Alle inzendingen van I.Broeckx

In de kale, supersonisch ingerichte winkel, die ik van eerdere gelegenheden ken, zorgt nog wel een strook met olijfgroen neonlicht voor enige verlichting. Tegen de wand is een collectie van tientallen zonnenbrillen bevestigd en op een groot desplay tonen enkele indrukwekkende fotomodellen met een (zonnen-)bril op hoeveel persoonlijkheid c.q. sex-appeal…

Achter de grenen tafels in de kleine "huiskamer" in het Zorgcentrum, met uitzicht op een besneeuwd paviljoentje waar witte duiven af en aan vliegen, zijn de oudere dames - van wie sommigen het voorheen solide baken en richtsnoer van hun verstand verloren hebben - bijeengekomen. Men noemt dit "dagbesteding" en één van de dames kan kennelijk niet…

Mijn goede vader, die me in alles heeft bijgestaan, was een Verlichtingsdenker en hij hield van de "Clarté Francaise" en het "sapere aude", maar met grote verontrusting en ontzetting staarde hij in de lege, oneindige en angstaanjagende kosmos; zijn onherroepelijke en onvermijdelijke toekomst en bestemming. Hij voelde zich als een korrel zand…

De flatjes in de Nassaustraat in Tilburg, die men soms ook "Russische" flatjes noemt, bevinden zich als het ware in een groene vallei van bomen, struiken en grasvelden en ze bezitten als uit steen "geweven" balkons met een vlechtwerk Mevrouw V. was nog wel eens naar haar eens zo dierbare woning komen kijken, toen haar haar al uitviel als gevolg…

Daar wachtte ze nog op mij, dag aan dag, jaar aan jaar; op mij, de dochter, haar kind dat ze zozeer liefhad; in de aanleunwoning die tot mijn laatste ouderlijk huis geworden was. En daar nam ik afscheid, avond aan avond, telkens weer, als nacht, duisternis en eenzaamheid mij aangrijnsden en ik in huiveringwekkende en angstaanjagende twijfel, onzekerheid…

De sneeuw die we verwachtten was nog niet gekomen op een stille en rustige zaterdagmorgen en na mijn bezoek aan de wekelijkse markt bevond ik mij weer bij de halte van lijn zeven.... Ik ontmoette deze keer geen mensen maar misschien is het hoe dan ook beter de mensensoort te schuwen..... Een brutaal maar lieflijk duifje trippelde voor mijn voeten…

Mijn valse, onechte vriend! Jouw stralende glimlach op de foto die ik altijd nog bewaard heb,en die ik eens zo vereerde, is mij verworden tot een valse, gemene grijns nu ik mij als een slang kronkel om aan jouw vuile machinaties en leugens te ontsnappen. De bitterheid regeert mijn hart waarin het hoogheilige gebod van de trouw eens hoogtij vierde..…

De taxi, die daarvoor wordt ingezet, is in de morgen gekomen. Zij haalde meerdere personen op en bracht ons door Tilburgse straten waar ik vele voetstappen heb liggen. Ik herken die van vele voorgaande gelegenheden rijdend naar Zorgcentrum "De Reijshoeve" (in de wijk "Reeshof") dat ons verwelkomt met indrukwekkende blauwe letters boven de centrale…

Het kleine televisietoestelletje dat uit het bezit van mijn overleden moeder stamt en dat mij daarom dierbaar is, brengt tot op de dag van vandaag nog een muziekje voort; zachte, melodieuze klanken, die ik niet nader kan definiëren omdat het nooit tot mijn gaven behoorde vast te stellen welke instrumenten verantwoordelijk zijn voor de muziek. Nu…

Haar schitterende uitstraling, charmes en schoonheid; geen verdiensten maar een pluspunt en haar trots springen de beschouwer in het oog vanaf de portretfoto.... Zoals mijn vader, de man die zij huwde, het "Aude sapere" en de "Clarté Francaise" hoog in het vaandel droeg, zo was haar devies: "Ge moet doen wat oew hart oew ingeeft". Van Vader…

"Ter gelegenheid van de Crisis" zijn bij de ingang van ons ziekenhuis computers opgesteld waarachter jongelui hebben plaatsgenomen voor de desinfectie. De tekst op het scherm luidt: "Mammografie 11.00 uur". Ik word verwacht en ben welkom .Bij de balie van de Afdeling Radiologie is het een komen en gaan van patiënten die allen hun geboortedatum…

Ik moet eerlijk toegeven: de dames die aan huis kwamen in mijn goede, oude ouderlijk huis en die daar hartelijk ontvangen werden, zoals daar waren de huishoudelijke hulp en mijn vriendinnen, vonden mijn vader wel degelijk een charmeur. En geheel in overeenstemming hiermee was hij er zelf ook wel blij mee en van onder de indruk toen eens, tijdens ons…

....en zo hadden mijn goede, liefhebbende ouders mij het speelgoedbeertje geschonken. Op die oude zwart-witfoto staat het afgebeeld op de leuning van het goudkleurige bankstel dat onze woonkamer sierde. Het beertje dat mij zo dierbaar was moet klanken hebben kunnen voortbrengen want in later jaren rapporteerden mijn ouders hoe ik het speelgoeddier…

Mijn beste vriendin had een wandelroute voor ons uitgezet in ons Landschapspark "De Oude Warande" (ons Sterrenbos waarin alle wegen naar haar centrum leiden) en aan de hand van de cijfers op de paaltjes doorkruisten we het gebied en wandelden we langs de hockeyvelden, eerder bezichtigd met een andere vriendin. Op een bankje rustend en genietend…

De man; nee, niet de man; de tweeënzestigjarige jongen die mijn broer is, staart met ondoorgrondelijke, redeloze ogen naar een smurfenfilm. Zijn thuis is sinds jaar en dag het kleine appartementje in de inrichting waar zijn luttele bezittingen; zijn speelgoed verborgen zijn achter de deur van een muurkast. Hij moest het ouderlijk huis; de ogen…

In die jaren, de jaren waarin ik de lagere school bezocht, waren we thuis geabonneerd op een jeugdblad, genaamd de "Fix en Fox" De kleurige stripfiguren spraken tot de verbeelding van mij en mijn zusje maar bovendien bevatte het weekblad extra bladzijden met afbeeldingen van sterrenstelsels, dinosauriërs en sequoia's en daaruit stelde ik mijn eigen…

De dansschool was gevestigd aan de Korvelseweg. Het zaaltje lag enigszins verscholen, een eindje van de straat af en was te bereiken via een binnenplaats. Ik was in die tijd nog mooi en jong en droeg de rozerode tafzijden jurk en de schoenen met de plateauzolen waarover ik bijna struikelde en waarmee ik tijdens de foxtrot nauwelijks door de bocht…

Bij een bekende drogist had ik dit keer een boekje op de kop getikt met veelbelovende kaft voor mijn broer. De kaft vermeldde: "Efteling, wereld vol wonderen". Mijn broer houdt immers zo van "De Efteling". Bij nadere inspectie en inzage bleek het boekje blanco bladzijden te bevatten in tegenstelling tot de kleurige afbeeldingen van sprookjes…

Ze had altijd zo graag gewandeld en de arts die haar terecht had verklaard na de operaties die de sieraden van haar vrouw-zijn hadden verwoest maar niet haar moreel en moed "u is niets bespaard gebleven" had haar geadviseerd veel te wandelen en ze had dit voorschrift in de praktijk gebracht. Stilzwijgend had ze aan mijn zijde voortgelopen; iedere…

Op de snelweg naast mijn huis komt het verkeer sinds jaar en dag aanstormen. In de nacht lichten de koplampen op, de auto's passeren en vervolgen hun weg. Is ons leven hiermee niet vergelijkbaar; een kort moment van licht tussen oceanen van eeuwige duisternis? Nu heb ik nog niet eens gesproken over die vrachtwagens, gesierd door die trotse en vaak…

Het is nog koud in januari. Mevrouw heeft haar rollator geparkeerd bij de halte van lijn zeven. Ze gluurt als verdwaasd boven haar mondkap uit. De chauffeur van lijn zeven spreekt haar aan: "Hoort u mij, mevrouw?" De dame zou zijn moeder kunnen zijn. Mevrouw stapt in en neemt naast mij plaats. "Het is niet gemakkelijk" verklaart ze mij "Ik ben…

De lobben, die mij mede tot vrouw stempelen, die neerhangen en die als halve citroenen en bekroond door de kwetsbare, fragiele speldenknoppen van de tepels op mijn bovenlichaam rusten, betast en onderzoek ik, overigens zonder sensuele of "erotiserende" bedoelingen, maar ze geven hun geheimen niet prijs. Binnenkort zal ik oog in oog staan met de…

Ze waren met zijn tweeën gekomen; de medewerkster van de welzijnsorganisatie en de jongedame die zich "Laura" noemde. Mevrouw ging meteen maar "autoritair" aantekeningen maken op een notitieblok over mijn dagelijkse bezigheden; waarom, met welk doel? Nu, wegens de massahysterie en de kuddementaliteit niemand in Nederland nog "de huik naar de wind…

Ze draagt haar grijze, dunne haar achterovergekamd als een helm en haar gezicht is doorgroefd met diepe lijnen. Haar uiterlijke onvolkomenheden symboliseren haar wijsheid, ontwikkeling, overwicht en levenservaring. Ze is zes jaar ouder dan ik en is geboren in het jaar 1947, kort na de grote wereldbrand. Ze staat aan mijn zijde en loopt met mij de…

Het televisieprogramma "Rail Away" van de EO behoort zeker tot mijn favoriete programma's. In de landschappen die aan het oog voorbijtrekken; de steden, de gebergten, de rotspartijen, de vlakten, de weiden, de zeeën en meren aanschouwt men een lieflijkheid en een idyllische wereld die overigens ver te zoeken is in wat het medium ons voorschotelt.…

Het is, geloof ik, Toon Kortooms die de naam gemunt heeft; een epitheton ornans: "een blooze kriekske". Mijn moeder hield van de romans van Kortooms en van zijn humor en gaf haar zozeer geliefde dochter en mijn zus die naam. Inderdaad bezat mijn zus in haar jeugd volop blozende wangen met een kuiltje erin dat ze nog bezit op haar vierenzestigste,…

Hij kwam aanzetten met veel apparatuur in een zware, zwarte koffer en klaagde meteen maar dat de trappen in het trapportaal van mijn flat niet breed genoeg waren om hem te doen passeren. In mijn woonkamer stelde hij op het enige tafeltje dat ik beschikbaar had en dat gelardeerd is met lichtgroene latjes het metalen, zo welbekende apparaat op dat dient…

Het was op een dag in het warmste seizoen; op een zaterdag in juni. Het kindje - dat was ik - zou het doodgeboren en zozeer betreurde meisje moeten opvolgen. De bevalling was zwaar en moeilijk; pas op het laatste moment riep vader Dr. Adeling erbij. "Waarom heb je me niet eerder laten komen?" vroeg hij. In allerijl werd ik vervoerd naar het E.Ziekenhuis…

In vroeger dagen, namelijk de vijftiger jaren van de vorige eeuw, bevond het halfcirkelvormige Boerhaaveplein zich nog aan de voet van de Spoorlijn die tot op de huidige dag Tilburg met onder meer 's-Hertogenbosch verbindt. De straten in de omgeving die het oude ziekenhuis omcirkelden waren, als moest het zo zijn, genoemd naar medici en in deze contreien…

Gedurende negen lange jaren had ik het kriebelige, minuscule en voor anderen mysterieuze en onleesbare handschrift van de Chef Personeelszaken ontcijferd. Gepromoveerd tot secretaresse draaide ik in een latere fase mijn rondjes op de waanzinnige carrousel van de werkzaamheden. Ik had nooit kunnen voorspellen dat de heren, eens zo goedgunstig, die zo…