Vader en moeder bij het kanaal/Ik had een vader en een moeder
Daar staan vader en moeder op de foto; vader plechtstatig poserend, zoals hij placht te doen, moeder aan zijn zijde met de hond Driekus op een afstandje aan een strakgespannen lijn. Op de achtergrond de houten blauw-witte school die sinds jaar en dag afgebroken is en waarvan vandaag de dag een kale ruïne resteert en het grijze water van het Wilhelminakanaal dat rimpelingen en golfjes vormt en enkele bomen in voorjaarstooi.
In die lente hadden ziekte en dood hen nog niet overmeesterd; in die lente waren mijn goede, betreurenswaardige ouders nog onwetend over hun uiteindelijke lot.
Het schrift met papa's Franse huiswerk, neergeschreven in een geoefend, gevoelig handschrift staat achter de glazen deuren van mijn boekenkast en ik drink nog uit mama's kobaltblauwe theekopjes met de kunstzinnige motieven, symbolen van schoonheid.
Waar zijn mijn ouders nu? Heeft een Opperwezen hun zielen voor altijd verenigd in een ver rijk achter sterren, zon en maan?
Nee, hun zielen zijn nog bij mij, zijn mijn dagelijkse metgezellen, ontdaan van hun stoffelijk omhulsel; ik praat met ze, leef met ze, lijd met ze; dichter dan ooit zijn ze bij me, nadat de onwezenlijke, onwerkelijke dood ons voorgoed maar tevergeefs trachtte te scheiden.....
Geplaatst in de categorie: ouders
overlijden
87
Geef je reactie op deze inzending: