Alle inzendingen van I.Broeckx

Als ik mij posteer op de "Social Sofa" vóór "Woonzorgcentrum "De Bijsterstede" tref ik vaak een bewoner of passant die mij aanspreekt. Zo ook op die zomerdag, waarop de atmosfeer mild en verzadigd was en de ongeschonden toekomst zich nog leek uit te strekken als een weldadig, breed en uiterst begaanbaar pad.... Twee longlijders, solidair en…

Een nieuwe zomer was aangebroken, een zomer waarin ik nog nauwelijks kon geloven na het vele wat gepasseerd was.... Het interieur van het kleine flatje leek een flagrante tegenstelling te vormen tot alle frisheid en alle leven. Het leek op een uiterst desolaat samenraapsel van spullen van een rommelmarkt en ik kon nauwelijks begrijpen hoe de oudere…

Mijn haardos was verwilderd en woekerde op mijn schedel als een ongewenst gewas en ik zag eruit als een "Old Hippie". Als zovelen in deze tijd stormde ik dus af op de kapper. De jongeman zette er fluks en onvervaard de schaar in en afwisselend grijze en donkerblonde lokken dwarrelden op de kapmantel. Hoe het ook zij; misschien staat de grijsheid…

De vader, de zo liefdevolle en zo zorgzame vader, die de oudste dochter, de begaafde dochter, zozeer vereerde en die haar opleiding betaald had, had het "kattenboek" voor haar gekocht. Hij moet het boek bedachtzaam en zorgvuldig hebben staan uitzoeken in de boekenzaak; hij moet daarbij de kat in gedachten gehad hebben, de Perzische, langharige kat…

Het was een zomerdag in de zomer van mijn zevenenzestigste levensjaar, laat in mijn leven nog geschonken door een Onbekende, die op onvoorspelbare en kennelijk onverantwoordelijke wijze neemt en geeft. We naderden het huis, de boerderij, mij van zovele gelegenheden zo bekend; het huis met het brede loodgrijze pannendak waar mijn zo dierbare zus op…

Het gezelschap was gearriveerd met de bagage in de grote hal van het hotel en men zou de stad gaan verkennen en de beroemde middeleeuwse, gotische basiliek, de Dom van Keulen, die ook majestueus was afgebeeld op een wandvullende foto in de hotelkamers, gaan bezichtigen. Het "platte" Duits van de reisleidster kon een van de reisgenoten tot jaloezie…

Het kan bezwaarlijk ontkend worden dat de zomer aangebroken is en dat in het plantsoen aan de Nassaustraat bomen van mij onbekende signatuur kennelijk enthousiast hun kruin en gebladerte ten hemel heffen en dat de kleinere bloesembomen hun rozerode pracht tonen. Wandelend over de Dillenburglaan passeer ik een feestelijk opgetuigd huis. De dochter…

De meneer van KPN is aan de deur verschenen met op zijn pantalon de stoere en trotse letters die de naam van zijn werkgever weergeven. De kabel, de noodzakelijke "lifeline" voor computer en laptop is beschadigd, als draagt hij een als het ware ongeneeslijke wond. De medewerker van het telecommunicatiebedrijf droeg een sik en een staartje in het…

Aan de oude Oisterwijkse Baan, die zich in een bocht kronkelt tot aan het zwarte water van het Wilhelminakanaal, door bruggen overspannen, op huisnummer eenennegentig, was het ouderlijk huis van mijn sinds lang overleden moeder. Van daaruit trouwde zij en de bruidsfoto toont haar, gekleed in het zijden ensemble, energiek en enthousiast over het nieuwe…

Een gat was in mijn fraaie glazen voordeur geslagen, dat veel gelijkenis vertoonde met het gat in mijn door liefdesverdriet te zeer verbrijzelde hart. Na het rampzalige verlies van mijn sleutels had de bovenbuurvrouw overmoedig en onvervaard met een mokerhamer op het glas staan beuken, maar gedienstig knielde de glaszetter voor de beschadigde deur…

Ik strompelde met pijnlijke voeten langs het aloude en mij zo bekende parcours; langs de gevels en bereikte de nu "leeggeplunderde" en verlaten hal van het ziekenhuis. Schimmige, witgejaste figuren spoedden zich voort over de gangen en ik was genood in het lokaal waar de vernuftige en zo ingenieuze apparatuur staat opgesteld: de computer en de andere…

Van het Wagnerplein in Tilburg maakt men zich wellicht - en ten onrechte - een idyllische voorstelling. Na de renovatie is het Winkelcentrum getransformeerd tot een gigantische betonnen "koopgoot" die een welhaast demonische indruk maakt en waar de adepten van de koopverslaving rondsjouwen in hun nooit eindigende jacht naar meer en meer. Mevrouw…

Negenenvijftig jaar geleden heeft de onverbiddelijke dood haar jonge echtgenoot overvallen en nog legt de weduwe bloemen op zijn graf. Haar negentigste verjaardag nadert en ze is teruggekeerd naar het dorp van haar huwelijksjaren waar men haar kent, waar de nu oud geworden vrienden uit haar jonge jaren nog altijd om haar heen staan. De weduwe is…

Ze trippelde op haar hakjes door de sfeerloze en kale gangen van het gebouw aan de Spoorlaan en met haar parfum charmeerde ze haar collega's. Daar was niets mis mee. Mijn bonnetjes van mijn luttele aankopen moest ik bij haar inleveren en ze keek vol interesse op het computerscherm naar de sites van Albert Heijn. Nee, honger hoefde ik niet te lijden…

Ze had mijn stem gehoord die doorgedrongen was tot in de kamers van haar appartement, waarmee ik haar buren om hun telefoon vroeg. Snel kwam ze naar buiten en schoot ze te hulp. Met blikken op haar gezicht als van een lieftallige Madonna die medelijden of mededogen dan wel verbazing schenen uit te drukken, keek ze even later speurend of belangstellend…

Men moet het prettig kunnen vinden in het stadscentrum te midden van het winkelend publiek, de menigte en de jongeren (ook als men dit verafschuwt?). Mijn gang erheen was moeizaam; ik sleepte me voort om tenslotte op een terrasje een warme chocomel te consumeren en de paarden te observeren, de edele dieren, bereden door politiefunctionarissen, gedwee…

De lieftallige secretaresses, allen blondines, die de kamers, gelegen aan de lange gang, bevolkten, gekleed in "nette" mantelpakjes, gelardeerd met hun parelkettinkjes, herinneren Sandra en ik ons nog zo goed.... Op kantoor scheen "horizontaal" de "enige taal" te zijn, zoals ik een collega wel eens hoorde beweren. Sandra en ik zijn ex-collega…

Ik bewaar nog altijd de icoon waarop afgebeeld een lieflijke Madonna met kind in tedere omhelzing uit de erfenis van een honderdjarige tante die voorgoed rust op het idyllisch aandoende kerkhof aan de Kloosterstraat. Ze noemde zich onze liefhebbende tante, maar spaarzaam en sporadisch bezocht de familie die zij zozeer vereerde en liefhad, haar. Bijna…

Mijn mooie laptop is bezweken en is nu gedumpt op een stortplaats en ik betreur ons afscheid. Bij gebrek aan kameraden en vriendschappen was het apparaat mijn "true companion" met haar uitgebreide en ingewikkelde capaciteiten als van een menselijk brein en voor "onze" site typte ik er mijn schrijfsels mee uit. Ze was een geschenk van een trouwe…

We waren eens collega's; jij de fotograaf, ik de journaliste en we liepen zij aan zij en lachten en huilden met elkaar. Je droeg nog je chique colberts, bonte overhemden en kleurige stropdassen.... Achter de huizen verscholen in de Anselmusstraat woonde je met je vriend, die in vertwijfeling achterbleef. "We zijn maar één dood verschuldigd",…

De bovenbuurman, die ik zelden ontmoet, omdat we in deze contreien allemaal vervreemd zijn van elkaar en omdat we langs elkaar heen leven als monniken in cellen, is jong, kennelijk gezond en stralend en florissant als ik hem ondanks alles gadesla vanaf mijn hooggelegen balkon als hij beneden in het plantsoen, langs de grasstrook, wandelt met een petieterig…

De Conradhof ligt verscholen en ingeklemd tussen de bebouwing, ergens achter het "kosmopolitische" lint dat de Korvelseweg met haar veelheid van al dan niet succesvolle neringdoenden vormt. Ik moet een poort passeren om het huis van mevrouw de Pedicure, mij bekend van voorgaande gelegenheden, te bereiken. Mevrouw verwelkomt me al in de deuropening…

De meneer in ons gezellige, nieuwe postkantoor aan de Hasseltstraat droeg een elegante "spuugkuif" en in de borstzak van zijn shirt een smartphone en een nutteloze balpen. Verspreid in de zaak lagen en hingen agenda's en kantoorartikelen en er stond een molen met kleurige wenskaarten om vrienden en kennissen in veel opzichten het allerbeste te wensen…

De ongeving van de Zernikestraat biedt ongetwijfeld huisvesting aan zeer ijverige, liefdevolle en kordate Tilburgers maar de balkons van de woningen zijn rommelig ingericht met vooroorlogs aandoende tuinmeubelen en onduidelijke siervoorwerpen. Mijn vrienden wachtten al langer op mijn bezoek. Het uitzicht uit hun appartement biedt een binnenstads…

De bloempjes, de helgele kleine roosjes, ontluiken nu een voor een en bloeien op, hoewel een gedeelte van de knoppen voor altijd gesloten zal blijven. Het plantje werd mij geschonken door mijn liefste kameraden van de "Opstapbus" met wie ik jarenlang vele avonturen heb beleefd; de goedmoedige maar zo eenzame Tilburgse weduwen die ik nu missen moet…

Vandaag lag de kaart met de hartvormige uitsnijding in de brievenbus. Daarin het portret van mijn broer, zwakzinnig, en rondom het hart wanordelijke krassen, gezet door een kleurpotlood. Een kaartje eraan vastgeniet met de tekst: "Voor mijn liefste zus". Mijn broer mist mijn bezoek. Gewoonlijk grijpen we elkaars hand en dan verklaar ik: "Ineke en…

Een milde en rustgevende atmosfeer - als van september - overhuifde de wereld in mei 2020..... Lange schaduwen vlijden zich over het gras en de Natuur had een leuk, idyllisch tafereeltje geschapen in de Dillenburglaan, want op de knoesten van de "gekandelaberde" platanen hadden duifjes een plaatsje bemachtigd En zo legde het licht, als van een nieuwe…

De mannen in de witte pakken zijn in de inrichting gekomen bij mijn arme, schuldeloze broer die daar sinds jaar en dag zijn haveloze en armzalige "appartementje" bewoont. "Ik ben Joey", verklaarde één van hen en toen was de angst verdwenen en het ijs gebroken. Nee, het was geen Corona, maar de adem stokt mijn broer in de keel: zorgelijk en verontrustend…

Hoe heb je in je laatste jaren, in je troosteloze nadagen, in je woninkje van oude vrouw, gebogen over de lectuur die je niet meer tot je kon nemen, gezeten in de sierlijke stoel met de gewelfde leuningen, nog je levenslange verdriet op je schouders kunnen dragen? Je "televisiehelden" die je vereerde, vormden nog je troost: Ivo Niehe, André van…

"Wanneer men niets te geven heeft, voelt men zich onwaardig", las ik eens in een cursus Engels en zo schonk ik het boek met de mooie zwart-wit-foto's van beeldhouwwerken uit de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw, geërfd van een vriend, aan de vriendin van lange jaren die mij mede door haar veelzijdigheid in alles heeft bijgestaan.…