Alle inzendingen van I.Broeckx

Er waren: Wilfried, Paul, Ludo, Emil, Martien; er waren Louise en Mariet. Hoewel studenten aan onze universiteit waren we in die tijd nog kinderen, nauwelijks ontsnapt aan onze turbulente puberteit; nog maar net aangetreden in de collegebanken. Onder het lamplicht kwamen we bijeen in de studentenparochie waar de pastor met het zilverwitte haar de…

De Conradhof in Tilburg is ook via een "sluiproute" wel te bereiken want vele wegen leiden naar Rome.... Mijn nagels die als het ware getekend zijn door schilderijen van moderne kunstwerken moeten weer "bijgewerkt" worden en in het kleine kamertje op de eerste verdieping dat bereikbaar is via een steile, witgelakte trap moet ik mij uitstrekken op wat…

Ik moest een omweg maken om de ingang van onze befaamde LocHal te bereiken. Stoere, gehelmde heren waren her en der bezig in de omgeving met onduidelijke werkzaamheden en het asfalt was grijs en nat. Gearriveerd op mijn bestemming via de achterdeur zag ik dat op lange tafels veel mooie oranje-rode papieren tasjes klaarstonden met bestellingen voor de…

In haar zeer getormenteerde jeugdjaren, toen zij in dienst was op Kasteel "Vaeshartelt" in Zuid-Limburg, had zij de hond gekend die men "Obri" noemde, een forse, zwartharige Rottweiler. Toen de kasteelheer zich misdadig had vergrepen aan zijn echtgenote, was zij gevlucht van het kasteel. Zij was mijn arme moeder die in de latere jaren van haar…

....en zo, Vader, luisterden wij samen naar die muziek, op die zaterdagmiddagen in die achterkamer van mijn goede, oude ouderlijk huis. De platenhoezen, nog in mijn bezit met daarop die legendarische namen en die kleurrijke afbeeldingen die zozeer tot de verbeelding spreken, lagen op tafel en als het ragfijne naaldje het zwarte vinyl raakte, was er…

Het is zonder meer waar dat je al je verfijnde, kunstzinnig verantwoorde voorwerpjes uitstalt voor je ramen. Maar je deur is hard en vijandig afgesloten; deze biedt niemand toegang. En zo loop ik door de straten en beschouw ik die merkwaardige universa van de mensen; alle verscheiden; alle uniek. De vriendschap en de kameraadschap betekenen zoveel…

Het merkwaardige paar, man en vrouw, gewikkeld in een duistere, dan wel florissante liefde die mij ontging en die ik bezwaarlijk kon peilen, bewoonde nog altijd het flatje op de bovenste verdieping. Noodgedwongen moest ik er aankloppen wegens verlies van mijn sleutels. De grote eettafel die de hele woonkamer in beslag nam domineerde nog steeds het…

De psychiatrische patiënten zitten bijeen in kennelijke en ogenschijnlijke verdwazing en neerslachtigheid, uitgeblust, afgeschreven, op hun laatste station gearriveerd. Wie hun woning betreedt, verliest alle hoop; de hoop; de heilzame gave, het geschenk en het ultieme soelaas van de weldadige hoopvolle verwachting, zo verheerlijkt in vele geschriften…

Lang had ik in de rondte gedrenteld, steeds weer de voordeur naderend, die hardnekkig voor me gesloten bleef. Het speelde zich af in het warmste seizoen en de hitte drukte loodzwaar op de wereld en op mijn lichaam. Daarbinnen vond klaarblijkelijk een buitenissige therapeutische sessie plaats en enkele kentekenen daarvan drongen tot mijn oren door. Men…

...en in die langvervlogen tijd, die tijd van onze jonge jaren, toen we God nog in ons hart droegen, die tijd van onschuld en kameraadschap waarnaar ik vaak zozeer verlang en die nooit meer terug zal komen, verzamelden wij de speldjes die we haalden bij de diverse winkeliers en we prikten ze op een stuk schuimrubber. Met Paul W. mijn kameraad en vriendje…

De ambulance die ik had besteld was wonderlijk snel gearriveerd en de twee verplegers, man en vrouw, gekleed in hun groengele uniform en beladen met apparatuur, traden mijn woning binnen. Mijn telefoontje naar 112 was, gezien mijn astma, als legitiem en allerminst als "aanstellerig" beschouwd. Deze effectieve handelwijze had ik niet eerder beproefd…

Een vermoedelijk Zuid-Amerikaans, dan wel Afrikaans tafereel, bestaande uit langwerpige, kleurige, platte boten waar gekleurde mannen zich om verdringen, tekent zich af op een grote wandplaat achter een "balie" in het Twee Steden Ziekenhuis. Ik ben gekomen voor mijn long-injectie maar ben zoals gewoonlijk te vroeg. Allen zijn weer gekomen in tweetallen…

Ijle, witte berkenstammen tekenen zich in de verte af. De avond valt en een late zon zet de bomen in een schemerachtig licht. De narcissen die mij al begroetten bij mijn vroege komst in deze woning staan weer te pronken met hun licht- en donkergele kopjes. De vogels die zijn teruggekeerd, bevolken de bomen aan mijn venster. Een meesje heeft de dennenappel…

Het was in het jaar 1971, toen ik nog een kind was, een groot kind van negentien jaar, dat ik aantrad, samen met zeventig medestudenten, om de academische studie in de psychologie te gaan volgen; een radicaal misplaatste keuze. In de lage barakken van wat men toen nog noemde: "De Katholieke Hogeschool", die in haar vignet een trots zeilschip voerde…

Het viel niet te ontkennen dat het aardige jonge studenten waren die de belastingaangiften behartigden. Zij "zetelden" in een omvangrijk lokaal van "Wijkcentrum West" waarin ook ooit gymlessen plaatsvonden en een kunstzinnige muurschildering herinnerde aan jeugdig enthousiasme. Een toch wel wat norse jongeman met donkerblonde krullen, die wanordelijk…

Aan mijn raam bungelt nog altijd het gazen hartje dat danst in de warme lucht die opstijgt vanaf de centrale verwarming. Eens schonk je het mij; uit hartverbondenheid, uit zielsverwantschap? Ver ben je; verder dan ver; de dood heerst in mijn hart. Mijn beige gordijnen zijn eveneens het geschenk van een deserteur; de trouweloze "vriendin" die me…

Het prieel vóór onze "Hasseltse Kapel" is gesierd - zoals ik eerder meldde - door lieflijke viooltjes, door oude lantaarns en door triomfantelijke, eerbiedwaardige eiken. Eiken, die hun kruin tot in lengte van dagen welwillend, liefdevol en zelfs vergevingsgezind uitstrekken boven de arme Tilburgers die hier graag samenkomen om hun wederwaardigheden…

De allerliefste vond toentertijd al dat ik te eenzaam was en ze had alles voor me over, dus ze wilde iets voor me doen. Ik bewoonde een onderkomen in het zuidelijke gedeelte van de stad waar ik toch wel blij mee was maar de eenzame kan niet voorkomen dat de muren weleens op haar afkomen. En dus verwees de liefste die overigens sinds lang niet meer…

De heide wachtte al op ons. Ze lag met haar paarse pracht, met haar boomgroepen en grafvelden uitgestrekt tot aan een verre horizon en weer doorkruisten we haar, via het "schelpenpad" dat diep in haar doordringt. Het voorjaar was nog koud maar mijn hortende en rochelende ademhaling kon ons nauwelijks storen. Mijn trouwe vriendin aan mijn zijde probeerde…

De "Hasseltse Kapel", onze oude Tilburgse kapel uit het jaar 1400, bevindt zich als het ware in een oase. Zij is merkwaardig gesitueerd zo vlakbij het "medisch bolwerk" dat het Twee Steden Ziekenhuis vormt en ook vandaag de dag is het er een komen en gaan van vele devote Tilburgers. Het klassiek aandoende uurwerk op de gevel wees 14.00 uur toen…

In de advertentie in onze plaatselijke krant had men verzocht om "geroutineerde typistes". Met ogen op steeltjes, krampachtig, verstijfd, gekleed in de zelfgemaakte geel met zwart geruiten jurk maakte ik in dat lang vergeten jaar kennis met de Chef Personeelszaken van het "Hoogheilige" Bureau Van S. De hartelijke glimlach wilde zich maar niet…

Het evenement van jouw magistrale gezicht waarop zich een symfonie ontrolt en aftekent, zal me blijven inspireren. Je lippen bleven een heiligdom dat ik niet mocht beroeren en ze toonden vaak je lach die je grote verdriet moest maskeren. Je ogen, melancholiek en vervuld van droefenis, staarden als om oneindige, metafysische verten te doorschouwen en…

Het was een feestelijke gebeurtenis als we een filmvoorstelling kregen in de klas. In die verre jaren van geestelijke armoede en verwaarlozing waren we niet veel gewend en er was toen ook nog geen televisie. Achter in de klas, achter de ouderwetse banken van glanzend hout werd het filmapparaat op een hoge "standaard" opgesteld. En dan ontrolden zich…

We schrijven maart 2021. De narcissen in het plantsoen die mij al begroetten bij mijn komst in deze straat en in deze woning, meer dan 30 jaar geleden, tonen hun maisgele en citroengele bloemen al en de bomen aan mijn venster dragen al heel kleine twijgjes, voorboden van een nieuw seizoen.... Op een mooie poster in de hal van ons appartementencomplex…

Wij hebben hier in Tilburg onze "Bijsterstede", een toevluchtsoord voor ouderen, met een "Social Sofa" voor de deur waarop men, als men geluk heeft, nogal eens iemand tegenkomt.... Maar hoe dit ook zij, op een nog koude voorjaarsdag moest ik kennelijk in die contreien eindeloos op mijn regiotaxi wachten. Plotseling was toen als vanuit het niets…

Het neonlicht van een enigszins merkwaardige "boulevard" die mijn geboortestad de allure en de grootstedelijkheid schijnt te verlenen die zij wellicht niet verdient of bezit is zichtbaar vanuit mijn raam. In de nacht lichten de rode en blauwe letters op van de eveneens merkwaardige maar vanuit een ander oogpunt beschouwd heel gebruikelijke winkels…

De teststraat bevindt zich in een kale hal, ergens op een industrieterrein waar troosteloze fabriekspanden oprijzen en zich aaneenrijgen. Het wattenstaafje in de keel voelt niet aangenaam aan en doet mij kokhalzen. De Intelligente Lockdown blijkt inderdaad intelligent te zijn; men kan bezwaarlijk beweren dat de beleidsvoerders tot stupiditeit…

De schilderijen sieren nu een kamer in mijn flatje en ze tonen een boerderij, een molen en een stadsgezicht. Mijn ogen moeten er ook in mijn jongste jaren vaak op gerust hebben en voor de ogen van een kind neemt alles snel magische, wonderlijke proporties aan... De schilderijen hebben me vergezeld tot op mijn oude dag. De kleuren zijn gedempt, maar…

Eens schonk je mij het schilderij met de vogels (zijn het kraaien; zijn het raven?) omdat je vermoedde dat het mijn lievelingsvogels zijn. Als kind naast jou observeerde ik de dieren al graag. Nu, ten tijde van onze felle strijd die ik zozeer had willen vermijden, wekken de afbeeldingen mijn tranen op. Blijf aan mijn zijde, mijn kameraad, mijn…

Zo communiceerden we eens in lang vervlogen tijd: mijn leraar en ikzelf, zijn favoriete leerlinge, via de opstellen die ik bij hem moest indienen; we waren als gevangenen die elkaar heimelijk briefjes toespeelden of als geliefden die op andersoortige wijze elkaar niet zouden kunnen bereiken. Hij onderrichtte ons over de Tachtigers en de Rederijkerskamers…