Inloggen
voeg je column toe

Columns

Blote billetjes in het gras

Blote billetjes in het gras

Thuis had ik al bedacht dat het deze week stamppot zou gaan worden voor mijn oom en tante, kleine braadworstjes erbij, de jus niet vergeten. Naar de Albert Heijn. Ik kwam in de gang waar de potgroenten stonden, vele schappen waren leeg, ik was bang dat het uitverkocht zou zijn. Een meisje dat de vakken vulde, zat verborgen achter een zwarte stoflap, op haar hurken, geklemd tussen de schappen en een voorraadkar. Ik las de kaartjes bij de lege schappen, keek in de dozen op de kar en gaf het op.
‘Hebben jullie die potten niet meer? Met snijbonen en witte bonen?’ vroeg ik.
‘Hoe heet het?’ antwoordde ze.
In mijn hoofd ging het snel. Mijn oom en tante noemen het ‘Blote billetjes in het gras’. Hoe heet deze stamppot voor een jong meisje? Bovendien overviel me een gevoel van schaamte.
‘Groen boven, wit beneden’ stamelde ik.
Ze liep al weg om hulp te halen. Toen zag ik ze staan, enkele exemplaren nog, in een klein vakje op het onderste schap.
‘Ik heb ze al’ riep ik haar na.
Demonstratief hield ik even een pot vlak voor haar gezicht en zette ik er twee op het plateau in de winkelwagen, daar waar kleine kinderen de beentjes door kunnen steken. Ik liep snel door de gangen, langs een leidinggevende, toen ik ineens een plof hoorde.
‘Hoe kan dat nou?’ zei ik.
Hij was al aan het bellen. Overbodig stelde ik dat ik best wilde helpen opvegen. Hij knikte slechts. Toen ik op de plaats delict terugkeerde, met alle boodschappen keurig in het wagentje, zag ik een vakkenvuller met een stuk karton de blote billetjes van de vloer schrapen.

Door naar mijn oom en tante. De deur ging deze keer verrassend snel open. Het was mijn oom, zodat mijn tante niet eerst met haar rolstoel door het hele huis hoefde te manoeuvreren. Hij stak meteen van wal:
‘Ik heb andijvie gesneden, kun jij dat maken?’
Mijn oom liep naar de keuken en haalde een afwasbak uit de koelkast.
‘Zeker, ik weet alleen niet hoe jullie het gewend zijn,’ reageerde ik.
Hij schoof de bak weer in de koelkast en zei nors:
‘Laat maar zitten.’
Alsof er niets aan de hand was begon ik over spekjes, die ik niet bij me had en dat ik de groente altijd rauw door de aardappels stampte. De koelkast ging weer open.
‘Het zal vast smaken met die braadworstjes erbij.’
De koelkast ging weer dicht.

De rust zelve zette ik even later een pan andijvie, de worstjes en de jus op tafel. Mijn oom hield deze avond een vermoeide blik, verrassend genoeg voerde mijn tante het hoogste woord.
Deze verhouding had ik niet eerder meegemaakt, de rollen waren altijd omgekeerd. Ik werd bevestigd in mijn overtuiging dat je samen altijd honderd procent bent.

Die avond hielp ik mijn oom met zijn eerste steunkous. Mijn tante kwebbelde vrolijk door. De televisie werd op het voetbal gezet: Nederland – Spanje.
‘Ik kan er niet aan wennen dat voetbal zonder publiek’ zei ik.
Mijn tante hief de afstandsbediening hoog in de lucht en riep:
‘Zal ik hem op een ander kanaal zetten, waar ze het publiek wel gefilmd hebben? Een Spaanse zender ofzo?’
Ik lachte mijn billen bloot.


Zie ook: http://reneturk.nl

Schrijver: René Turk
19 november 2020


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 3 stemmen 166



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)