Alle inzendingen van I.Broeckx

....en tijdens die ontmoetingen vond onze "uitwisseling" plaats die geen uitwisseling was en onze onwerkelijke communicatie. Als zij dan met naar binnen gekeerde blikken tegenover me zat, meende ik dat ze weer luisterde naar haar "stemmen" die haar wellicht ongehoorde en helse opdrachten gaven. Zo werd onze relatie een aanfluiting van een relatie…

In de lange rij vóór de kassa vestigden mijn ogen zich op de schijnbaar zinloze tekst: "Inlegkruisjes 39 eurocent". Het was druk in de supermarkt. Om onnaspeurlijke redenen drong zich ineens het beeld aan me op van mijn eerste pop, Rosa genaamd, en van het beertje waarmee ik op die oude foto stond; het beertje dat later kwijtraakte onder de divan…

Men moet het nooit prefereren rond te dwalen of rond te dazen in Winkelcentrum Westermarkt te Tilburg, zeker niet als het alweer Blue Monday is (en dat schijnt het tegenwoordig iedere week te zijn) en als de hemel boven ons hangt als een vuile dweil die ons dreigt neer te drukken en te verzwelgen. Bij de "Zeeman" hebben ze zoveel waardeloze onderbroeken…

....en weer ging ik de weg die ik talloze malen eerder was gegaan en mijn liefdesverdriet hield niet op mij te martelen, geselen en kwellen. Ik was uitgestapt bij de halte aan de Von Weberstraat en passeerde de oude ophaalbrug. Een welgedane, kennelijk tevreden eend ritselde met haar vleugels, gezeten op een hoge paal in het water en kordate, opgewekte…

En ach, hoe lachte men steeds bij de bakker om die uiterst flauwe one-liners die ik debiteerde en die helemaal niet getuigden van werkelijke humor, hoewel men het zo opvatte, terwijl men niet wist dat achter mijn bordpapieren façade zoveel meer schuilging: de werkelijke humor, de diepgang en de ernst die men niet aan me waarnam en het trouwe ritme van…

Iemand moet gedacht hebben: "Ik/we ga/gaan voor die stumperds ook eens iets doen". En zo mocht ik, bij uitzondering, een kerstpakket komen ophalen in een buitenwijk, in een uithoek van de stad. De Frans Erensstraat is nog moeilijk te vinden. Wie mijn weldoener en voorvechter is, blijft onduidelijk. Aan de deur in de genoemde straat tref ik een…

Ze droeg haar zevenentachtig jaar met waardigheid en humor en, letterlijk gesproken, droeg ze een mogelijk zelfgehaakte baret die steeds van haar grijze lokken scheen af te tuimelen. Ze ging graag mee met de uitstapjes van de "Opstapbus" en babbelde dan honderduit, bijvoorbeeld over haar kunstgebit dat haar zozeer kon boeien en bezielen of over haar…

Op de afdeling Longgeneeskunde van het E.Ziekenhuis vindt men een klein zithoekje met enkele tafels en stoelen. Als men wil kan men hier enkele gedateerde damestijdschriften inzien met de gebruikelijke artikelen en illustraties over Barbiepoppen die allemaal volledig identiek schijnen te zijn en men kan zijn blikken vestigen op een wandplaat, een fotografische…

Een hogere verhevenheid dan destijds in de Montfortkerk viel mij nooit meer ten deel..... Toen gaven de liefde en verliefdheid mij vleugels en ik zweefde, denkend aan jouw magische gestalte..... Ik ben er - jaren later - teruggekeerd met Kerstmis na mijn gang door de lege, verlaten straten en alles was van zijn glans, van alle feestelijkheid en verhevenheid…

De Gendringenlaan bevindt zich in een uithoek van de stad. Een aardige en vriendelijke buschauffeur, getooid met armbanden en versierselen wijst mij de weg en hij schroomt niet mij onverwacht aan te spreken met "schat". Het zaaltje leunt aan tegen een Zorgcentrum en een eveneens vriendelijke barman is bijna tot alle diensten bereid maar beperkt zich…

Men wil de patiënten van het E.Ziekenhuis die in verschillende fasen van hun ziekten verkeren en al dan niet in wanhoop, vertwijfeling of verdriet op de zondagmorgen iets bieden op het gebied van kunst en cultuur dat een kleine, weldadige uitvlucht vormt uit de smerige vergaarbak van ellende die het ziekenhuis vormt en onvermoed biedt de accommodatie…

Ze lag uitgestrekt op het bed op de Afdeling Intensive Care; de lange, slanke hals als een zwanenhals; de sleutelbeenderen prominent naar voren springend en ik bezocht haar en bracht haar een rode bloem waarop een dauwdruppel was als de traan in mijn ogen. De wanhoopspoging was nog net verijdeld door een onbekende. Zij is het, die mij de handen kust…

Het lot had me opnieuw naar de inrichting gevoerd en daar wachtte mijn broer op me als vanouds. Grijze haren sierden al zijn achterhoofd maar tot zijn stervensdag zou hij een onmondige kleuter blijven, een kind in het lichaam van een volwassen man. En tot mijn verrassing en ontroering reikte mijn broer mij de hand in een teder en liefdevol gebaar als…

....en in die dagen, juist vóór Kerstmis, kwam de goede, lieve en trouwe Ilonka mij verrassen met een klein kunst-kerstboompje dat ze tooide met lichtjes en dat nu een rustgevende en weldadige sfeer teweegbrengt in de kamer, alsof de Kerstgedachte nu werkelijk een rol gaat spelen in deze kleine kring, in dit zo onwerkelijke, beperkte en kleine universum…

Nu de sneeuw weer is gevallen en zelfs een enkele sneeuwpop nog jeugdige sentimenten te voorschijn roept ligt de Tilburgse Spoorzone bevallig en majestueus uitgestrekt en zij wordt geflankeerd door de nieuwe krijtwitte bebouwing aan de Lange Nieuwstraat waartussen het torentje van het voormalige Clarissenklooster verrassend tevoorschijn springt. De…

De blauwe glazen vogel moet inmiddels haar bestemming bereikt hebben; de gemankeerde, als verlamde, machteloze vogel die zijn/haar vleugels niet meer kan uitslaan: een symbool voor mijn machteloosheid en zwakte. Onze ruzies verhevigden zich en de zo gewenste verzoening liet eindeloos en onnodig op zich wachten. De pijn sneed als een mes door mij…

Het karkas, het chassis is opgehangen in de borstholte door een onbekende; het fragiele chassis dat nu begint te haperen, mankementen begint te vertonen. Het is mij niettemin dierbaar; dierbaar als mijn bloed, als mijn adem. Het tijdstip is onbekend; het finale tijdstip van het afscheid van alles wat mij zo oneindig geliefd is zoals de decemberbomen…

De avonden en de nachten van mijn leven zijn voorbijgegaan met mateloze snelheid en in vliegende vaart en de wanhoop en de eenzaamheid hebben vaak overheerst en geregeerd, maar vandaag vond ik je onverwacht terug, althans je foto, in het herdenkingsboek, nu met baard en gedeeltelijk onherkenbaar; mijn Herman, mijn onvergetelijke leraar Grieks. Mijn…

De Gemeente Tilburg is mij niet altijd goedgunstig geweest en vaak heeft zij de strop van de armoede verder aangetrokken dan draaglijk voor mij was en het is daarom verwonderlijk voor me dat Ilonka op een dag is verschenen: Ilonka, de jonge vrouw met de Hongaarse naam van wie ik ben gaan houden; Ilonka die de mooie antracietgrijze foulard kunstig om…

Men heeft er nog iets van proberen te maken op de afdeling "Longgeneeskunde" van het E.Ziekenhuis te Tilburg, hoewel een en ander financieel gezien ook niet mee zal vallen. De kamers worden gesierd door huiselijke en feeërieke schemerlampjes; een armzalige en zielige poging en verlegenheidsoplossing. Ik ben gedwongen naast een meneer te slapen…

Het Crematorium te Tilburg bestaat uit een samenstel van gebouwen, te weten het "Andante Café" waar je eventueel de dood kunt trachten te bezweren door een schrijfcursus, de imposante zaal "Aurora" met haar vele lichtjes waar ik mijn moeder ten grave droeg en niet te vergeten de strooivelden waar mama nu rust onder de oude eik. Daar waren we…

Ze was gearriveerd op de ziekenafdeling met een acute astma-aanval en liet ondanks alles niet na me onmiddellijk zonder reserves in haar warme hart van oudere vrouw, van goedhartige, levenservaren moeder te sluiten. Haar stakerige, hulpeloze, kwetsbare benen in de steunkousen had ze uitgestrekt op het bed en ze kwamen onder de mallotige, ouderwetse…

Aangegaapt te worden vanachter een tafel met strakke, fixerende,nieuwsgierige blikken als was men een rariteit, een curiositeit: het valt niet mee . En wat wilde men in feite van mij? Ik kon moeilijk veronderstellen dat men wenste dat ik heel mijn enorme verdriet, misnoegen en onlustgevoelens de vrije loop zou laten, dat ik uit zou barsten in een onstuitbare…

.....en dan kwam ze naar hem toe, helemaal van Zeist naar Tilburg, met de trein. Haar obsessie bleef haar beheersen tot ze weer in zijn ogen zou kunnen staren en zich zou kunnen vergapen aan zijn majestueuze torso en aan de halve maan in zijn pantalon, die ze spannend, mysterieus en opwindend vond maar die voor haar altijd een verboden vrucht zou blijven…

De nacht heerste al over de stad toen de beide heren waren gearriveerd; de ene gekleed in helgroen verplegersuniform. Hij droeg een zware, metalen koffer die ongetwijfeld medische hulpmiddelen en medicamenten bevatte en hij keek medegedongen dan wel medelijdend dan wel belangstellend naar een doek aan de wand met het opschrift "Dorset" met mooie plaatjes…

Als de hemel aarzelt tussen indigo en ijsblauw in die vroege dagen van december, weet ik dat Sinterklaas weer in het land is...... In die goede, oude tijd woonden we samen in het kapitale vooroorlogse huis: vader, moeder. oma, de twee dochters en de hond Driekus. De surprise-avond was altijd zeer feestelijk: we hadden weken tevoren geknutseld…

Nee, het was bepaald geen misdaad tegen de menselijkheid, maar toch had ik moeten beseffen dat ik een parelkettinkje had moeten dragen op het nette mantelpakje zoals de andere secretaressen en bovenal dat ik met mijn achterwerk had moeten wiegen; met mijn overigens allerminst fraaie achterwerk, als ik de lange gangen van het supersonisch moderne gebouw…

Op een kastje in mijn slaapkamer, het kastje dat ik van mama erfde, zit nog altijd de mokkabruine pop, genaamd "Bella" die ik eens, in mijn verre, voorbije jeugd in de etalage van een speelgoedzaak gezien had en die Sinterklaas mij toen gebracht heeft. Bella draagt een kunstig gebreide donkerblauwe maillot, voor altijd een herinnering aan tante…

....en dan schonk mijn moeder, de nette echtgenote van mijn vader, de keurige ambtenaar, koffie voor de collega's, die op bezoek kwamen in de kapitale vooroorlogse woning: meneer Crispijn en meneer Lommers. De sfeer was warm, hartelijk, huiselijk en gezellig. En voor altijd had ik willen blijven vertoeven te midden van hen in het goede, oude, ouderlijke…

In de verte, door de grillig gevormde openingen heen, die het struikgewas en het groene gebladerte van de bomen in zomertooi creëren, zie ik een kleurige stoet zich langzaam voortbewegen en ik hoor tromgeroffel en boven alles uit de weemoedige klanken van trompetten en trombones. Het is weer de tijd van de jaarlijkse Avondvierdaagse. De bontgekleurde…