Alle inzendingen van Mohair

„Kom maar, kom maar naar beneden”. Als ik naar boven loop, zit er een vreemde poes op de zoldertrap. Man fluistert naar de kleine poes met grijze tijgerprint en witte pootjes. Poes staat als bevroren op de derde tree van de open trap, vastbesloten weg te rennen, terug de zolder op. Onze zolder m...

‘Mama, jij weet veel van seks. Wat is dit? Een teelbal?’ Verstoord kijk ik op. Er wijzen pijltjes met cijfers naar de verschillende onderdelen van het lichaamsdeel. ‘Dat klopt wel ja’. Man zit tegenover me achter zijn laptop, zoon rechts. Als drie ridders uit het beroemde verhaal, zitten we ...

Op advies van mijn stappenteller wandel ik langs de Rietput, een grote plas dicht bij huis. Er liggen twee slapende eenden in het gras, de linker heeft een glanzendgroene kop met witte band om zijn hals, de ander is bruin gevlekt. Koppen diep in hun veren gestoken, één oogje open. De zon schijnt, ...

Het avontuurlijke van deze dag zit hem in het weer. De zon licht op tegen een knalblauwe lucht, de bloemsembomen shinen, nog geen tien minuten later wandel ik in een sneeuwstorm. Op weg naar de Lekdijk zit een meerkoet op een hoopje riet midden in de vijver. De wind wiegt hem heen en weer. Vanaf ...

Ik loop op de dijk. Een man komt me tegemoet, maakt voorzichtige stappen achter een rollator, tegen de wind in, zijn rug gebogen. Hij draagt een knalrood ski-jack, klemt een forse sigaar tussen zijn lippen. Met deze windkracht een prestatie. De sigaar als beste vriend, die kun je wel gebruiken bij h...

‘In de trein is een mondkapje verplicht, maar het staat u vast prachtig’. Zei ze dat nou echt? Ik zit in de trein richting Rotterdam. De jonge vrouwenstem van de ns verwelkomt ons op verleidelijke toon. Om me heen opgetrokken wenkbrauwen, gelach achter lapjes. Missie geslaagd. Ik ga mijn moed...

Vandaag vaart de veerboot niet. Ik lees op het bord. Geen waarom. Voor mij maakt het niets uit, ik heb geen plannen. Ik sta daar omdat het fijn is om er te staan, bij de rivier, kijkend naar het water. Komt er nog een boot aan? Ik wandel verder op het pad naar links, een paar meter boven de rivier, ...

Ik pak mijn blocnote en schrijf. Pion alleen recht vooruit, slaan: diagonaal. Loper diagonaal, zover als kan. ‘Schaakmat betekent…?’ ‘Tijd voor bier’ antwoordt man. Nee, ik heb geen enkele aflevering van ‘The Queens Gambit’ gezien. Om zoon, twaalf, achter zijn gamescherm vandaan te ...

Met gespreide armen loop ik op haar af, lachend komt ze dichterbij. Na onze omhelzing wandelen we naar haar kamer, de enige plek in het verpleeghuis waar ik haar kan ontmoeten. ‘Nee, we kunnen hier niet zomaar naar binnen’ zegt ze streng, als we voor haar kamerdeur staan. ‘Kijk’ ik wijs naar...

Ik schuifel door de sneeuw, kijk naar de schaatsende meute. Het ziet er vrolijk uit. Ik ben op weg naar een andere plas, een eind verderop in het park. Daar schaatst zoon, twaalf, met zijn vrienden op een aangelegde ijsbaan, tussen de knotwilgen. Ik voel in mijn jaszak of ik mijn fototoestel bij me ...

Woessjj! Het geluid van ruisende rokken. Vol ontzag kijk ik omhoog, een zwerm zwaluwen maakt tekeningen in de lucht, de kop van een konijn, een pet met klep, het verandert razendsnel. Ik wandel langs de Rietput, een plas viswater, vlak bij huis. Woesjj, weer, nu boven mijn hoofd, er valt hoorbaar v...

Mijn moeder loopt op dikke sokken met rubberen noppen. De zon schijnt fel in de Brasserie, ondanks de raamwering. De enorme varen lijkt extra groen. Voorzichtig schuift mijn broer haar stoel aan. Ik schuif de lusjes van mijn oren, leg het mondkapje op tafel. Mijn moeder praat er op los. Geen ongemak...

Zoon, twaalf, kan tegelijkertijd Fortnite spelen, op zijn mobiele telefoon de filmpjes van tik tok bekijken en geschiedenisles online volgen. Ik vind het knap. ‘Waar is je notitieblok, je pen, zou je geen aantekeningen maken?’ zeg ik met gefronst voorhoofd en mijn grote neus om de hoek van zijn ...

Na twee dagen ontvang ik het verlossende woord per telefoon. De vrouw van de GGD wil zoon ook spreken. ‘Yes!’ roept hij schor, waarna een hevige hoestbui volgt. ‘We zijn alleen verkouden!’ Na deze opluchting wil ik boodschappen doen. Ik nies drie keer, snuit mijn neus. Hoe ga ik mijn omgevin...

Mijn broer en ik zijn op bezoek bij onze moeder in het verpleeghuis. We hebben net een ommetje gemaakt, stappen gedrieën haar kamer binnen. Achter mij gaat de badkamerdeur open, snel spring ik opzij. Verbaasd kijken we wie erachter vandaan komt. Een man in een rolstoel heeft zojuist gebruik gemaakt...

Tijdens mijn werk word ik gebeld door de arts van het verpleeghuis. Mijn moeders agitatie neemt de laatste weken toe. De arts, vriendelijk en respectvol, doet me de (onhoudbare) situaties met mijn moeder in de hoofdrol, uit de doeken, spreekt over een zeer lichte dosering antipsychotica. De scherpe ...

Onlangs vernam ik van mijn tante dat haar kleindochter als lifeguard werkt. In Zeeland maakt ze deel uit van een reddingsteam aan de kust. Hoe stoer is dat. Omdat ik ben opgegroeid in een plaats vlakbij Hoek van Holland, lopen het strand en de zee als een rode draad door mijn jeugd. Afgelopen maand ...

Als je het mij vraagt zit zelfvertrouwen in je lichaam. Mensen die houden van sporten zijn zelden angsthazen. Man en zoon brengen uren door achter hun laptop, liefst met een zakje zoute pinda’s ernaast. Man heeft lange tijd aan hardlopen gedaan, volleybalde decennia lang. Niet onverdienstelijk....

'Over drie weken ben je jarig,' zegt mijn broer plechtig. ‘Ik houd wel van een feestje, wie is er dan jarig?’ ‘Jij. Weet je hoe oud je wordt….?…’ Verrassing en ontzag op mijn moeders gezicht. We zitten op gepaste afstand tegenover elkaar in de Brasserie van het verpleegtehuis. ...

Met mondkapje in de hand stappen mijn broer en ik uit de lift op de afdeling waar onze moeder verblijft. In de ontvangsthal van het verpleeghuis vernamen we dat, per vandaag, het dragen van een mondkapje niet verplicht is. Even zijn we van ons stuk gebracht, wat is wijsheid? Voor de vorm, trek ik e...

Zoon gaat sinds een paar weken op de maandag en vrijdag weer naar school. Op de fiets, als vanouds. De lesuren zijn teruggebracht tot een half uur. Niet de brugklassers sjouwen met hun zware rugzak over de gang op weg naar de volgende les, maar de leraren verplaatsen zich. Op de donderdag spreken ze...

Ik ga voor het eerst weer naar de kapper. Mondkapje mee, waterfles mee. Wat nog meer? Voor de zekerheid maar eigen lectuur mee. Voel me warempel een beetje gespannen. Ik stap binnen, was mijn handen direct met gel. Daarna ga ik los. Ik vergeet de anderhalve meter afstand. Mijn favoriete kapster lach...

‘Ze vragen het allemaal aan mij, maar ik weet ook niet altijd hoe de kassa werkt’, zegt mijn moeder me via het beeldscherm. Haar zoon noemt ze haar broer. ‘Weet je het zeker?’ vraagt verzorger Frank haar opgewekt. ‘Nou, ik heb er anders zeven’, antwoordt mijn moeder. Frank laat ons al...

Chagrijnig stap ik mijn bed uit. Op de gang kom ik zoon tegen, de uitdrukking op zijn gezicht, weerspiegelt de mijne, diep gefronst kijken we elkaar aan. Zijn vader is al ruim een uur op, vraagt of wij wel ergens tegen kunnen. Wat wij ’s ochtends vroeg niet opbrengen, heeft hij ‘s avonds niet in...

Tijdens het face-timen, zie ik de helft van mijn moeders gezicht, een traan rolt over haar wang. Ik wou dat alles weer normaal was, zegt ze. Als ik haar uitleg dat er een virus heerst, kijkt ze me verbaasd aan. Als ik haar spreek via skype of face-time leg ik haar opnieuw uit over het besmettelijke ...

Toen het H-woord viel, stond ik als eerste met mijn jas aan. Geconcentreerd had ik gezocht in verschillende laatjes. Hebbes, snel stak ik het in mijn zak. Ik sommeerde hem om zijn schoenen aan te trekken. De twaalfjarige had gedraald. ‘Kom op’ motiveerde ik hem. ‘Hier’ sprak ik, duwde het pl...

Ik kijk naar mijn klimplant, vorig jaar groef ik met veel moeite een diep gat in de grond. Harde, droge klei, niet doorheen te komen. Het was dampig warm die dag, maar het moest, anders zou de clematis niet goed wortelen. De maanden erna zag ik geen enkele ontwikkeling. Ik verheugde me op de rood ro...

Sinds januari dit jaar woont mijn moeder in het verpleeghuis. Zij stond al op de wachtlijst en we trokken aan de bel. De situatie thuis was inmiddels onhoudbaar. Vlak voor de kerst kregen we bericht dat er een kamer voor haar vrij kwam. Een duizelingwekkend grote stap. Op 15 maart kwam het onhei...

Met een hoop gekreun stap ik uit bed, heb een spier in mijn nek verrekt, niet zo’n beetje ook. Ik draai een sjaaltje om en neem een pijnstiller. ‘Je bent een psychisch wrak’, zegt man met uitgestreken gezicht, zijn toon verraad mededogen. Als ik straks bij het voorsorteren naar links, maar nie...