Alle inzendingen van I.Broeckx

Kennelijk had de overleden mevrouw een aula vol mensen op de been weten te brengen, mij allen onbekend, die nu als een schijnbaar krachtige achterban solidair zat te zijn met het leed van haar familie en met dat van de zus in het verre Nieuw-Zeeland, die, als een noodlottig en ongelukkig, finaal brevet van onvermogen, slechts op schriftelijke wijze…

In die tijd (het moet 1965 geweest zijn) droeg ik zoals toen te doen gebruikelijk mijn dikke bril met de jampotglazen, mijn bloempotkapsel en de onelegante, stijve kleding die we thuis toegestuurd kregen van een nichtje en niet te vergeten de hoge "Forma Natura" orthopedische schoenen waarop ik mij harkerig en stijf voortbewoog. Vermeld moet verder…

Het meisje dat vóór me in de bus heeft plaatsgenomen toont trots en triomfantelijk aan vriend en vreemdeling en aan eenieder die er maar notitie van wenst te nemen haar uitbundige en stralende schoonheid en jeugd. Haar blonde, warrige haar mondt uit in een frivool vlechtje dat op haar schouder danst. De conversatie met haar vriendin rept zich voort…

Terwijl de zoete, roomwitte bonbons smelten op de tong babbelen de dames van het gymclubje opgewekt over de gezwellen, over de chemo-kuren en de bestralingen en over de talloze vrienden, familieleden en kennissen die hieraan nog onlangs ten prooi zijn gevallen.... De gespreksstof breidt zich af en toe ook wel eens uit, aanvankelijk aarzelend, op…

Het dorp ligt er troosteloos en verlaten bij. Eendere huizen rijgen zich er aaneen in zielloze eentonigheid. Ieder gerucht wordt er opgeblazen tot gemeenschappelijk bezit, uitvergroot als een stofje onder een vergrootglas en het verspreidt zich razendsnel als een uitslaande brand die de vonk vergeten is die haar oorsprong vormde. De grafstenen staan…

Ik trof hen aan bij de bushalte, te midden van de hordes van mensen die dagelijks het Stationsplein overstromen, als het ware uitgebraakt door het Openbaar Vervoer, door de bussen, treinen en taxi's die hun haltes aandoen als bijen de bloemen in een welvoorziene tuin; een kleine donkere jongen en zijn moeder. "Si,si" herhaalde de vrouw tijdens haar…

De wereld lag roerloos en lam onder de broeierige, benauwende, loodzware deken van een gesloten wolkendek, in de wurgende, verzengende houdgreep van een onverwachte en langdurige tropische episode. Nergens meer de joyeuze schaduwen, die twijfel of melancholie kunnen symboliseren; de wereld gaf zich prijs in openheid en naaktheid; cru, uitgesproken.…

Het honderdjarige park moet aan haar zoom een nieuwe, kolossale villa verwelkomen. Maar deze villa is in feite een restaurant, met het uiterlijk van een gigantisch, uitvergroot herenhuis met talloze vierkante ramen op haar twee verdiepingen en een kolossaal grijs puntdak van leistenen waaronder een mysterieuze zolder zich schuilhoudt. Als kinderen…

De Nieuwe Koninklijke Harmonie in de Stationsstraat in Tilburg draagt het predikaat "Koninklijk" met verve en met recht. Het is gegrift in zilverkleurige letters in de chique plaat naast de zware toegangsdeur die ik open met een lichte druk van mijn hand; ze geeft gemakkelijk mee. Binnen in de chique ambiance kan men zich thuisvoelen. Donkerbruin,…

Het was een nog zonnige dag, eind september, toen ik hem tegenkwam in de Fabriekstraat. Hij voerde een bont-gevlekte middelgrote hond met flaporen aan de lijn die "onbeschaamd" en gretig zijn neus wenste te steken in een slordig weggeworpen doosje dat frites of een andere snack had bevat. De man stond perplex en quasi-verontwaardigd en verbaasd, maar…

In mijn goede, oude, onvergetelijke ouderlijk huis, waarin mijn wiegje heeft gestaan van roodbruin hout, in het huis waarin ik jong ben geweest, waarin ik nooit meer zal terugkeren, waarnaar een schrijnend heimwee mij doet verlangen, hing het schilderijtje op een onopvallende plaats. Het moet verloren gegaan zijn bij de verhuizing maar het staat voor…

De deur met opschrift"T.Broeckx" biedt toegang tot een kale ruimte. Toch biedt de Verzorgingsstaat (voor zover die nog bestaat) ook hem een bed en een sobere kast met stevige vergrendeling (Het moet wel gezegd worden dat zijn laatste televisietoestel geen lang leven beschoren was) Tot de eigendommen van mijn arme broer behoren verder vele plakboeken…

Het is al te zien als je langs de ramen loopt die de vertrekken begrenzen waarin zij zijn ondergebracht en waarin zij hutje mutje zitten aan lange tafels. Daar staan in de vensterbank poppen en beren waarmee de oma's en opa's knuffelen alsof zij met een enkele reis zijn teruggekeerd naar de tijd waarin zoiets gewoon bij de leeftijd hoorde.... Je…

Vanuit de hoge ramen van de Bibliotheek aan het Koningsplein in Tilburg heb je op zaterdagmorgen een panoramisch uitzicht over de marktkramen met hun vaalwitte zeilen aan je voeten. Uit de rijkdom van de aaneengeregen boeken die zich in kleurige rijen aandienen kan men een keuze maken en ik kies een werk over romaanse kunst waarin je op de glanzende…

Al vaak was ik de mooie duiventil aan de Clarastraat op mijn weg naar het Bernardusplein gepasseerd en had ik vol bewondering gekeken naar de fraaie, bont gedessineerde vogels die zo gracieus en elegant af en aan vlogen en op een schitterende, nog zomers aandoende dag. Tegen begin oktober van dit jaar sprak ik de eigenaar en trotse bezitter hiervan…

Een kleine verhuiswagen komt voorrijden in de straat waarin ik sinds jaar en dag woon. Het is het teken dat de dierbare spulletjes, herinneringen aan mijn ouderlijk huis, zijn gearriveerd.... Stoere, sterke mannen die ongewild getuige zijn van een onuitgesproken drama, tillen een meubelstuk de drie trappen op en plaatsen het tegen de schoorsteenmantel…

In Tilburg zuid zwierf ik eens door straten die het decor vormden van mijn jeugd en mijn geboortegrond en die van mijn ouders. De gezellige huizen uit de dertiger jaren rijgen zich daar aaneen en voor één ervan bleef ik stilstaan en bewonderde een kolossale, welhaast monumentale rozenstruik, beladen met een vracht aan uitbundig bloeiende rode rozen…

Accenten van donkerrood en donkerbruin doorweven het overigens nog groene bladerdak van de esdoorn. De staalgrijze hemel vormt de achtergrond waartegen de grillige omtrekken van haar kruin zich aftekenen. De herfst is in aantocht. Het licht is al dat van oktober. Spoedig zullen de takken regendruppels dragen en later misschien ook sneeuw in het koudste…

Je baant je een weg door de menigte die tegen je aan duwt en dringt. De geur van versgebakken frites, haring en lekkerbekjes zweeft door de lucht. De stad tooit zich met vlaggen op deze feestelijke dag: het is Koningsdag Je voelt de eenzaamheid wat minder die je anders zou benauwen of overvallen, nu je omringd bent met anoniem gelach, anonieme lichamen…

Het was op een van die zaterdagavonden, die voor mij vervuld waren van een uiterst beklemmende eenzaamheid, die als een strop om mijn hals aanvoelde; een strop die week op week steeds strakker werd dichtgetrokken..... Er werd plotseling en onverwacht aangebeld. Ik stormde drie trappen af en stond oog in oog met mijn lang-vergeten neef Gerard en zijn…

De directeur heeft een collectie jonge meiden voor diverse taken aangeschaft, die nu het pand bevolken, heupwiegend door de gangen huppelen, gekleed in feeërieke kledij, die hun schoonheid accentueert. Zij nemen nu de plaatsen in in het sfeerloze gebouw achter de geavanceerde computers..... In de vergaderzaal zat hij me vanaf de andere kant van de…

In de typekamer was het niet goed toeven. Heen en weer geslingerd tussen de commando's van hogerhand en de spanningen van onderop, fungeerde de cheffin als onwillige buffer tussen beide regionen van het bedrijf en zelfs haar persoonlijkheid en haar lichaam waren het slagveld geworden waarop deze ongelijke strijd woedde; de hartklachten bleven niet…

Een levenslange liefde en kameraadschap werden samengebald in die aanraking van haar hand op de mijne; de hand die nog de ring droeg die de liefde symboliseerde en bekroonde die mij de wereld heeft geboden; de bonte, veelkleurige wereld die zij nu voorgoed verliet. Die hand, alleen die hand nog die door haar zachte druk en lichte beweging te kennen…

Toen ik was neergeknield langs een landelijke weg, ontvouwde zich een kleine wereld voor mijn ogen; een klein, petieterig maar wonderbaarlijk universum.... Daar stond een minuscuul lieflijk plantje met lichtblauwe bloempjes; geworteld in de harde zandgrond en opgeschoten, streed het de strijd van alle levende wezens om te overleven. Lichtjes wuifden…

In mei van het jaar 1958 gaf zij, die sinds jaren voorgoed rust, het leven aan de man die vandaag zijn 57ste levensjaar bereikt en die nooit het geestelijke niveau van een driejarige heeft overstegen. Ze heeft het ons honderden malen verteld: ten einde raad had ze het jongetje, haar zoontje en ons broertje, meegenomen naar de huisarts die steeds…

Op het schilderij waren twee schimmige torens afgebeeld, waarvan ik de namen niet weet, ergens in Amsterdam gesitueerd. Ik had het geërfd van een zwaar aan de alcohol verslaafde "vriendin" die aan haar verslaving te gronde was gegaan. Mijn vriend was "lightyears away, day after day" (en "transatlantisch knuffelen is wel het toppunt van masochisme…