Alle inzendingen van René turk

Een man zet zijn stroomstokwapen in de rug van een rund. Het dier begint te lopen tot er een schot achter hem naar beneden valt. Secondes tikken langzaam weg. Een grote klap verdringt de stilte. Het beest zakt door zijn hoeven. De volgende in rij deinst hierop naar achteren. Het rund kan geen kant op in de smalle gang. Behendig probeert het te keren…

Of ik een stukje wil schrijven voor de krant van het Spijkerkwartier? Ik mail Rick terug dat ik geen Arnhemmer ben en niet zoveel weet over de wijk. Zijn antwoord is nuchter: 'Ik ook niet, ik woon in Klarendal'. We spreken af bij station Velperpoort. Onderweg mijmer ik. Dat je vroeger zo mooi die rode lampen kon zien vanuit de trein. Hoe spannend…

Kwam het door een column van Gustaf Kreuz over de dood, die hij las? Maakten zijn kwetsbare woorden de poorten open voor deze zondag? Was het niet voor niets dat deze dag leeg bleef? Dat weinig hem werkelijk kon bekoren? Reserveerde zijn onderbewuste ruimte voor iets dat nog niet zichtbaar was? Haar onverwachte telefoontje, hoewel hij dacht dat…

Luuk Koelman legt in een filmpje uit dat er twee soorten columnisten bestaan. Zij die helder hebben wat ze willen schrijven en dan beginnen, en zij die gewoon beginnen en wel zien waar het schip strandt. Natuurlijk springen de meeste schrijvers zo nu en dan in elkaars vijver. Met of zonder zwembandjes. Ik hoor absoluut bij de eerste groep. Om het…

'Het is 110 kilometer maar je komt wel vijf kilo aan'. In het wandelpeloton hoorden we vaak over dat lopende buffet daar in de polder. Dat deze tocht een begrip is, wil iets zeggen, wandelaars kunnen evenementen maken en breken. Na de honderd, vorig jaar in België, zijn mijn maatje en ik er klaar voor. Denken we. De stap naar een nieuwe subcultuur…

Wederom sta ik op een zaterdag vroeg op om vijf keer te gaan zitten. Neem plaats op een meditatiebankje. Volg mijn ademhaling. Vrij snel verschijnt er een lach op mijn gezicht. Gelukkig zijn met niets. In de loop die volgt, voel ik dat ik loslaat. Beweeg me langzaam lichter. De zenleraar neemt het woord. Hij zal met een lat rond gaan lopen. Een ieder…

De houten vloer, het douchegordijn en de koelkast mocht hij voor een prikkie overnemen. De hoge barkrukken aan de ingebouwde toog wilden ze graag meenemen. Deze waren immers door beide vaders van het jonge stel gemaakt. Emotionele waarde of zoiets. Stad en land afgezocht. Deze hoogte was nergens te krijgen. Vanaf een stoffige zolder in een nieuwbouwwijk…

We zijn op aarde om te scheppen. Dat kan met een theelepel, pollepel of bats. Voor sommigen is zelfs een bulldozer niet groot genoeg. Afhankelijk van de klus of hoe subtiel we in het leven staan, grijpen we naar de juiste middelen. Tenminste, als we niet eerst drastisch aangespoord hoeven te worden. Op mijn verjaardag vonden twee vrienden dat ik…

Geen idee waar hij ineens vandaan komt. Hij zegt ons te kennen. Mijn reisgezel en ik scannen hem van top tot teen en van teen tot top. Er daagt ons niets. Een vorig leven misschien? Dat we samen op pad zullen gaan, hoeft niemand van ons uit te spreken. Hij neemt ons mee naar het strand. Twee bebaarde mannen met een paar kromme tanden verschijnen…

Er lopen drie mieren door mijn huis. Ik haal hun natuurlijke vijand van de zolder, zuig ze op en ga verder met de orde van de dag. De volgende ochtend zijn ze overal. 'Dan moet je eens een keer de afwas doen,' krijg ik te horen. 'Als de koningin maar niet in huis is,' lees ik. 'Dat krijg je altijd met vrouwen in huis' reageert een vriend…

Wekenlang kijk ik Studio Sport. Nee, niet speciaal voor het voetbal, ik scan de tribunes. Ik wil er zeker van zijn dat mijn idee niet ook al door iemand anders is bedacht. Ik zoek stad en land af, het is de tijd van voor het internet. En dan heb ik hem eindelijk in handen, die prachtige blauwe vlag met die schitterende gele sterren! De moeder…

De burgervader van Someren vertelt over zijn gewonde gemeente. Mensen om me heen maken zich druk om de regen. Als ze maar niet nat worden. Het Amerikaanse volkslied klinkt. De reden dat we hier staan. Of is het Wilhelmus hierna meer van toepassing? Dankzij een clubje uit Sittard kwam de Kennedymars immers naar Nederland. Het startsein is meer een getroffen…

Mijn favoriete columnist vertelt in een interview dat hij om tien uur gaat zitten en dan nog geen flauw benul heeft waar zijn stukje over zal gaan. Tegen het eind van de middag is hij tevreden. En zit er altijd een zin in zijn column waardoor hij zich de grootste schrijver van Nederland waant. Op zo'n dag gooit hij wel zes liter water naar binnen.…

Woonbegeleider minderjarige asielzoekers. Het lijkt me prachtig. Lees de vacature vijftien keer door. Drie medewerkers, fulltime, 240 dagen per jaar. Ik reken me suf maar kom er niet uit. Mail, bel, word niet teruggebeld, bel nog een keer. 'Je bent wel een doorzetter!' zegt de vrouw aan de andere kant van de lijn. 'Nee, je hoeft je huis niet…

Een man met sneeuwwit haar vraagt me wat we aan het doen zijn. 'Ze lopen tachtig kilometer!' schreeuwt hij tegen zijn vrouw. 'In iènen dag?' buldert ze terug in heerlijk Brabants. 'Nee, daar doen ze drie weken over!' grapt haar zoon. 'Leuk dat jullie volgend jaar ook meedoen,' coach ik. De antwoorden laten zich raden. Het Kennedyvirus…

Op zoek naar een mooie kapstok om wat anekdotes aan op te hangen, ga ik naar een lezing van Paulien Cornelisse. In een volle spiegeltent vertelt ze over haar nieuwe boek: 'De verwarde cavia'. Ze heeft een cavia-stempel mee. Handig voor het signeren straks. Een fan vraagt of er ook borden en mokken van de cavia gaan komen? Een onhandige vraag van…

Maurice, the driver, zegt me voorzichtig dat zaterdag Malawi moet spelen in Lilongwe. Kaartjes gewoon aan het stadion. Niet uitverkocht. Na twee weken Afrika nog steeds die westerse blik. Ik laat het even indalen. 'Tegen Egypte, die winnen alles', roept Maurice. David tegen Goliath. Ik ben over de streep. De leraren van de dovenschool lassen een…

Af en toe laat ik expres een boek in de trein liggen. Wat heb ik eraan wanneer mijn kasten uitpuilen? En iets twee keer lezen, doe ik zeker nooit. In die tijd kun je iets verslinden dat veel boeiender is. Bovendien ga ik ervan uit dat zo'n boek precies door de juiste persoon gevonden zal worden. Tenminste, dat maak ik mezelf graag wijs. Zie mezelf…

De beginjaren van Lowlands, toen je er nog kon lopen, was ik erbij. Drie edities vol waar geluk. Toen ik zeven jaar later nog eens een poging waagde, schrok ik me kapot. Wat ik toen ervoer, werd door niemand beter bezongen dan door Huub van der Lubbe: 'Niets is zo eenzaam als een stampvol café!' Alsof hij aan de andere kant van de tent, net als ik…

In drie groepjes gaan we op pad, handschoenen en een foeilelijk hesje aan, grijpstok in de hand en rolletje vuilniszakken in de kontzak. De spreker vertelt trots dat er afgelopen week duizend schoolkinderen hebben meegedaan aan de week van Nederland Schoon. We duimen voor een krachtige nieuwe generatie. Een generatie die weet wat een prullenbak is.…

Ergens in een tuin tegen het eind van een zomer spreek ik een onbekende vrouw. Ze schrijft gedichten. Ik denk: Dat kan ik ook! De website waar ze op doelde, stuurt me in de weken die volgen afwijzing na afwijzing. Ik geef er snel de brui aan. Een paar jaar later een nieuwe poging. Het stroomt. Voor ik het besef, heb ik iets van vijfenzeventig gedichten…

Iedereen kijkt er reikhalzend naar uit. Een nieuwe lente hangt boven het schoolplein. De laatste maanden, de grote school lonkt. Niemand kan nog wachten. Behalve ik. In mij woont diepe teleurstelling. Ik voel op mijn klompen aan dat de hechte groep die wij zijn als visvoer in een aquarium uit elkaar zal drijven. Een eeuwigheid later sta ik met vreemde…

Vanuit haar ziekenhuisbed kijkt ze naar een prikbord vol kleurrijke kaarten. Hyacinten in de vensterbank. Ze vraagt me wat het met me doet, haar weer zo te zien. 'Ik word er stil van' breng ik met moeite uit. Denk aan al die keren bij Van Dik Hout, dat ik me schor schreeuwde. 'Stil in mij' daalt nu pas echt in. Ze zegt dat ze het iedereen vraagt…

Op een woensdagavond loop ik het gebouw binnen waar ik als kind postzegel- en muntenbeurzen bezocht. Daar waar ik voor anderhalve gulden een cent uit 1942 kocht, wordt nu gebingood. Ik ben er nooit meer geweest. Iemand wijst me dat ik rechts moet zijn, in de kerk. Zo kun je dus je leven lang in een stadje wonen en er een plek ontdekken waar je nooit…

In de trein kom ik een oude bekende tegen. Ze vraagt me waar ik naartoe ga. 'Op pad met een maatje, maar eerst gaan we chinezen.' Ze schiet in de lach. 'Nee, niet naar een Chinese massagesalon.' Ze legt uit: 'Weet je, mijn moeder is opgegroeid in de haven. Toen kwamen de eerste gastarbeiders, de Chinezen, enkelen versneden heroïne.…

Ze zegt dat ze acht jaar viool heeft gespeeld. 'Sergey Khachatryan? Uit Armenië?' Nee, die kent ze niet. Nu wil ze graag operazangeres worden. Hoge sopraan. 'De stem van een kind?' probeer ik. Ze knikt. Een jaar of acht schaven ligt voor haar boeg. Ik wijs naar de ramen en vraag: 'Kunnen die kapot?' Ze lacht. Zomaar ineens een pareltje cultuur…

Rients Ritskes, de oprichter van Zen.nl, legt in een kort filmpje uit wat een monist is: 'Een monist is iemand die gelooft dat alles één is. Mono. Dat alles samenhangt.' Er is blijkbaar een woord voor alle synchroniciteit die ik in mijn leven ervaar. Hoe vaak sloeg ik niet mijn roman open en las ik iets waarover iemand mij net belde? Of die keer dat…

Een nieuw jaar ligt als een leeg A4'tje voor ons. Een hele zwik kleurpotloden, wankel als mikado op tafel. Voor onszelf en de ander. Degenen die grootse plannen hebben, zouden beter veel mensen vragen mee te kleuren. Wanneer je op eigen benen wilt staan, houd dan vooral de kleurpotloden voor jezelf. Zij die hun dromen scherp hebben, kijken vast al…

In het dorp is een markante persoonlijkheid heengegaan. Tussen twee bekenden met wie ik jaren hetzelfde pad liep, struin ik naar een lege kerkbank ergens achterin. De kerk hagelt vol. Mensen moeten staan. Deze avond krijgt het Huis van God ouderwets kippenvel om zoveel publiek. Het is dubbel. Prachtig en wrang. Ik ontwaar mijn oom van tachtig in het…

Ik trek baantjes in een haast leeg zwembad. In mijn oneven banen zie ik een kerstboom achter glas. Bij iedere slag komen flarden van mijn week voorbij. De warme ontmoeting met een Servische schaapsherder uit Kosovo. Een huilende lesbienne uit Oeganda. Onder water, boven water. Lichtjes schitteren in het raam. De herder leidt een rustig leventje…