Alle inzendingen van I.Broeckx

Het is een komen en gaan van reizigers en passanten bij de uitgang van ons Tilburgse station aan het Burgemeester Stekelenburgplein op een zaterdag in de vroege lente van dit jaar. Sommigen hebben plaatsgenomen op de stenen balustrades aldaar. Daar wachten ook drie heren, gekleed in het blauw-gele u...

Zachte voorjaarsregen tikt tegen mijn vensters en trompetgeschal weerklinkt uit de speakers. De trompetten heffen een treurige melodie aan; een treurnis die correspondeert met het verdriet in mijn hart; beter gezegd met mijn dode hart dat in mij rust; dat niet kon genezen, niet kon herstellen van de...

De Tilburgse Veldhovenring bevindt zich zonder dat men het weet, dus onvermoed ongeveer op de kruising met de Besterdring die men welhaast moet passeren om daar te arriveren (Ik had nog aan de buschauffeur gevraagd welke bus koers zou zetten in die richting en bij de bushalte geluisterd naar het gel...

Naast het vele dat Tilburg biedt, hebben wij tevens de "Stadsgidserij", bemand en "bevrouwd" door enthousiaste Tilburgers die belangstellenden liefdevol rondleiden door hun eveneens zozeer geliefde (geboorte-)stad.... Vandaag vertrokken we bij het bronzen standbeeld van Koning Willem II op de...

De mannen overweldigen en overspoelen de wereld; stoer en zelfbewust, vrolijk en kordaat; allen met een andere haardracht, als het ware voor ieder van hen speciaal bestemd en gemaakt. Velen van hen tref ik aan in onze onvolprezen LocHal en op een dag, toen de automatische deur om onbekende redenen ...

De vaste stamgaste van de diverse cafés waar ze iedere dag in alle godvergeten en ijzingwekkende eenzaamheid naar toe wandelt, mijn voormalige overbuurvrouw, ontmoette ik vandaag weer bij "De Katterug", gebogen over haar gebruikelijke lectuur. Ze verklaarde dat ze onverwacht en ongezien de Nassau...

Men herkent mij doorgaans aan mijn stem. Deze draagt ver en reikt ver, dus was het hoorbaar in de hele bus, dat ik vroeg naar "De Hovel" in Goirle (Het naburige dorp Goirle bezoek ik van oudsher met enige regelmaat en ik heb er vele voetstappen liggen). Enkele medepassagiers bleven na mijn verzoek...

De taxi, die op tijd gearriveerd is, zal hobbelend en schokkend, hotsend en botsend haar weg afleggen tot mijn ergernis, zodat mijn hele lichaam in opstand zal komen en de auto zal haar weg vervolgen door mij onbekende en onbestemde villawijken waar echter ongelooflijk kapitale villa's het uitzicht...

Op een mooie, nog koude dag aan de vooravond van de lente, toen her en der al paarse, gele en witte krokusjes waren verschenen, nam ik naast haar plaats bij de halte van lijn zeven. Ik begon maar voetstoots met de openingszin: "Het valt niet mee", altijd een voltreffer. Mevrouw was allerminst ...

In het Twee Steden Ziekenhuis had ik een inkijkje in de ziekenkamers waarin verschillende patiënten uitgestrekt lagen op de witte bedden met bijpassende hoofdkussens en men beantwoordde mijn blikken eveneens; nieuwsgierig dan wel belangstellend. In de kleine, langwerpige wachtkamer aan het eind...

In het heldere en warme zonlicht dat binnenvalt door een opening tussen de gedeeltelijk gesloten gordijnen zie ik de stofdeeltjes dansen die me herinneren aan mijn vroegste jeugd toen ik, gezeten op de trap die de verdiepingen van het huis verbond en die voerde naar de met roodbruin hout betimmerde ...

Ook Tilburg, tegenwoordig vóór haar station getooid met grote, lichtgevende cijfers - de cijfers 013 van zijn kengetal - kent een labyrint van straten, mij zelfs nog gedeeltelijk onbekend, die ik met mijn vriendin moest doorkruisen om de Willem II straat en bioscoop "Cinecitta" te bereiken. Een...

Op de pasfoto, aangebracht op de collegekaart uit 1972, die ik nog altijd bewaar, is het portret afgebeeld van het meisje dat ik was (lang haar rond het glimlachende gezicht; een hippie in de flower-powertijd, die nooit echt hippie werd). De barakken, collegezalen, gangen en trappenhuizen van wat to...

Wij, kinderen van een bescheiden ambtenaartje, bezaten nooit veel, maar de Sinterklaastijd vormde steeds een hoogtepunt in het jaar. Het vormde een uitdaging voor onze creativiteit om aan de surprises te werken waarmee we elkaar op de grote avond zouden gaan verrassen en we deden ons best op de bijp...

In de kapsalon waar ik sinds lange jaren vaste klant ben en waar een Turkse kappersfamilie de scepter zwaait, verwelkomt men mij op gastvrije en hartelijke wijze met de erenaam "mevrouw Ineke", een vererend "epitheton ornans". Mijn vriend Ali werkt zorgvuldig baard en snor van een der aanwezige ...

Mevrouw heeft haar domicilie gevonden in Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen". Zij heeft zich in haar zware rolstoel geposteerd bij de receptie waar de zwarte indrukwekkende buste van Joannes Zwijsen, de grote Tilburgse coryfee, als uit graniet gehouwen, kennelijk met het doel de eeuwen te overbru...

Het speelde zich af in de tijd dat Nederland getuige was van de begrafenis van Koningin Wilhelmina. We schreven 1962. Ik zag het op de televisie bij klasgenote Ria thuis, in de Leenherenstraat. Daar was toen ook de hond genaamd "Lady", een glanzend-bruine cocker-spaniel. Het was mij duidelijk ...

In jonge jaren liep ik aan haar zijde. Het woord "lusteloos" had haar steeds vóór op de tong gelegen en daarmee omschreef ze haar toestand die nooit verbeterde en die momenteel, nu ze de oude dag heeft bereikt, is als een rivier die verzand, verdroogd en verdord is, als een eens bloeiende boom w...

De gestalten zijn harmonieus gerangschikt op de zwart-wit-foto. De fotograaf uit dat verre jaar, 1963, had zeker gevoel voor compositie. Helemaal links zie je mijn zusje op de schoot van onze elegante, jonge moeder. In het midden sta ik. Met wijd opengesperde, waakzame ogen kijk ik in de lens. Mijn ...

In onze jeugdjaren; jaren van onschuld, getekend door armoede, hadden we niet veel, maar eens bezochten we met onze ouders bij uitzondering Den Haag, Scheveningen en Madurodam. Hoe goed herinner ik me nog de aanblik van het trotse en monumentale Vredespaleis, gesitueerd te midden van haar parkachtig...

Daar zijn ze, bij de bushalte; de jongeren, vertegenwoordigers van een nieuwe, stralende generatie; ze schertsen levendig met elkaar; hun ogen stralen van vibrerend jong leven; ze zien opgewekt, vol van vertrouwen en enthousiasme hun leven en hun toekomst tegemoet; een toekomst die mij zal ontgaan, ...

Toen ik van huis ging verwelkomden mij de narcissen, in keurige colonnes wachtend op de aanstaande lente, in het plantsoen naast mijn flat..... De ijverige dames waren samengekomen in een lokaal van het nabijgelegen Wijkcentrum, en gezeten rond een lange tafel volvoerden ze hun knutselwerkjes. Ee...

Bij "Panaché" kun je terecht voor een kop thee of koffie en voor veel meer zaken die ik hier niet alle onder woorden kan brengen. Na mijn gebruikelijke boodschappen bezocht ik het genoemde etablissement in redelijk goede stemming en signaleerde vóór mij aan een tafeltje een meneer met grijze pe...

Bij "Vincentius" aan de Veemarktstraat in Tilburg kun je altijd wel iets van je gading vinden. Mijn oog viel daar op een zwart vierkant klokje met gouden wijzers (inmiddels siert het een van de beide bureaus die mijn woonkamer rijk is). Het klokje zal trouw en in een gestaag ritme de uren wegtikke...

Na de mislukkingen, de teleurstellingen, de afwijzingen en de pesterijen werd mijn parool: "Don't shoot at me, I am only the piano player" Daarom ging ik me als uiterst zwijgzame notuliste op de achtergrond houden en ging ik me "schuilhouden" in gezelschappen en vergaderzalen tijdens de vergaderinge...

Moeder, je portret in zwart-wit aan de wand lijkt soms tot me te gaan spreken. Je lijkt me je favoriete adagia die je tot levensmotto had verkozen en die ik me altijd zal blijven herinneren weer te zeggen, zoals de uitspraak: "Wie zich aan een ander spiegelt, spiegelt zich zacht" Op de foto draag ...

De afstand Tilburg-Biezenmortel is met een Regiotaxi snel te overbruggen. Op de snelweg geeft een blauw bord met witte letters de plaatsnaam "Biezenmortel" weer als we niet ver van de inrichting zijn. Eenmaal gearriveerd zie ik achter aan een lange gang mijn broer de dans van de waanzin dansen...

Ze is nog altijd te midden van de levenden en heeft haar eenennegentigste levensjaar bereikt. In haar huisje in het dorp verwelkomen kunstvoorwerpen mij nog altijd. Naar Haar vluchtte ik eens tijdens dolzinnige escapades van mijn jonge jaren. Nu speelt zij piano en wiedt zij het onkruid in haar ...

....en zo was onze samenkomst; we zaten bij het raam en spraken eindeloos over heel veel boeken en we dronken eindeloos veel citroenthee.... Het licht dat in brede bundels en banen in de verte neerdaalde vanuit asgrauwe wolkenpartijen werd ons geschonken. Je hebt voorgoed een andere woonstede gek...

Dertig jaar geleden, toen ik verkeerde in desastreuze werkomstandigheden, zette een schijnbaar onzinnige, maar trefzekere intuïtie mij aan opnieuw de boerderij te bezoeken waar mijn liefste zus, bloed van mijn bloed, het leven geschonken had aan mijn neef W. Foto's uit dat jaar tonen moeder en zoo...