoog in de lucht danste en dartelde de leeuwerik en mijn vriendin herkende zijn zang. We waren het lieflijke, rustig voortkabbelende blauwe beekje met haar kleine stroomversnelling en de eik die zich zo weldadig uitstrekte met haar…

We waren tweedeklassers op het lyceum en de heer W. was aangesteld om ons les te geven in de cultuurgeschiedenis. Hij kon geen orde houden en de klas maakte de kachel met hem aan. Deze gebeurtenissen leidden tot zijn overspannenheid en ontslag. Misschien hadden sommige zachtmoedige scholieren wel consideratie en begrip voor de arme meneer W. kunnen…