Ik heb een schouder om van te huilen
Twee wonderschone wandelingen in de sneeuw met mijn maatje en foto's van mijn nieuwe lief op de lange latten komen samen. Ze vraagt of ik acht dagen met haar naar Oostenrijk wil. Ik vraag of een ijsbeer wit is.
Bij ons hotel is alles groen. De volgende ochtend brengt de bus ons naar een langlaufgebied. We vieren de aankomst met cappuccino en Schwarzwalder Kirsch in de volle zon. Nu pas daalt bij me in waarom wintersporters uit mijn klas altijd zo bruin waren.
Een hilarisch avontuur in een overdekte skihal daargelaten – ik viel op twee duimen – sta ik dan nu buiten op ski's in de twee sporen, die loipes blijken te heten. De trainer doet voor en legt uit. Mijn lief maakt foto's van onze latrelatie.
In het tweede rondje mogen we het zelf gaan proberen. Ik hoor continu de stem van de trainer in mijn hoofd: 'Stokken naar achteren, neus naar voren, voeten afrollen'. Ik geniet. Links voelt al als glijden, rechts voelt nog als werken. Ik krijg steeds meer vertrouwen. Dit is het.
Mijn rechter ski schiet uit de loipe. Aan het eind van de ronde zal ik de trainer vragen hoe ik hiermee om moet gaan. De ski knalt er weer uit. Ik val voorover. Hoor iets knappen. Ik blijf liggen. Iemand uit de groep vraagt of het mijn sleutelbeen is. Ik voel. Hij is heel. Als ik opsta, vraag ik hem of ik iets gebroken heb. Hij zegt dat ik er dan niet zo bij zou staan. Met een armgebaar vertel ik hem wat er gebeurd is. Ik schreeuw het uit. Dit is niet goed.
Met mijn ski's onder mijn arm loop ik naar het eind van de loipe. De trainer analyseert mijn woorden. Voor ik het besef zet hij mijn schouder terug in de kom. Naar een dokter moet ik hier niet gaan volgens hem, die zouden me leegtrekken.
Op het terras komen vele mensen uit onze groep bij me. Een fysio en een sportmasseuse. De aandacht is fijn. Adviezen in alle smaken en tegenstrijdig. Voel me als de de bondscoach en dat iedereen het beter weet. Ik koel met een zak sneeuw. Het ligt er toch.
De hele bus is met me begaan. Ik zing: 'Ik heb een schouder om van te huilen'.
Ik koel veel. Pijnstillers, arm in een sjaal en flinke pakkingen Arnica. We zijn niet uit de sauna weg te slaan.
Thuis was ik meteen de boekenkast ingedoken. Nu ben ik de tekens helemaal zat. Iedereen die in Nederland vraagt naar de boodschap kan ik wel schieten. Christiane Beerlandt zal vast iets melden over meer zelfliefde. Daar komt het altijd weer op neer.
Op een nacht in het hotel lees ik op mijn telefoon iets over het contact met mijn kern kwijt zijn. Het maakt me natuurlijk niet vrolijker. Mijn kern is zeker dat ik wil bewegen.
Mijn huisarts verwijst me naar het ziekenhuis voor foto's. Een breukje in het kapsel van het schouderblad. Ik zucht. En dat bij een kilometer of tien per uur. De zuster die ik te lang aanstaarde in de gang meet me een sling aan.
'Twee weken, dan fysio'.
De dagen kruipen. Fysio zal duidelijkheid geven. Wat de boodschap is, klopt steeds vaker op mijn slapen. Niet bewegen doet iets met de geest.
Ik kook zo goed als het gaat voor mijn oom en tante. Met anderhalve arm. Aan tafel probeer ik links te eten. Mijn tante vertelt:
'Als kind heb ik meer dan twintig keer mijn been gebroken. Iedere keer weer zes weken in het gips'.
Gek toch, dat je in proces alles lijkt te vergeten. Ik ken haar niet anders dan met die beugel aan haar been. Ze is nu bijna 86.
In het park ontmoet ik een bekende van het filmhuis. Ik vraag hoe het met haar zoon is. Vertel dat ik toen zijn petitie nog getekend heb.
'We hebben de 40.000 handtekeningen aangeboden aan de minister maar voorlopig worden zijn medicijnen nog niet vergoed. Hij heeft een vorm van MS waarin hij verder achteruit zal gaan. Hij gaat alleen nog naar Nederlandse, Duitse of Engelse films. Hij kan ondertiteling niet meer lezen'.
En ik, ik heb slechts een schouder om van te huilen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: individu
individu
151
Geef je reactie op deze inzending: