Alle inzendingen van I.Broeckx

In Tilburg Zuid, daar waar de Oerlesestraat ophoudt en overgaat in de Groenstraat, of althans niet ver van de genoemde kruising, woonde ik eens in een schamele, armoedige bovenwoning, die mij ondanks alles zeer dierbaar was. Zij was gemeubileerd met mijn oude eikenhouten bureau en met een metalen, witgelakte tafel met rond bovenblad die ik mee heb genomen…

Eens verzekerde je me: daar wil ik voorgoed rusten; op die velden; onder die oude eik. En zo strooiden we jouw zilverwitte as daar in lang vervlogen tijd uit. Er is geen grafsteen waarop je zo dierbare naam staat ingebeiteld; waarop we bloemen zouden kunnen leggen; waarop een lichtje zou kunnen branden. Moedertje, je rust, je rust voorgoed aan…

Vaak signaleer ik mevrouw in lijn zeven op zaterdagmorgen als ik in de bibliotheek de boeken ga halen die ik niet lees. Mevrouw hanteert een wandelstok en een wagentje om haar boodschappen in te vervoeren die zij steevast bij Albert Heijn aanschaft en soms spreekt zij de chauffeur aan als was van haar de remedie en het soelaas voor haar ongeneeslijke…

In vroeger dagen legde ik twee keer per jaar de weg af door de straten van de chique wijk naar zijn koele, klinische wachtkamer en behandelkamer waar het portret van zijn gezinnetje de wand sierde. Zijn naam is Jeroen en de tedere, lieflijke haartjes op zijn "apenarmen" mocht ik al eerder observeren..... Hij moest door haar plotselinge dood afscheid…

Een pijn manifesteerde zich rechtsonder in mijn mond; laten we zeggen in mijn kaak of althans in het krakkemikkige gebit dat mijn "hoogbegaafde" tandarts nog weet op te vijzelen. De pijn verstoorde mijn nachtrust en dus beklom ik de trappen die leiden naar het appartement van mijn bovenbuurvrouw die zich gewoonlijk alleen kenbaar maakt door de liefdeskreten…

Weer heb ik de weg afgelegd, de route gevolgd naar het naburige dorp langs de lanen die vernoemd zijn naar eerbiedwaardige politici uit een ver verleden zoals daar waren Minister Goseling en Ruys de Beerenbrouck, langs de panden van de industriëlen met hun stoere, trotse naam op de gevel, alsof deze "karakter" symboliseren, langs de weiden met soms…

In die tijd hing in ons arbeidershuisje de Zwitserse kalender aan de wand die tante A. ieder jaar zond en die die indrukwekkende en soms zelfs welhaast demonisch aandoende blauw-witte bergtoppen, die gletsjers en die runderen met een bel om de hals toonde. En af en toe maakte tante A. de reis vanuit het verre Zwitserland met de Volkswagen naar ons…

....en zo beklommen wij eens die berghellingen, baadden wij in het zonlicht tijdens onze wandelingen over die slingerende paden tussen de groene weiden; zo was de zomer van ons zesentwintigste levensjaar en zo zou ik je weer willen zien, mijn Lanersbach! Ik zou je kleine kerkje zo graag weer willen aanschouwen en het regiment van je dorpskapel dat…

Op het kleine meubelstukje; het kleine tafeltje met de witgelakte stangen en de glazen platen dat mij zo dierbaar is en dat mijn goede, sinds lang overleden moeder mij eens schonk, staat sinds jaar en dag een roestbruin, metalen kistje... Het kistje bevat nog altijd pakjes met geurige tabak, die zijn geur nog altijd verspreidt.... Mijn dierbare…

Nu de wind de bomen aan mijn venster in beweging zet en de blaadjes weer vallen, heb ik eindelijk het kaartje verstuurd waarop ik al zo lang geleden je Afrikaanse adres had genoteerd. Het kaartje toont een welige weide met tevreden koeien uit je vaderland en mijn woorden: "in verbondenheid". Zo is ons afscheid gekomen dat geen afscheid is omdat…

Als vanouds schemert een bleek licht door de beide glazen deuren aan weerszijden van ons trapportaal. Anoek, de jongedame die sinds een goed jaar de flat aan de andere zijde bewoont, is thuis. Voor mij vertegenwoordigt zij de gave, ongeschonden jeugd; zo ver van mij, zo onbereikbaar ver. En in de avond en nacht is er nog het licht dat mij bereikt…

"Je hebt niet de ideale maten" verklaarde de bebaarde chef personeelszaken, wiens foto, het getuigenis van zijn lelijkheid, prominent was afgedrukt in het personeelsblad "maar ik zal je aannemen als mijn secretaresse als je je werk goed doet" (Ik was me er niet van bewust dat ik in mijn zomerbloes en zwarte pantalon zo'n "dik monster" was). De…

Het Twee Steden Ziekenhuis verrijst voor mijn ogen zoals vijftig jaar geleden en haar kale en onopgesmukte gangen en ziekenkamers "verwelkomen" mij weer eens. Voor het hoge raam gezeten kijk ik uit op "zwangere" wolkenluchten en in de verte verheft zich bij de nieuwbouw aan de Lage Witsiebaan de gigantische hijskraan die een nieuw tijdperk gaat…

Ze zond me de kleurige ansichtkaarten uit haar zo dierbare Engeland waarop de oude huizen, als uit een voorgaande eeuw, staan afgebeeld en het uurwerk met de Romeinse cijfers waarvan de wijzers voorgoed tot stilstand zijn gekomen. Nooit meer zal ik Broadway in Worcestershire bezoeken, maar haar brieven bereiken mij al dertig jaar en ze getuigen nog…

Men kan bezwaarlijk beweren dat de Kadoshop van het Nederlands Textielmuseum niet de moeite waard is. En dus bezocht ik het oude monumentale pand aan de Goirkestraat nog eens. Op lange tafels vindt men daar de meest merkwaardige en exclusieve artikelen, deels produkten van de textielnijverheid waaraan ook vaak de tentoonstellingen in ons museum gewijd…

....en zo rusten mijn ogen vaak op het merkwaardige maar zo mooie en architectonisch zo geslaagde gebouw dat enkele jaren geleden verrees aan de overkant van de snelweg die mijn woning flankeert en daarnaast zie ik de onschuldige kinderen met hun skeltertjes en stepjes op een smalle geasfalteerde strook met schijnbaar willekeurige bewegingen rondrijden…

Het was in die tijd dat ons gezinnetje de bovenverdieping bewoonde waar de zwarte, ronde haard een centrale plaats innam en het bankstel met de goudkleurige bekleding domineerde en de radio op een tegen de wand geschoven tafel het chanson "Que sera" van Doris Day liet horen. Raadselachtig waren voor mij de woorden van de "Waterhoogten" die weerklonken…

Het is in feite toch wel wonderlijk hoe sinds jaar en dag in vele cafés en restaurants het suikerzakje circuleert.... En zo verschafte men mij een wondermooi exemplaar bij mijn bezoek aan Café-Restaurant "De Rustende Jager" met een kleine, petieterige afbeelding erop, als een klein, kunstzinnig verantwoord tafereeltje of schilderijtje en natuurlijk…

Mijn beste vriendin schonk me een maiskolf. Ze adviseerde me de langwerpige vrucht te ontdoen van het groene blad dat haar als beschermend omhulsel omgaf en haar te verwarmen. Daarna kon ik knabbelen aan de zo toepasselijk "maisgeel" genoemde bolletjes en ik vroeg me af hoe toch een Onbekende ons de edele, gave en zo mooie vrucht geschonken heeft…

Daar ligt, tussen het geboomte, tussen de oude, hoge dennen die Tilburg West opluisteren, een oude speeltuin met vervallen en verroeste speeltoestellen: een glijbaan, een wip en een draaimolen. Vanuit het snel passerende voertuig kan ik er nauwelijks een blik op werpen; men noemt haar de "Karin Weening Speeltuin". Geen kind zal nog enthousiast en vrolijk…

Ook Café-Restaurant "De Rustende Jager", grenzend aan de "Drunensche Duinen" in Biezenmortel, onlangs nog gehonoreerd met haar honderdjarig bestaan, mag er zijn en biedt met haar langgerekte en mooie serre een prima gelegenheid om samen te komen. Toen de herfst was ingetreden met slagregens en kou verpoosden wij daar en dronken thee en koffie…

....en weer strekten de weilanden zich uit zover als onze ogen reikten met aan de horizon de rustieke windmolens die kalm hun rondjes draaiden.... Café-Restaurant "Peerke Donders" bevindt zich te midden van wat men echter bezwaarlijk een "woestenij" kan noemen. Binnen verwelkomden de jonge serveersters ons met voor de verandering een doorzichtige…

Het kleine lokaal waarin we waren samengekomen en dat men met enige moeite ook wel een "huiskamer" zou kunnen noemen bood uitzicht op een feeërieke tuin met "Engelse" hagen en in de verte een schattig huisje dat bij nader inzien een volière bleek te zijn waarin vogels zich amuseerden die ik wel graag eens van dichtbij had willen bezichtigen. En…

Wie zich van de omgeving in Tilburg Zuid een aangename voorstelling maakt, zit ernaast. Merkwaardigerwijs zijn er twee huisnummers 22, een op het Transvaalplein en een verderop in de Oerlesestraat en ongelukkigerwijs belde ik aanvankelijk aan op het verkeerde adres alwaar een jongeman, kennelijk student, de deur voor mij opende. Hoe het ook zij,…

In de woning die in Engelse sfeer is ingericht, waarin zij mij nooit eerder uitnodigde, ontving zij mij nu. Ze was in de steek gelaten door anderen, die haar valse beloften hadden gedaan en vroeg mij nu samen boodschappen te gaan doen. Ook de leden van haar "Christelijke" kerk hadden het blijkbaar af laten weten. Haar lange, grijze haar dat mogelijk…

....en zo herinner ik me nog goed hoe in die jaren (de zestiger jaren) vaders vriend van kantoor, genaamd Wim, bij ons aan huis kwam en Shakespeare voor hem reciteerde ("To be or not to be") om vader te troosten met zijn ongelukkige zoon; mijn broer Matthias.... Wim, of "meneer Lem" zoals we hem noemden zou mij tevens bijles algebra geven, maar…

.....en zo staat het beeld van het huis mij vaak helder voor de geest; het beeld van mijn dierbare geboortehuis. Het droeg de namen van mijn voorouders in zwarte letters op wit email: "Broeckx-Schmitz". Haar drie verdiepingen waren met elkaar verbonden door bochtige trappen met wit gelakte leuningen en de zolderkamer was mijn "domicilie" en latere…

Het was een rommelige bedoening in ons Tilburgs ziekenhuis dat sinds 1983 haar muren verheft aan de Hilvarenbeekseweg en een plaatsje in het restaurant was niet gemakkelijk te vinden. De schermen die ons voor erger leed moeten behoeden zijn nu opgesteld tussen ons. De longarts lachte charismatisch en in feite zou ik hem voor al zijn inspanningen…

In mijn zwarte vitrinekast met de glazen deuren staat het beeldje, misschien aangeschaft op een rommelmarkt, voorstellende twee volumineuze vissen. ZIJ schonk het mij, ZIJ die nu de "verkorte" weg naar de dood in versneld tempo wenst te bewandelen en zij heeft er ongetwijfeld onze Rubensiaanse vrouwenlichamen mee willen symboliseren die wij vaak overgaven…

September is begonnen en er zit kou in de lucht maar een stralend blauwe hemel overkoepelt ons. Op de "Social Sofa" kun je altijd iemand ontmoeten (daar schijnen ze ook voor bedoeld te zijn). Mevrouw is drieënzeventig en ziet er nog goed uit. Dat heeft men haar ook gezegd. Maar de burenruzie is hoog opgelopen....De autistische zoon van mevrouw…